ΑΥΤΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Ο ΠΑΛΙΟΣ

Στέλιος Γιαννίκος

Φεύγει ο παλιός ο χρόνος και επιστρέφει ο ίδιος, γιατί ο χρόνος δεν είναι παρά ένα παιδί που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του, μα με τον νου μας βλέπουμε σε κάθε στροφή κι ένα νέο πρόσωπο στο οποίο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για μία καλύτερη ζωή.

Έχουμε ξεχάσει πως οι πράξεις μας είναι αυτές που μας ακολουθούν κι ορίζουν την μοίρα μας.

Τίποτα δεν θα αλλάξει αν πρώτα μέσα μας δεν σκοτώσουμε την ελπίδα για το νέο, μία ισχυρή κυρίαρχη ουτοπία στην συνείδηση της ανθρωπότητας. Εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι να σκύψουμε με αγάπη σε αυτό που έχουμε ∙ να γιατρέψουμε τις πληγές μας ∙ να μορφώσουμε έναν καλύτερο άνθρωπο. Να αντιληφθούμε την ματαιότητα του είναι και να αναστήσουμε την ομορφιά του όλου, γιατί το ένα χωρίς το σύνολο είναι κι από ένα καρφί που ματώνει το σώμα της κοινωνίας.

Η ζωή μας δεν είναι παρά ένα πέρασμα από την μία όχθη του κόσμου στην αντίπερα και μέσα στα νερά αυτού του στενωπού προσπαθούμε να σταθούμε. Ότι κουβαλάμε από την μία όχθη είναι η συμπαντική μας ενέργεια, ότι θα περάσουμε στην απέναντι όχθη είναι το ίδιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα εφήμερα εργαλεία που βοηθάνε σε αυτό το σύντομο ταξίδι και θα έπρεπε να εξυπηρετούν τον σκοπό του κι όχι το αντίστροφο.

Κάθε αύριο ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει από το ίδιο σημείο και να διαγράφει την πορεία του από ανατολή σε δύση με τον ίδιο σταθερό ρυθμό. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος που ζούμε την ζωή μας η οποία μήτε στο παρελθόν υπάρχει, μήτε στο μέλλον. Τα πάντα στην πορεία του βίου μας τα ζούμε την στιγμή που υπάρχουμε και μέσα σε μία ενότητα του χρόνου οπού  παρελθόν παρών και μέλλον είναι το ίδιο Ον σε τρεις διαφορετικές οπτικές.

Όπως συμβαίνει και με τον χρόνο έτσι συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Ο κάθε ένας από εμάς  είναι και ένας και πολλοί και το όλον, ανάλογα με την προοπτική της σκέψης.

Η Εμμονή της Μνήμης 1931, Salvador Dali

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ ΕΑΛΩ

Στέλιος Γιαννίκος

Να καταργηθεί το Πανεπιστημιακό Άσυλο ή όχι; Η ερώτηση αυτή είναι  άτοπη κι αν οι περιστάσεις δεν ήταν τόσο τραγικές θα μπορούσαμε ακόμα και να γελάσουμε.  Η συζήτηση μοιάζει ως σαν να γίνεται πάνω από το πτώμα του νεκρού το οποίο δεν έχει δηλωθεί ακόμα στα κατάστιχα του κράτους. Είναι δηλαδή επί της ουσίας νεκρό όχι όμως επί του τύπου και του νόμου.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα θα πρέπει πρώτα να δούμε ποιο είναι το σώμα του ασύλου και ποια η ψυχή του.  Γιατί σώμα χωρίς ψυχή δεν είναι παρά ύλη σε σήψη και όχι πρόσωπο. Θα πρέπει να ειπούμε λοιπόν ότι το σώμα του ασύλου είναι τα πανεπιστήμια ή δε ψυχή του είναι η ελεύθερη έκφραση των ιδεών, της επιστήμης, της μάθησης και γενικότερα της παιδείας.  

Τι συμβαίνει όμως ;

Πρώτα από όλα τα ίδια τα κόμματα ρίξανε τα δηλητηριώδη βέλη τους στο σώμα του Ασύλου.  Η δομές των κομμάτων βασίζονται σε μία, κατά το δυνατόν πιο ομοιόμορφη, προπαγανδιστική σκέψη. Δε ο τελικός σκοπός τους δεν είναι η ευημερία του όλου, που συμπεριλαμβάνει και τα αντίθετα, παρά η επιβολή του μέρους στο σύνολο.  Ο κρυπτοαπολυταρχισμός των κομμάτων δημιούργησε αντίπαλες ομάδες εντός των πανεπιστημίων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπάθησαν και το κατάφεραν σε ένα βαθμό, να ελέγξουν την κοινωνία των πανεπιστημίων προς όφελος τους.

Το έγκλημα υποστηρίχτηκε και από άλλες αυτόνομες ή ημιαυτόνομες πολιτικές ομάδες που με τον επιθετικό τους ακτιβισμό έδωσαν στο πληγωμένο και δηλητηριασμένο κορμί του Ασύλου την χαριστική βολή.

Τέλος εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία της πολιτείας να κρατήσει ζωντανή την ουσία του Ασύλου και όχι τον τύπο, διάφορα παράσιτα εισχωρήσανε στους χώρους του πανεπιστήμιου και βρήκαν μέσα σε αυτό προστασία από τον νόμο.

Το Πανεπιστήμιο κατάντησε ένα λούνα παρκ παράνομων και μαυλιστικών ενεργειών, ενώ η διακίνηση των ιδεών και της παιδείας έπεσε στην ομηρία των φαύλων.  Οι καθηγητές  και οι μαθητές μπορούν ανά πάσα στιγμή,  να εκβιαστούν, να απομονωθούν ή και να χτυπηθούν.  Οι τοίχοι να γεμίσουν συνθήματα κάθε είδους, τα κτήρια και οι λοιπές υλικοτεχνικές υποδομές  να υποστούν τεράστιες φθορές. Τέλος στους γύρω χώρους το παράνομο και ενίοτε εγκληματικό εμπόριο ανθεί .

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο Εάλω.

Η συζήτηση λοιπών περί της κατάργηση ή μη του Ασύλου δεν έχει ουσία.  Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πράξουμε τα δέοντα για να το αναστήσουμε .  Να προστατέψουμε τους καθηγητές, τους φοιτητές, την ίδια την οντότητα μας. 

Γιατί μία κοινωνία χωρίς ελεύθερη σκέψη είναι ένας πολιτισμός χωρίς μέλλον.

Να θυμηθούμε την σοφή ρήση του Ρήγα:

Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.

Ο Ελληνικός τοίχος ∙ μια ασθένεια βαριά, πολύ βαριά

Στέλιος Γιαννίκος

Ποιος φταίει;  Ο καθένας έχει μια εξήγηση.

Άλλος θα πει οι ξένοι, ναι οι ζηλόφθονες ξένοι που δεν θέλουν να δουν την Ελλάδα να προκόβει, γιατί όταν εμείς χτίζαμε το Παρθενώνα εκείνοι ακόμα κανιβαλίζανε.

Άλλος θα πει ο καπιταλισμός, που θέλει να χτίσει ένα ακόμα προτεκτοράτο, μία αδύναμη Ελλάδα, ένα υποχείριο των αλλότριων οικονομικών συμφερόντων.

Ο παράλλος θα πει οι κομουνιστές, που είναι απάτριδες.

Και πάει λέγοντας…

Μα έχουμε ξεχάσει έναν από τους βασικότερους παράγοντες της ελληνικής ασθένειας και τούτος δεν είναι παρά ο τοίχος. Ένας άθραυστος τοίχος που από τη μία στέκουν οι μισοί που κοιτάζουν με το ένα μάτι κι από την άλλη οι υπόλοιποι που κοιτάζουν με το άλλο.  Όλοι έχουν ένα μάτι, κάτι σαν Κύκλωπες, μόνο που ουδείς είναι πολύφημος και κανείς τέκνο θεού.  Ο κάθε ένας από την πλευρά του βέβαιος ότι κατέχει την αλήθεια και κάθε ένας για την πλευρά του άλλου βέβαιος ότι πρεσβεύει το ψέμα.

18 μήνες κράτησε η ενότητα μας από την έναρξη της επαναστάσεως του 1821 μέχρι που χτίσαμε τον τοίχο κι αρχίσει η αδελφοκτόνος μονοφθαλμία. Από το ένδοξο 1912 στον εθνικό διχασμό του 1915. Από την εποποιία του 1940 – 1944 στον καταστροφικό εμφύλιο.

Κι η αμαρτία συνεχίζετε…

Φανατισμός, αμάθεια, διχόνοια… άραγε που χάθηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα; Γιατί και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν τις ίδιες αδυναμίες αλλά τις εξισορροπούσαν με το μεγαλείο ενός δημιουργικού και φιλοσοφικού γίγνεσθαι.

Πώς μπορεί να γίνει,  να σταματήσουμε να χτίζουμε τοίχους;

Το δέντρο του ελληνισμού έχει ρίζες που όλο κονταίνουν κι όλο απομακρύνονται από το ζωοφόρο νερό.  Οι  παραδόσεις και αξίες σβήνουν, όπως σβήνει και ο Ήλιος που το θρέφει με την ψυχή των φύλλων.  

Η μόνη ελπίδα, μία ανέλπιδη στροφή, να ποτίσουμε το δέντρο με το αίμα μας μέχρι να αποκτήσει ξανά βαθιές ρίζες. Να στηρίξουμε με το κορμί μας τα κλαδιά, να αντέξουν τους ανέμους και με το φως του ήλιου να έρθει ξανά η άνοιξη, μαζί της κι ο ανθός που θα προμηνύει τον νέο καρπό.

Για να πάμε μπροστά πρέπει να ξανακερδίσουμε τα πίσω.

  

28η Οκτωβριου 1940 «Εἷς οἰωνός ἄριστος, ἀμύνεσθαι περί πάτρης»

Στέλιος Γιαννίκος

Λένε αναληθώς πως στις 28 Οκτώβρη του κάθε έτους εορτάζουμε την έναρξη του πολέμου.

Το σωστό είναι ότι εορτάζουμε την έναρξη του αγώνα.

Τι τιμιότερο από την προάσπιση της ελευθερίας της πατρίδος. 

Η σχέση του Έλληνα με τον Αγώνα υπέρ πατρίδος έρχεται από πολύ μακριά και για αυτό είναι ριζωμένη στην ψυχή του.  Πάνε τρεις χιλιάδες χρόνια που ο Όμηρος βάζει στο στόμα του μεγαλύτερου πατριώτη του έπους της Ιλιάδας και για αυτό και τον μεγαλύτερο ήρωα, τον Έκτορα να λέει: «Εἷς οἰωνός ἄριστος, ἀμύνεσθαι περί πάτρης».

Αργότερα ο πατέρας της Αττικής Τραγωδίας ο Αισχύλος θα ζητήσει να γραφτεί πάνω στο μνήμα του τα παρακάτω λόγια:

Τον Αισχύλο, τον γιο του Ευφορίωνα, τον Αθηναίο,

Που πέθανε στη σιτοφόρα Γέλα, σκεπάζει τούτο το μνήμα

για την πολυθρύλητη ανδρεία του ας μιλήσει το δάσος του Μαραθώνα

και ο βαθυχαιτήεις Μήδος που την γνώρισε.[i]

(Απόδοση στα νέα Ελληνικά, Θ. Κ. Στεφανόπουλος)

Με τα λόγια αυτά ο Αισχύλος προτάσσει ως σημαντικότερο κατόρθωμα της ζωής του, όχι τα έργα του που δυόμιση χιλιάδες χρόνια από τότε κι ακόμα βρίσκονται στην κορυφή της διανόησης και της τέχνης, παρά την συμμετοχή του στον αγώνα για την προάσπιση της πατρίδος.

Ναι εμείς οι Έλληνες εορτάζουμε την έναρξη του αγώνα, γιατί ενώ την νίκη την απολαμβάνουν μόνο οι Ζωντανοί, τον αγώνα τον ζουν και αυτοί που μέλλει να αποθάνουν.

Και τι μεγαλύτερη τιμή για εκείνους που αφήσανε στο μέτωπο την ζωή τους, αλλά κι εκείνους που γύρισαν λειψοί στο σώμα μα στην ψυχή γεμάτοι.

Την 28^η του Οκτώβρη αυτούς εορτάζουμε πρώτα από όλα και το παράδειγμά τους τιμούμε με την υπόσχεση πως και μεις άμα χρειαστεί θα πράξουμε τα ίδια.

 

πηγή των φωτογραφιών που ακολουθούν:

https://belisarius21.wordpress.com/2014/10/28/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7%CF%82-%CF%84/

---

[i] Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεύθει
μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·
ἀλκὴν δ᾽ εὐδόκιμον Μαραθώνιον ἄλσος ἂν εἴποι
καὶ βαρυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.
Ἀθήναιος 14, 6

Το Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο στο χωριό Βουλιαράτες, σε απόσταση 4,5 χλμ από το τελωνείο της Κακαβιάς

Το στρατιωτικό μαυσωλείο της Κόνιτσας και το στρατιωτικό νεκροταφείο της Πυρσόγιαννης

Το στρατιωτικό μαυσωλείο Ιωαννίνων και το οστεοφυλάκιο Καλπακίου

Στρατιωτικά νεκροταφεία Ζούζουλης Επταχωρίου και Γεροπλάτανου Κόνιτσας

Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο Αγίου Νικολάου στη στενωπό της Κλεισούρας

Κεντρικό Γκόλικο, Ύψωμα 1615, απέναντι από τον Αυχένα της Μετζγκοράνης.

Η Απούσα παρουσία μας

Στέλιος Γιαννίκος

Laurens
Caton d' Utique

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη κι ανακάλυψα πως δεν ήμουν εγώ.

Ποιος άραγε να μου ‘κλεψε το κορμί και πού να χάθηκε η ψυχή μου;

Σκέφτηκα να βρω βοήθειά και να σε ρωτήσω, μήπως και γνωρίζεις.

Μα συ είχες χάσει τα αυτιά σου.

Κακόμοιρο, σκέφτηκα, τι σου έμελλε να πάθεις.

Πως θα στηρίζεις τώρα τα γυαλιά σου;

Δεν φτάνει που είσαι κουφό θα σαι και γκαβό…

Αφού δεν βρήκα αυτί για να με ακούσει,

ξάπλωσα στον καναπέ ανάσκελα, όπως ο νεκρός στο φέρετρο

Giovan Francesco Barbieri detto il Guercino
 Il suicidio di Catone

και θυμήθηκα τα λόγια του ποιητή.

«Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.

Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.

Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι

ζήτημα ύψους.»

Ναι αφού χαθήκανε όλα τα αυτιά του κόσμου

και τα μάτια τα θολά ζούνε με τις σκιές,

μείνανε μόνο τα στόματα, να βρομίζουν με τα χνώτα τους τον αέρα.

Όπως θα ‘λεγε κι ο φιλόσοφος

«για να σωθεί αυτός ο κόσμος πρέπει

όλοι από έφηβους και πάνω να κρεμαστούν.»

Θλιβερό; Δεν νομίζω.

Τίποτα στο σύμπαν δεν θα ενοχληθεί από την απουσία μας

 

Guillaume Guillon Lethière -The Death of Cato of Utica, 1795 

Ελεγείον: Εις την χαμένη του Μπούτσου περηφάνια

Στέλιος Γιαννίκος

Τρεις τον μπούτσο κοιτάζανε,

τρεις και τον ρωτάγανε,

μπούτσε κατά που κοιτάς,

εις την δόξα ή τ’ αρχίδια ακουμπάς;

Πάνε εκείνες οι εποχές

που χα κάβλες φοβερές,

τώρα τ΄άγχος μ’ έχει ρίξει

κι η κατάθλιψη με πνίγει.

Κι έχω ν’ ακούω και τον κώλο

που τρώει μέσα του τον φόρον όλο

κι όλο σκούζει και φωνάζει

κι όλο κλαίγει και με τρομάζει…

Έτσι μού ΄ρχετε καμιά φορά

να σηκώσω ανάστημα ξανά,

τους καριόλιδες να γαμήσω,

που χρόνους μας βιάζουν από πίσω.

Απόγνωση

Κοίτα ποιος γύρισε - Sono tornato

Στέλιος Γιαννίκος

Ήταν μία ευχάριστη βραδιά για να αποχαιρετήσω για 48η  φορά τον Αύγουστο

κι ήταν μία πολύ καλή ταινία, που δεν είχε σκοπό να βγάλει τρελό γέλιο, αλλά πνιχτό.

Ο Μουσολίνι επιστρέφει στην Ιταλία του 2017. Όλα έχουν αλλάξει αλλά η ουσία παραμένει ιδία. Ο λαός συνεχίζει να είναι αμόρφωτος κι η ιστορία με τον ένα η τον άλλο τρόπο επαναλαμβάνετε. 

Θα πει κάποια στιγμή πως ο ίδιος δεν ανακάλυψε τον φασισμό, οι Ιταλοί τον είχαν κρυμμένο μέσα τους κι εκείνος απλά τον έβγαλε στην επιφάνεια.

Εξαιρετικός στην ταινία ο   Μάσιμο Ποπολίτσι στον ρόλο του Μουσολίνι που καταφέρνει να ισορροπεί μεταξύ του αστείου και του σοβαρού, με εξαιρετική μαεστρία.

Στο κάτω κάτω για να μπορέσεις να αποδεχτείς ότι «όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ιδία μένουν», χωρίς να αυτοκαταστραφείς από την τρέλα που μαστίζει τον κόσμο, τότε πρέπει να σταθείς στην μέση,  μεταξύ του κωμικού και του τραγικού της ζωής. 

Αγαπώ τους καλλιτέχνες που  μπορούν να ισορροπήσουν μεταξύ του ονείρου και της πραγματικότητας. Αλώστε την τέχνη της κινηματογραφικής ποίησης, δεν  την κάνει να ξεχωρίζει η ιστορία, παρά η φιλοσοφία που είναι ζωγραφισμένη σε έναν κινούμενο καμβά συναισθημάτων.

Ο ιταλικός κινηματογράφος σίγουρα έχει διαπρέψει σε αυτόν τον τομέα και η ταινία "Κοίτα ποιος γύρισε" έχει μέσα της τα στοιχεία αυτά.

ΥΓ:

Διάβασα αρκετές αρνητικές κριτικές, θαρρώ πως τους φόβισε που είδαν το είδωλό τους μέσα στην ταινία (κι ας μην το παραδεχτούν ποτέ, ότι οι κριτικοί στην πλειονότητα  τους είναι συστημικοί έμμισθοι υπηρέτες της προπαγάνδας).

Είμαστε με τους νικημένους

Στέλιος Γιαννίκος

Είμαστε με τους νικημένους.

Εκείνους που κατακτήθηκαν από την εμορφιά.

Εκείνους που ύψωσαν τ΄ αγαθό σημαία

και βάλανε την αξία πάνω από τ΄ άχυρα και τον χρυσό.

Εκείνους που ξέρανε πώς να ζήσουν,

γιατί μελέτησαν το πώς να  πεθάνουν.

Είμαστε με τους νικημένους

Εκείνους που έστησαν όρθιο το πνεύμα.

Εκείνους που ντύθηκαν τον μανδύα της κατάφασης

και κάνανε τον αγώνα τους γιορτή.

Εκείνους που μάθανε να κοιτάζουν

δίχως  φόβο, το τραγικό της ενθαδικότητας.

Είμαστε οι  νικημένοι.

Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.

Δεν έχουμε έρωτα παρά μόνο για το φως

κι αναζητούμε την αλήθεια για κυβερνήτη μας.

Δεν έχουμε φόβο παρά μόνο για την λήθη.

Και για όλα ετούτα, θα είμαστε πάντοτε οι Νικητές.

Rose Meditative, 1958 by Salvador Dali

Η ΠΕΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Στέλιος Γιαννίκος

Στην Ελλάδα, την χώρα των γεννητόρων της πολιτικής, με την έννοια του στοχασμού και της δράσης για την εύρυθμη  λειτουργία της Πόλις και την προάσπιση των ανθρώπων που ζουν σε αυτή.  Στην χώρα που θεμελιώθηκε η φιλοσοφία και η λογική.  Στην χώρα που μέχρι και τον 19^ο αιώνα ο κοινοτισμός, ως φυσική συνέχεια της πόλις κράτος, συνέβαλε στην ανόρθωση  του γένους τόσο σε οικονομικό όσο σε πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο, παρά την  πολυαίωνη υποδούλωση της σε αλλότριες δυνάμεις.

Στην χώρα αυτή η πολιτική έπαψε να υπηρετεί το λογικό και το  αγαθό του συνόλου και έγινε εργαλείο μίας απαίδευτης  ιδιωτικότητας, που μόνο κατ΄ επίφαση αναφέρετε στο κοινό όφελος.  Ο ελληνικός πολιτισμός ως προϊόν ανώτερης πολιτικής ιδιοφυίας σβήνει και στην θέση του ενθρονίζετε μία απαίδευτη καρικατούρα, μια σκιά ενός ένδοξου παρελθόντος.

Σήμερα και με την μεγάλη ευθύνη των κομμάτων, κυριαρχούν δύο βασικές  αντιλήψεις.

Η πρώτη χωρίζει τους ανθρώπου σε δύο κατηγορίες, στους «Δημοκράτες» και στους «Φασίστες».

Η άλλη χωρίζει τους ίδιους ανθρώπου σε δύο διαφορετικές κατηγορίες, στους «Πατριώτες» και στους «Προδότες».

Όλες οι λοιπές αντιλήψεις αποτελούν μία ελάσσονα πραγματικότητα που δύσκολα η φωνή τους ακούγετε.

Οι δύο αυτές Μείζονες αντιλήψεις αποτελούν το χειρότερο εχθρό της κοινωνίας. Είναι μία κοινωνία διαιρεμένη, χωρίς καμία ποιότητα, αφού τα στενά όρια της αντίληψης δεν αφήνουν περιθώρια για την ανάπτυξη σύνθετης σκέψης, μήτε δίνει την δυνατότητα επικοινωνίας και συνεργασίας.

Η πολιτική διαίρεση και η ισχυρογνωμοσύνη, υπήρξαν από τη αρχαιότητα χαρακτηριστικά του Ελληνικού κόσμου.  Όμως το επίπεδο της σκέψης και της αντιπαράθεσης ποτέ δεν ήταν τόσο φτωχό.

Ο ελληνικός πολιτισμός σβήνει και ο λόγος που σβήνει είναι ότι δείχνει πως ότι είχε να δώσει το έδωσε και πια δεν έχει την δυναμική για να παράγει νέο έργο.

Και δεν υπάρχει παρά μόνο μία ευκαιρία και μία μέθοδος θεραπείας και αποφυγής του αφανισμού.  Να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, να αναζητήσουμε από τα μέσα μας το φως των προγόνων μας, να επαναοργανώσουμε τις δομές του κοινοτισμού, να αντλήσουμε από την παράδοση ότι πολυτιμότερο έχει και να προχωρήσουμε διαμέσου της αγωγής σε νέες κατακτήσεις πολιτισμού.

Η Ελλάς υπήρξε το λίκνο της φιλοσοφικής και της πολιτικής σκέψης.  Η ιστορική της πραγματικότητα αποκτάει την ιδιαίτερη της αξία μέσα από τα επιτεύγματα του λαού της που υπήρξαν, παρά τα ελαττώματα του, πέρα για πέρα φιλοσοφικά και πολιτικά.

 Οι Έλληνες πρέπει το λοιπόν να δώσουμε λιγότερο βάση στην υπερηφάνεια για τους προγόνους μας και να αγωνιούμε περισσότερο για το κατά πόσο οι πρόγονοί μας θα ένοιωθαν περήφανοι για εμάς.

Μια συμφωνία που παραδίδει την Μακεδονία Αμαχητί

Στέλιος Γιαννίκος

Είναι παράδοξο μία συμφωνία που έχει σκοπό να λύσει ένα πρόβλημα στην ουσία να το ισχυροποιεί.

Είναι άξιο απορίας τι χρειαζόταν μία τόσο χρονοβόρα διαπραγμάτευση για ένα τόσο  επαίσχυντο αποτέλεσμα.  Η κυβέρνηση στην κυριολεξία χαρίζει σε όσους επιβουλεύονται την Μακεδονία, όσα επιχειρήματα θα χρειαστούν για να πετύχουν τον σκοπό τους.

Στη συμφωνία αυτή (Αρθρο 3 α) αναφέρει ότι  η ονομασία του κράτους της ΠΓΔΜ θα είναι  « Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και εν συντομία θα ονομάζετε «Βόρεια Μακέδονία».   Ο όρος Βόρεια είναι ένας όρος ναι μεν γεωγραφικός αλλά ταυτόχρονα σημαίνει ότι το κράτος αυτό αποτελεί ένα μέρος μίας γεωγραφικής ενότητας.  Έτσι όπου υπάρχει βόρεια μπορεί να υπάρχει η νότια, η ανατολική και η δυτική περιοχή.

Κατά πόσο λοιπόν ή βόρεια ανταποκρίνεται μόνο σε γεωγραφικό προσδιορισμό και δεν υποκρύπτει αλυτρωτισμούς;

Καταρχήν για να μην υπάρχει αλυτρωτισμός, θα πρέπει οι κάτοικοι της μίας και της άλλης περιοχής ξεκάθαρα να μην έχουν μεταξύ τους εθνική ή πατριωτική σχέση. Π.χ. να μην είναι αποτέλεσμα διαίρεσης ενός κράτους (βλέπε Βόρεια και νότια Κορέα) , να μην είναι αποτέλεσμα βίαιης προσάρτησης μίας περιοχής και να μην συνδέονται με κοινή ιστορία ή με φυλετική σχέση.

Τι ισχύει όμως με την συμφωνία;

Καταρχήν  Στο άρθρο 3 παρ. β αναφέρει πως ή ιθαγένεια του πολίτη αυτού του κράτους θα είναι «Μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας». Ως να λέμε, η ιθαγένεια του έχει σχέση άμεσα με την ολότητα της Μακεδονίας. Δεν είναι Σλάβος Αλβανός , Ρομά, Βούλγαρος ή Έλληνας, που αποτελούν τις πραγματικές εθνικές οντότητες αυτού του κράτους αλλά θα είναι «Μακεδόνες» πολίτης.

Στην συνέχεια του Άρθρου 3 παρ γ, αναφέρει ότι ,… Η επίσημη γλώσσα του Δευτέρου μέρους (ΠΓΔΜ) θα είναι η «Μακεδονική γλώσσα»… 

Έχουμε λοιπόν τους πολίτες της «Βόρειας Μακεδονίας» που είναι «Μακεδόνες» και μιλάνε την Μακεδονική Γλώσσα… Στο μέλλον λοιπόν και με την βούλα της Ελληνικής κυβέρνησης θα μπορούνε να πούνε (και να πείσουν ) ότι η περιοχή της «Νότιας Μακεδονίας» δεν κατοικείτε από «Μακεδόνες» άλλα από Έλληνες οι οποίοι δεν μιλούν τα «Μακεδονικά» αλλά τα Ελληνικά. Άρα η «Νότια Μακεδονία» έχει βιαίως προσαρτηθεί από τους Έλληνες και είναι μία περιοχή που δικαίως ανήκει στους «Μακεδόνες».

Και θα μου πείτε ως αντεπιχείρημα, αυτά δεν μπορούν να σταθούν ιστορικά… και θα σας απαντήσω, δεν υπάρχουν πολλοί που διαβάζουν ιστορία.

Η συμφωνία αυτή και στην συνέχεια έχει στοιχεία που επί της ουσίας δίνουν το κλειδί της Μακεδονίας στου ΠΓΔΜιανούς – Σκοπιανούς όπως στο άρθρο 3 παρ. θ που αναφέρει ότι οι εμπορικές ονομασίες (commercial names), τα εμπορικά σήματα και τις επωνυμίες (trademarks και brand names) θα συμφωνηθούν μέσα από έναν «ειλικρινή, δομημένο και με καλή πίστη διάλογο»(!!!)…  

Με λίγα λόγια προς χάριν της καλής γειτονίας ο «Μακεδονικός χαλβάς» μπορεί να μετονομαστεί σε «Ελληνομακεδονικός Χαλβάς» ενώ η φέτα Σκοπίων Θα μπορεί να ονομαστεί «Μακεδονική Φέτα».

Η συμφωνία αυτή, είναι αστεία και επικίνδυνη και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να περάσει.

Ο κίνδυνος μίας τέτοιας συμφωνίας είναι να ανοίξουν σταδιακά οι ασκοί του Αιόλου όχι μόνο μεταξύ των Δύο κρατών αλλά ολόκληρων των Βαλκανίων.

ΓΚΕΜΜΑ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ - ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Στέλιος Γιαννίκος

Πάμε λίγο πίσω στον χρόνο.  Την εποχή που ο Δημήτρης ο Λιαντίνης αυτοθέλητα αποχωρίστηκε από το σαρκικό του εγώ.  Μέχρι τότε μήτε τον ήξερα, ούτε τον είχα ακούσει και αν τον είχα ακούσει είχε περάσει απαρατήρητος από τα μέσα μου.

Το τελεβίζιο ήταν ανοικτό και στις ειδήσεις άκουσα  τον εκφωνητή να λέει πως κάποιος καθηγητής αυτοκτόνησε. Λίγα μόνο λεπτά και θα είχα το είχα ξεχάσει  αν δεν συνέβαινε να παίξουν ένα απόσπασμα από μία ομιλία του. Εκεί μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είδα τον άνθρωπο, έναν δάσκαλο μπροστά από τον μαυροπίνακα να μιλά για τον Έρωτα και τον Θάνατο.  Αυτό ήταν. Η πορεία μου και η φιλία μου με τον Δημητράκη από την Λιαντίνα ήταν προδιαγεγραμμένη. Σκέφτηκα, αυτός ο άνθρωπος θαρρώ πως έχει να μου πει σημαντικά πράγματα  και σημείωσα σε ένα χαρτί το όνομα του να μην το ξεχάσω.

Πέρασαν περίπου τρείς μήνες πριν ξεκινήσω να διαβάζω την Γκέμμα.  Το βιβλίο έλιωσε στα χέρια μου. Κοιμόμουν και το είχα κάτω από το μαξιλάρι του νου μου, όπως ο Αλέξανδρος είχε κάτω από το δικό του τον Όμηρο.  Οι διάλογοι μου με τον Δημητράκη ήταν και είναι ένα ακόμα φωτεινό μονοπάτι της ζωής μου.  Στην αρχή ήμουν ο ερωμένος κι εκείνος ο εραστής, με τον καιρό έγινα ίσος, στοχαστής και πραγματικός φίλος.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης ανήκει στην γενιά εκείνων των μεγάλων φιλοσόφων που κάθε πρόταση τους είναι κι ένας ολάκερος κόσμος.  Είναι μία Ολύμπια φιλοσοφική οντότητα που πληροί κάθε δικαίωμα πολιτογράφησης εις των Ιδεών την Πόλι.

Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα...

Η παράσταση ΓΚΕΜΜΑ ΤΟΥ ΛΑΝΤΙΝΗ αποτελει μία εξαιρετική μεταφορά του βιβλίου σε θεατρικό λόγο.

Δυσκολο εγχείρημα.  Πώς να πάρεις ένα φιλοσοφικό βιβλίο και να το κάνεις θέατρο;

Κι όμως, η θεατρική προσαρμογή και η σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου είναι ένα κομψοτέχνημα καλλιτεχνικής διανόησης, που με σεβασμό και βάθος αντίληψης, αποτυπώνει με έξοχο τρόπο τον λόγο του Δημήτρη Λιαντίνη.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών εξαιρετικές.  Στο ίδιο πνεύμα η μουσική, τα σκηνικά, τα κοστούμια...

Ευχαριστώ θερμά τους συντελεστές της παραστασης για αυτή την όμορφη βραδιά.

Οσο για εσάς αγαπημένοι φίλοι που δεν είδατε την παράσταση, γρηγορείτε.

Οι παραστάσεις στο θέατρο βρετάνια έως τις 27 Μαΐου 2018.

Πληροφορίες Παράστασης :

Συγγραφέας: Δημήτρης Λιαντίνης
Θεατρική προσαρμογή, σκηνοθεσία: Πάνος Αγγελόπουλος
Δραματολόγος: Mαρία Μπινίκου
Μουσική: Έρρικα Σωτηρόπουλου
Σκηνικά: Γιάννης Ζημιανίτης
Κοστούμια: Λευκή Δεριζιώτη
Σύμβουλος κίνησης: Έρση Πήττα

 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Καλογερόπουλος, Κατερίνα Διδασκάλου, Βασίλης Παλαιολόγος, Βίκυ Μαραγκάκη, Κρυσταλλία Κεφαλούδη, Δανάη Λουκάκη, Μιχαήλ Γιαννικάκης

Πρεμιέρα: 20 Απριλίου 2018

έως: 27 Μαΐου 2018
Θέατρο Βρετάνια,
Διεύθυνση: Πανεπιστημίου 7, Αθήνα,
Τηλέφωνο: 210 3221579

Γενική είσοδος : 15 ευρώ
Ειδικές ομάδες  : 12  ευρώ

Προπώληση: Στο ταμείο του θεάτρου  τηλ.2103221579
Ημέρες και ώρες ταμείου: Πέμπτη έως Κυριακή 10:30-1:30 &5:30-9:30