Στέλιος Γιαννίκος
Δεν θέλω τα
μάτια μου που βλέπουν την αδικία.
Δεν θέλω τα
αυτιά μου που ακούν τα ψέματα.
Δεν θέλω την
μύτη μου που οσφραίνεται την σήψη.
Δεν θέλω την
γλώσσα μου που γεύεται την πίκρα.
Δεν θέλω το
δέρμα μου που αισθάνεται το αναίσθητο.
Δεν θέλω το
σώμα μου που ζει από συνήθεια.
Δεν θέλω εμέναν που είμαι το λάθος.
Την ψυχή μου
καλύπτει η μελανή μελαγχολία,
που ’ναι πιο
σκοτεινή κι απ' το σκοτάδι.
Μέσα στις
φλέβες μου κυλά το δηλητήριο
κι από τους
πόρους μου αναβλύζει ο πόνος.
Είμαι το
γέννημα ενός εγκλήματος
που μάταια
αναζητά τον δολοφόνο
και το μόνο
της ζωής παρήγορο
πως όλα αυτά
έχουν κάποιο τέλος.
(YΓ: Το διφορούμενο γεννάτε από
την λέξη τέλος)
