Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020

IL POSTINO – Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ (1994)


Στέλιος Γιαννίκος


Ο Μάριο είναι ο ταχυδρόμος σε κάποιο χωριό της νότιας Ιταλίας.  
Παραδίδει την αλληλογραφία στο εξόριστο ποιητή Πάμπλο Νερούδα.
Την ίδια εποχή ερωτεύεται την όμορφη Βεατρίκη
και της απαγγέλει ποιήματα ερωτικά του Νερούδα λέγοντας πως είναι δικά του

Της λέει :
«Το χαμόγελό σου, απλώνεται στο πρόσωπό σου σαν πεταλούδα.
Το γέλιο σου είναι σαν τριαντάφυλλο,
θείος βλαστός, θορυβώδες κύμα.
Το γέλιο σου είναι ένα ξαφνικό ασημένιο κύμα…»

Και συνεχίζει…
Γυμνή είσαι τόσο απλή, όσο το ένα σου χέρι.
Απαλή, επίγεια, μικροσκοπική, στρογγυλή και προφανής.
Έχεις τις καμπύλες του φεγγαριού, μονοπάτια μιλίων.
Γυμνή είσαι λεπτή, σαν το σιτάρι.
Γυμνή είσαι γαλάζια, σαν κουβανέζικη νύχτα.
Υπάρχουν κλίματα και αστέρια στα μαλλιά σου.
Γυμνή είσαι πελώρια και κίτρινη, σαν καλοκαίρι σε χρυσαφένια εκκλησία.

Η Βεατρίκη ερωτεύεται αμέσως τον Μάριο.
Όταν ο Πάμπλο Νερούδα μαθαίνει τι συνέβει,
επιπλήττει τον Μάριο που του έκλεψε το ποίημα…
Κι ο Μάριο του απαντά:
«Η ποίηση δεν ανήκει σε αυτούς που την γράφουν αλλά σε εκείνους που την χρειάζονται»

Ναι αγαπητοί μου φίλοι, όχι μόνο ή ποίηση αλλά κάθε ανθρώπινο δημιούργημα
θα πρέπει απλόχερα να δίνεται σε αυτούς που το χρειάζονται.
Η ταινία IL POSTINO είναι ένα από τα ακριβότερα διαμάντια του παγκόσμιου κινηματογράφου,
γιομάτο μεταφορές, λεκτικές αλλά και εννοιολογικές.
Αν δεν την έχετε δει πρέπει να την δείτε.

Υγ: Ο Massimo Troisi, ο πρωταγωνιστής της ταινίας,
ασθενικός από μικρός από την καρδιά του,
έπρεπε επειγόντως να χειρουργηθεί γιατί κινδύνευε να πεθάνει.
Ανέβαλε όμως το χειρουργείο για να παίξει στην ταινία.
Μόλις ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της ταινίας
έσβησε σαν τα φώτα της οθόνης στο σινεμά λίγο μετά το «fine».
Μα ο θάνατος του δεν ήταν ολοκληρωτικός.
Σαν την κάμπια που πεθαίνει για να γεννηθεί η πεταλούδα,
έτσι κι εκείνος πέθανε για να γεννηθεί η τέχνη.







---------
Στο Βίντεο το κύριο Θέμα της ταινίας.
Η μουσική της ταινίας είναι του Luis Bacalov
Ακορντεον: Mario Stefano Pietrodarchi
Πιάνο: Enzo De Rosa



Σάββατο 13 Ιουνίου 2020

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ : ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΗ ΕΓΩ



Στέλιος Γιαννίκος




Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι ο άνθρωπος.

Μια ανθρωπότητα χωρίς ανθρώπους θα ήταν μία καλύτερη ανθρωπότητα.
Όμως, μία ανθρωπότητα χωρίς ανθρώπους θα ήταν μία Μη ανθρωπότητα.

Όπως θα έλεγε ο Παρμενίδης, ή η ανθρωπότητα μπορεί να υπάρχει ή η μη ανθρωπότητα και τα δύο μαζί ποτέ.

Αντίθετα ο Ηράκλειτος θα έλεγε ότι  η αρμονία βρίσκεται στο σημείο ισορροπίας της ανθρωπότητας με την μη ανθρωπότητα.  Είναι αυτό που θα έλεγε κι ό Σολωμός, μία ισορροπία στην κόψη του σπαθιού.

Τι μπορεί όμως να σημαίνει  το σημείο της κόψης και πως ό Νους μας μπορεί να κατανοήσει το σημείο της ισορροπίας;

Αν ή ανθρωπότητα είναι το εγώ τότε η μη ανθρωπότητα θα είναι το μη εγώ.
Όπερ σημαίνει: ως ενθαδική ατομικότητα έχουμε την αίσθηση του εγώ κι ως συμπαντικό μέρισμα έχουμε την γνώση του μη εγώ.  

Στο ζύγι της συμπεριφοράς αυτές οι δύο ιδιότητες θα πρέπει να ισορροπούν ∙ το εγώ δεν πρέπει να βαραίνει περισσότερο από το μη εγώ ∙ το μη εγώ δεν πρέπει να βαραίνει περισσότερο από το εγώ.

Το να καταφέρουμε να πατήσουμε πάνω στην κόψη του σπαθιού είναι δύσκολο.  Είναι βέβαιο ότι θα κινδυνεύσουμε με πτώση κι ακόμα πιο βέβαιο ότι θα ματώσουμε. 
Εκεί όμως, την στιγμή που για πρώτη φορά θα καταφέρουμε έστω και για μία στιγμή να ισορροπήσουμε θα ιδούμε ότι υπάρχουν ηδονές πολύ μεγαλύτερες από αυτές που επικεντρώνονται στα ένστικτά.   
Μέσα από την κατανόηση της γνώσης θα μπορέσουμε να οδηγηθούμε σε μία έμπεδη και ισορροπημένη κοινωνία και σε μία ανθρωπότητα που θα μπορεί να αγκαλιάζει όλο το είναι ∙ αυτό που είναι πέρα από τον ενθαδικό άνθρωπο, πέρα από την σκιά του ονείρου[i]∙ εκεί που βρίσκεται το ξυπνητό ∙ η αλήθεια.








[i] Ο Πίνδαρος λέγει ότι ό άνθρωπος είναι η σκιά του ονείρου (σκιάς όναρ άνθρωπος). Δεν είμαστε δηλαδή μήτε το όνειρο της πραγματικότητας αλλά η σκία του ονείρου. Μέσω της φιλοσοφίας και της επιστήμης όμως, μπορούμε να ιχνηλατήσουμε τα πατήματα του ονείρου και να χτίσουμε μία κοινωνία διαφορετική, πιο κοντά στην πραγματικότητα που οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να δούνε.

Ο ΝΕΚΡΟΣ

  Φάντασμα με επιδερμίδα - Στέλιος Γιαννίκος . Τα κύτταρα μου έχουν συνασπισθεί σε μια ενιαία ομάδα και φωνασκούν: ζήσε, ζήσε, ζήσε... Μα ε...