ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΜΟΥ

Στέλιος Γιαννίκος

Σταυρώστε με!

Μη με λυπάστε, χάρη μου κάνετε.

Καρφώστε τις παλάμες μου στο ξύλο.

Μην αφήσετε τον πόνο μου να σας αποκαρδιώσει.

Καρφώστε και τα πόδια μου.

Μην δίνετε σημασία στα βογκητά μου.

Σηκώστε τον σταυρό όρθιο

κι αφήστε την βαρύτητα να κάνει την δουλειά της.

 

Ο πόνος θα είναι πνιγηρός και ανελέητος∙

σύντομη απεικόνιση της ζωής μου.

Μια τελευταία ματιά στην ματαιότητα

και να, ο θάνατος θα έρθει.

 

Αν υπάρχει συνέχεια κι αναληφθώ

και ξεπλυθούν από πάνω μου όλες οι αμαρτίες

αυτού του κόσμου,

τι καλύτερο, μέσα στο φως, φως να γεννηθώ.

 

Αν πάλι ο Θάνατος είναι ένας βαθύς ύπνος

δίχως όνειρα.

Μέσα του για πάντα να χαθώ.

 

Μόνο να φύγω…

Αυτός ο κόσμος που ασχημονεί, είναι μια τιμωρία.

Στο σταυρό η εξιλέωση.

ΕΛΕΓΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

 Στέλιος Γιαννίκος

 

Γλυκά που φέγγει το φως

κάνει πλεξούδες στα μαλλιά σου

και το γυμνό σου κορμί

αγαλλιάζει την ψυχή μου.

 

Γλυκά που δίνεις το φιλί

και με κάνεις να ριγώ.

Της καρδιάς μου τα κομμάτια

σε εσένανε θα τα ξαναβρώ.

 

Δεν έχω λόγο να μιλήσω

θέλω μόνο ν’ αφεθώ.

Δεν έχω τόπο να γυρίσω

σ’ αυτό τον κόσμο που πονώ.

 

Σ’ αυτό τον κόσμο που δεν έχει

γιατί του λείπεις εσύ.

Έρωτα ποιος σε βλέπει

και ποιος μπορεί να σου σταθεί;

 

Μέσα στο φαύλο το κενό μας

 χτίσαμε μια φυλακή

και για το μέγα τ’ άδικο μας

να που χανόμαστε και μείς.

 

 

Γλυκά που σβήνει η στιγμή

κι ανατέλλει μες την μνήμη.

Αγάπη μου εγώ και συ,

η μόνη ελπίδα που έχει μείνει.