Η ΠΕΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Στέλιος Γιαννίκος

Στην Ελλάδα, την χώρα των γεννητόρων της πολιτικής, με την έννοια του στοχασμού και της δράσης για την εύρυθμη  λειτουργία της Πόλις και την προάσπιση των ανθρώπων που ζουν σε αυτή.  Στην χώρα που θεμελιώθηκε η φιλοσοφία και η λογική.  Στην χώρα που μέχρι και τον 19^ο αιώνα ο κοινοτισμός, ως φυσική συνέχεια της πόλις κράτος, συνέβαλε στην ανόρθωση  του γένους τόσο σε οικονομικό όσο σε πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο, παρά την  πολυαίωνη υποδούλωση της σε αλλότριες δυνάμεις.

Στην χώρα αυτή η πολιτική έπαψε να υπηρετεί το λογικό και το  αγαθό του συνόλου και έγινε εργαλείο μίας απαίδευτης  ιδιωτικότητας, που μόνο κατ΄ επίφαση αναφέρετε στο κοινό όφελος.  Ο ελληνικός πολιτισμός ως προϊόν ανώτερης πολιτικής ιδιοφυίας σβήνει και στην θέση του ενθρονίζετε μία απαίδευτη καρικατούρα, μια σκιά ενός ένδοξου παρελθόντος.

Σήμερα και με την μεγάλη ευθύνη των κομμάτων, κυριαρχούν δύο βασικές  αντιλήψεις.

Η πρώτη χωρίζει τους ανθρώπου σε δύο κατηγορίες, στους «Δημοκράτες» και στους «Φασίστες».

Η άλλη χωρίζει τους ίδιους ανθρώπου σε δύο διαφορετικές κατηγορίες, στους «Πατριώτες» και στους «Προδότες».

Όλες οι λοιπές αντιλήψεις αποτελούν μία ελάσσονα πραγματικότητα που δύσκολα η φωνή τους ακούγετε.

Οι δύο αυτές Μείζονες αντιλήψεις αποτελούν το χειρότερο εχθρό της κοινωνίας. Είναι μία κοινωνία διαιρεμένη, χωρίς καμία ποιότητα, αφού τα στενά όρια της αντίληψης δεν αφήνουν περιθώρια για την ανάπτυξη σύνθετης σκέψης, μήτε δίνει την δυνατότητα επικοινωνίας και συνεργασίας.

Η πολιτική διαίρεση και η ισχυρογνωμοσύνη, υπήρξαν από τη αρχαιότητα χαρακτηριστικά του Ελληνικού κόσμου.  Όμως το επίπεδο της σκέψης και της αντιπαράθεσης ποτέ δεν ήταν τόσο φτωχό.

Ο ελληνικός πολιτισμός σβήνει και ο λόγος που σβήνει είναι ότι δείχνει πως ότι είχε να δώσει το έδωσε και πια δεν έχει την δυναμική για να παράγει νέο έργο.

Και δεν υπάρχει παρά μόνο μία ευκαιρία και μία μέθοδος θεραπείας και αποφυγής του αφανισμού.  Να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, να αναζητήσουμε από τα μέσα μας το φως των προγόνων μας, να επαναοργανώσουμε τις δομές του κοινοτισμού, να αντλήσουμε από την παράδοση ότι πολυτιμότερο έχει και να προχωρήσουμε διαμέσου της αγωγής σε νέες κατακτήσεις πολιτισμού.

Η Ελλάς υπήρξε το λίκνο της φιλοσοφικής και της πολιτικής σκέψης.  Η ιστορική της πραγματικότητα αποκτάει την ιδιαίτερη της αξία μέσα από τα επιτεύγματα του λαού της που υπήρξαν, παρά τα ελαττώματα του, πέρα για πέρα φιλοσοφικά και πολιτικά.

 Οι Έλληνες πρέπει το λοιπόν να δώσουμε λιγότερο βάση στην υπερηφάνεια για τους προγόνους μας και να αγωνιούμε περισσότερο για το κατά πόσο οι πρόγονοί μας θα ένοιωθαν περήφανοι για εμάς.