ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ

του Ευθύμιου Χριστόπουλου, εκπ/κού-δημοσιογράφου

Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β' τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους. πατεράδες τους, για ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου.
Ταξι­νομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζού­σαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας και μά­λιστα ένας παππούς ήταν απ' τη Ροδίτσα. Διασταυρώνοντας τες αργότερα, με όσα διάβαζα άλλα, καταλάβαινα ότι αυ­τές που είχα ήταν ασφαλώς οι σωστές.

Το κύριο σημείο τους και κοινό, ήταν ότι τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν το Διάκο και τον έφεραν στη Λαμία, τον έκλεισαν σ' ένα πα­λιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδο­μηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα - Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω - δυ­τικά - στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη τη νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι, τα οποία και αναφέρω στη συνέχεια.:

Μετά τη σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία ποινών και τραυματισμένο στη Λαμία, οδηγώντας από τη νότια της είσοδο που περνούσε δίπλα από το Γολγοθά (όπως έλεγαν το ξε­κομμένο Λόφο όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφα­νοτροφείου Αρρένων) και από την οδό Σατωβριάνδου (σήμερα) και συνέχεια τον έφτασαν και τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμερα - πάλι καλά! - έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο.

Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σκοινιά σ' ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρί­ου του.

Εκτός από δύο - τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι - όχι όλοι - έμειναν απ' έξω, ανατολικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια, ίσως, να ιδούν τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν κι έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πο­νάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος κι από την ταλαιπωρία.

Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δύο άντρες, που από τις φορεσιές τους έδειχναν ότι ήταν μπέηδες. Τον έναν, τον ήξερε από πριν. Ήταν ο Ομέρ Βρυώνης. Τον άλλον όχι. Απ' ότι όμως εί­χαν ακούσει, υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε κι άρχισε να κάνει έλεγ­χο αν είχαν δέσει καλά το Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι, κι ακόμα δεμένον, τον φοβόταν.

Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται.

Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε - το είδαν κα­θαρά αυτό - ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο το Διάκο.

Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλησιάζει το Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακούνε όμως. Απ' ότι βλέπουν όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν το Διάκο να κουνάει αρ­νητικά το κεφάλι του.

Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγ­μή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί. Ατάραχος ο Διάκος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν το Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στο δήμιό του.

Απ' τις αναλαμπές των δαυλών, ξεχωρίζουν την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς - έτσι τουλάχιστον δεί­χνει - και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, κι εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και με μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στο Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει, δείχνοντας ικανοποι­ημένος.

Ο Διάκος - και οι άλλοι τρεις απ' έξω - μέσα στο μι­σοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδηροστιά κι ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπει μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ' ένα γκιούμι.

Στη συνέχεια, μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν το Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένο καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει πάνω σ' ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.
Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που παρακολουθούν, χωρίς να τολ­μήσουν και να ρωτήσουν. Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν το Διά­κο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επί­μονα κι αρνητικά το κεφάλι του. Τι του λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτε­ρά καρφιά και να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στη συνέχεια στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο.

Η μυρωδιά του Λαδιού που καίγεται μέσα στο κακάβι, φτάνει έντονα στη μύτη και των τριών απ' έξω και υποπτεύονται τα χειρότερα.

Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ' το κακάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στα πόδια του!. Τι­νάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες και θα κό­ψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του.
Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πό­δια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την που­καμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό Λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και στην πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μι­λάει, τόσο αγριεύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι, που αν ήταν τρόπος να τον θανατώσουν. Φαίνεται όμως πως έχουν εντολή μόνο να τον βασανίσουν χωρίς και να πεθάνει. Γι' αυτό συ­νεχίζουν!.

Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνε­ται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντος τις αρνήσεις και εξοργί­ζοντας περισσότερο τους Βασανιστές του.

Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέ­ους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν, δεί­χνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακολουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέ­πουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν και έσπαζαν τις φούσκες που δημι­ουργούνταν στο δέρμα απ' το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.

Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι Βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη τη νύχτα, βλέπουν ότι δεν πε­τυχαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε, μιας και έφτασε πια και το ξημέρωμα, σταματούν.

Το Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο.

Τότε και οι τρεις παρατηρητές, απ' έξω, για να μη γί­νουν αντιληπτοί, έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνό­μενοι προς το βορεινό μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχονται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.

Κι όταν πια ο ήλιος έχει ανέβη ψηλά, λύνουν το Διά­κο και σέρνοντας τον τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δείχνει ότι καταλαβαίνει.

Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντας τον, δεν τον ανα­γνωρίζουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι το κακοποιημένα ρούχα του.

Σέρνοντας τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο καταμεσίς και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στη Δημοτι­κή Αγορά, από εκεί στο κατάστημα Πολιτικού και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.

Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανα­τολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικό­τερα ετοίμαζαν το στήσιμο της. ψησταριάς!

Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω εκεί με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν στο Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο, πράγμα που πέτυχε. Κανένας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!

Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, ξε­χωρίζει μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μάνα του Διάκου, που είχε μάθει τη σύλληψη του γιου της και ολονυχτίς πεζοπορώντας είχε φτάσει στη Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάγχνο της έτσι!

Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φτάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί. Και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γί­νει!Αυτός, τρέμει από το φόβο του, γιατί έχει αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σου­βλίζει.

Και αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο.

Δένοντας το Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος να χώ­νει την πολύ καλό λεπτισμένη άκρη του σουβλιού, ξε­κινώντας απ' τη βουβωνική χώρα και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω οπό το δέρ­μα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ' το δεξιό του το αυτί.

Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος, δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός.

Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σκοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μη σπάσει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με το Διάκο σ' ένα δέντρο.

Στη συνέχεια, σπεύδουν να συγυρίσουν τη φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες.

Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο στέκε­ται μπροστά στο σουβλισμένο, βγάζει τη διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και τη στρέφει στο Διάκο. Δύο κουμπουριές ακούγονται που βρίσκουν κατάστηθα το Διάκο. Κι ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνε­ται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.Ο Χαλήλ Μπέης, βλέπει συτό και αφρίζει απ' το θυμό του. Και δίνει εντολή, να βάλουν το Διάκο έτσι, πάνω στη φωτιά, και να τον γυρίσουν λίγο!

Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτή την κτηνωδία μέ­νει άφωνος. Στη συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποί­ητος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί το νε­κρό το Διάκο και πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στά­βλους, τους οποίους διατηρούσαν από τη βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο γυμνάσιο. Τη διαβεβαίωση αυτή είχα απ' όλα σχεδόν τα γερόντια που ρώτησα το 1947, τότε που φαίνονταν ακόμα οι κρίκοι στο βόρειο τοίχο της θερινής «ΤΙΤΑΝΙΑΣ».

Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκάλας που κα­τεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν το νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχε­δόν τρείς ημέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώ­ρησαν την τρίτη ημέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι χριστιανοί οι οποίοι περίμεναν και είχαν προετοιμάσει έναν λάκκο εκεί ακριβώς που σή­μερα είναι ο τάφος του, πήγαν, του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο.

Αργότερα, περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στη Λαμία και είχε πληροφορηθεί πού περίπου είχαν θά­ψει το Διάκο έκανε έρευνες να τον βρει.

Ο παππούς μου που είχε στήσει την παράγκα - πρώ­το μαγαζί του πριν λίγο καιρό, απέναντι δυτικά, όπου μετά χτίστηκε η αποθήκη των αδελφών Κονταξή, είδε στρατιώτες να ανοίγουν μικρούς λάκκους ανατολικά του, ψάχνοντας. Όταν ρώτησε τι ζητάνε, του είπαν ότι ψά­χνουν τον τάφο του Διάκου. Την πληροφορία αυτή είχα από τον πατέρα μου, όπως την είχε ακούσει από τον παπ­πού μου. Σε ένα σημείο, βρήκαν ένα σωρό - σκελετό ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Το συγκέντρω­σαν, το καθάρισαν και τα έβαλαν σε ένα κουτί ξύλινο και τα έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και έναν σταυρό με το όνομα του.

Τέλος, στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε το Διά­κο όπως έπρεπε. Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυ­πτήρια επίσημα, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α' και της βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρα­τιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903. 

Πηγή: «Λαμιακή Φωνή»

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2013

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Η ελληνική κυβέρνηση (ξανα)προδίδει

 
Goldman Sachs εναντίον Ρωσίας

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης, ένας ευρωπαϊκός λαός, ο ευάριθμος κυπριακός, αν και ανοιχτά προδομένος από τον Πρόεδρό του, έχει - μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές - εμποδίσει τη συμμαχία των ανώτερων τάξεων της Ευρωγερμανίας και των αγορών να επιβάλλουν στην Κύπρο την επόμενη φάση του ευρωπαϊκού «Σοκ και Δέους».

 

Από τη νύχτα της περασμένης Παρασκευής η κυπριακή κοινωνία και το κυπριακό κράτος δέχονται έναν πόλεμο λιγότερο δραματικό μεν, αλλά πολύ πιο απειλητικό από την τουρκική εισβολή του 1974. ‘Έναν πόλεμο όχι με στρατιωτικά, αλλά με πολιτικά και οικονομικά μέσα, που εμμέσως πλην σαφώς ολοκληρώνει την επίθεση κατά της Ελλάδας του Μαίου 2010 και οδηγεί στην τελική φάση της καταστροφής του ελληνικού λαού στο σύνολό του και των δύο κρατών, Κύπρου  και Ελλάδας.

 

Διπλή επίθεση

 

Στην περίπτωση των δύο κρατών είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με διπλή επίθεση, οικονομικής και γεωπολιτικής στόχευσης. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε Ελλάδα και Κύπρο ξεχωρίζουν από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γιατί πάνε μεν στην ίδια κατεύθυνση, αλλά με πολύ μεγαλύτερη δριμύτητα, υπονομεύοντας άμεσα τη δυνατότητα αναπαραγωγής των δύο κοινωνιών και των δύο κρατών, τα οποία μεταβάλλονται σε καταστρεφόμενες αποικίες χρέους. Η τελευταία απόφαση για την Κύπρο «βγάζει μάτι», γιατί πλήττει αποκλειστικά ελληνικά, κυπριακά και ρωσικά συμφέροντα υπονομεύοντας τη σχέση του ελληνικού χώρου με τη Μόσχα (αλλά και τη σχέση Βερολίνου-Μόσχας!).

 

Με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η Ευρώπη έβαλε για πρώτη φορά «πόδι» στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν και Ελλάδα και Κύπρος παρέμειναν πάντα υπό την υψηλή στρατηγική εποπτεία των ΗΠΑ, όπως εδόθη στον κ. Σημίτη να καταλάβει καλά με την κρίση των Ιμίων και στον κ. Καραμανλή με την υπόθεση της Ρωσίας. Υπήρξε ένας καταμερισμός ηγεμονίας, οικονομικής υπό την Ευρώπη, στρατηγικής υπό τις ΗΠΑ. Οι αποφάσεις του Eurogroup, είτε εκ προθέσεως, είτε εκ συνεπειών, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πιθανώς το Βερολίνο έχει αποφασίσει να «πετάξει σαβούρα» στη Μεσόγειο, αναδιπλούμενο στρατηγικά στην Κεντρική Ευρώπη και αφήνοντας Ελλάδα και Κύπρο στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ.

 

Υφίσταται σήμερα αντικειμενική σύγκλιση μεταξύ της πιο πρωτόγονης και επαρχιακής εκδοχής γερμανικού εθνικισμού και των πιο ριζοσπαστικών ομάδων της Αυτοκρατορίας του Χρήματος. Το φαινόμενο είναι πολύ παληό κι αυτό περιγράφει στην ουσία ο Φάουστ του Γκαίτε!

 

Είτε γιατί είναι η κρυφή ατζέντα ορισμένων από τις δυνάμεις που επιτίθενται, είτε γιατί προκύπτει ως αποτέλεσμα του χαώδους χαρακτήρα των ασκούμενων πολιτικών, οι αποφάσεις για την Κύπρο επιβεβαιώνουν ότι η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχει μπει πιθανώς στην οδό που θα την οδηγήσει στον τελικό εκφυλισμό ή και την πλήρη διάλυση. ‘Οσο συνεχίζεται αυτή η κρίση χωρίς να εμφανίζονται αξιόπιστες εναλλακτικές, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες μιας ευρωπαϊκής αποσύνθεσης μέσα στο χάος και τον ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων.

 

Τι πρέπει να κάνουμε

 

Αν αυτή η ανάλυση είναι σωστή προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι πρέπει οι εθνικές δυνάμεις στην Ελλάδα και Κύπρο, αυτές δηλαδή που θέλουν να υπερασπιστούν τον ελληνικό λαό, να μεταφέρουν άμεσα τη σύγκρουση σε όλη την Ευρώπη, κάτι που «εγκληματικώς» έχουν αμελήσει να πράξουν. Οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις στην Ελλάδα και οι πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο έχουν μέχρι τώρα κινηθεί με πάρα πολύ «επαρχιακό» τρόπο, είτε μην αναγνωρίζοντας τη σημασία της διεθνούς κινητοποίησης, είτε μην ξέροντας πώς να την κάνουν.

 

Ανεξαρτήτως του τι θα γίνει με την Ευρώπη, η εξέλιξη επιβάλλει και την αναζήτηση συμμαχιών εκτός Ευρώπης. Δεν θα επιμείνουμε στην, κατανοητή και από τον τελευταίο ‘Ελληνα (πλην διαφόρων «παπαγάλων» μιας αξιοθρήνητης ελίτ), σημασία της Ρωσίας για την Ελλάδα. Επισημαίνουμε μόνο ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, το ελληνικό και το κυπριακό κράτος κινδυνεύουν κυριολεκτικά με αφανισμό, οι δύο χώρες προοπτικά με διαμελισμό, αν επιτρέψουν την παραμικρή περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεών τους με τη Μόσχα. Η Κύπρος το γνωρίζει εξ εμπειρίας, αφού ήταν η Ρωσία που στήριξε τον Μακάριο, απέτρεψε μαζί με τις ΗΠΑ την τουρκική εισβολή το 1964, ήταν η φωνή της Κύπρου στο Συμβούλιο Ασφαλείας και έδωσε στη Λευκωσία τα όπλα που ζήτησε.

 

«Ελλάς – Ρωσία – συμμαχία»

 

Η σχέση είναι ζωτικής σημασίας για τον ελληνισμό και για τη Ρωσία. Η Μόσχα διέλυσε με πρωτοβουλία της το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την ΕΣΣΔ, διαπιστώνοντας ότι πήρε σε αντάλλαγμα μια προφανή προσπάθεια περικύκλωσης και απειλής. Ο ψυχρός πόλεμος, που εκείνη τελείωσε μονομερώς, το 1989-91, ξανάρχισε με άλλα μέσα, όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο, την Τασκένδη και το Γκρόζνι! Η απόφαση του Eurogroup συνιστά μνημείο ταυτόχρονης ανοησίας και θράσους, από την πλευρά του κ. Σόιμπλε, Υπουργού Οικονομικών μιας χώρας που δεν θα είχε ενωθεί ποτέ, αν δεν το είχε θελήσει το Κρεμλίνο.

 

Αν η Ρωσία επιτρέψει στον ελληνικό χώρο, την πιο φιλική δύναμη προς τη Ρωσία σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, να αποκοπεί οριστικά από τη Μόσχα, αν ο ελληνικός κόσμος χάσει τα δύο κυρίαρχα σήμερα κράτη του, αν καταστραφεί ο ελληνικός χώρος, που κρατάει σε μεγάλο βαθμό την πρόσβαση της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες», τότε οι στρατηγικές συνέπειες για τη Μόσχα θα είναι πολύ μεγάλες.

 

Η Ρωσία είναι σήμερα η μεγαλύτερη δύναμη εκτός ΕΕ που μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο να αντιμετωπίσει το τεράστιο πλήγμα στην εμπιστοσύνη στον τραπεζικό της τομέα και το κυπριακό κράτος που ήδη προέκυψε από την ανακοίνωση των αποφάσεων του   Eurogroup, έναντι μάλιστα σχετικά ασήμαντων κεφαλαίων. Η Κύπρος οφείλει να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες σε αυτή την κατεύθυνση.

 

Σήμερα η Λευκωσία κρατάει ακόμα στα χέρια της ένα «πυρηνικό όπλο» - τις κλειστές τράπεζές της. Πρέπει να τις ανοίξει μόνο όταν έχει εξασφαλίσει βιώσιμο χρέος και κράτος, στοιχειώδη αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της, είτε από Ρωσία, είτε από Γερμανία και ΕΕ. Μέχρι τώρα μας λέγανε ότι είμαστε πολύ μικροί για να πούμε ‘Όχι. Αξίζει να δούμε τώρα, αυτοί πόσο μεγάλοι είναι απέναντι στο δικό μας ‘Όχι.

 

Σώστε τη Δημοκρατία

 

Τεράστιο θέμα εγείρει, όπως είναι φυσικό, η συμπεριφορά του Νίκου Αναστασιάδη που ξεπέρασε το προηγούμενο ρεκόρ εξαπάτησης του Γιώργου Παπανδρέου. Η προδοσία του νεοεκλεγέντος Προέδρου είναι τόσο συγκλονιστική, έγινε τόσο γρήγορα, που πολλοί Κύπριοι δεν την πιστεύουν – γιατί αν την πιστέψουν θα πρέπει να διερωτηθούν τι στο καλό σκέφτονταν όταν έκαναν όλα αυτά που τον οδήγησαν τελικά να εκλεγεί Πρόεδρος.

 

Σε ένα στοιχειωδώς ευνομούμενο κράτος, ένας Πρόεδρος που είχε πλήξει κατά τέτοιο τρόπο τα συμφέροντα του κράτους του, αλλά και δεν είχε σεβαστεί τις ρητές υποσχέσεις επί τη βάσει των οποίων εξελέγη Πρόεδρος, θα είχε καθαιρεθεί ή υποχρεωθεί σε παραίτηση. Επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αδύνατο να επιβιώσει του συγκεκριμένου Προέδρου, είναι απαραίτητο το σύνολο των κομμάτων, των προεδρικών υποψηφίων και η Βουλή να επιβάλλουν σε αυτό το άτομο αν μη τι άλλο την από κοινού διαχείριση της εθνικής υπόθεσης.

 

Είναι προφανές ότι το κυπριακό κράτος και η ΕΕ οφείλει να προστατεύσει κατά προτεραιότητα τους καταθέτες έως 100.000 ευρώ. Αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να προστατευθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας και ταυτόχρονα το κυπριακό κράτος. Υποθέτουμε ότι η ΕΚΤ θα παράσχει ρευστότητα όταν ανοίξουν οι τράπεζες για να μην καταρρεύσουν αμέσως. Σε αντάλλαγμα όμως θα αποκτήσει την πλήρη κυριότητα όλου του τραπεζικού τομέα και των σημαντικών πληροφοριών για ολόκληρη την άρχουσα τάξη της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ρωσίας που διαθέτει. Υπενθυμίζουμε ότι είναι η Blackrock, συμφερόντων Goldman Sachs, που έχει αναλάβει για λογαριασμό της «Ευρώπης» τον έλεγχο των τραπεζών της. Από το κυπριακό κράτος θα απομείνει ένα κουφάρι που θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές των πραγματικών ιδιοκτητών του. Οι οποίοι απέφυγαν καν να μας πουν τους όρους τους, γιατί στη συμφωνία του Γιούρογκρουπ δεν υπάρχει καν το Μνημόνιο. Αυτό θα έρθει μετά και μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα προβλέπει. Καμία λύση δεν πρέπει να εφαρμοστεί αν δεν είναι ολοκληρωμένη και δεν αφήνει βιώσιμο κυπριακό κράτος.

 

 

 

ΥΓ. Υπάρχουν βέβαια όσοι λένε ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στον άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα. Καμία αντίρρηση. Τώρα έχουμε την ανάγκη του Ισραήλ. Αυτή η χώρα έχει κολοσσιαία επιρροή στην ΕΕ και την ίδια τη Γερμανία, στις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ, στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και το ΔΝΤ. Ας πάνε λοιπόν τώρα, αμέσως, οι οπαδοί της ελληνοισραηλινής προσέγγισης να ζητήσουν από το Τελ Αβίβ βοήθεια. Στην ανάγκη φαίνονται οι φίλοι

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Γράφτηκε λίγο πριν την ιστορική απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημοσιεύεται στο περιοδικό «Επίκαιρα», 21.3.2013

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης του Ομήρου (Στέλιος Γιαννίκος)

Τούτο φαντάστηκα:

Δυο χιλιάδες χρόνια κι ακόμη περισσότερα, καθόταν ο Λύκιος Δίας απάνω στον πύρινο θρόνο του και παρατηρούσε τον κόσμο, ακίνητος χωρίς να κλείσει βλέφαρο.  Μόνο μια ρυτίδα αδιόρατη σιγά  σιγά γεννήθηκε ανάμεσα στα φρύδια του και κει μέσα της ανδρώθηκε ο πόνος . Και ξάφνου, χωρίς καμία προειδοποίηση, ήχησε από την καρδιά του ένας βαθύς αναστεναγμός που ΄χε το χρώμα του μελανότερου σκότους. «Έλληνες, Έλληνες» φώναξε. Τον άκουσαν οι υπόλοιποι θεοί, τρομάξανε και μαζευτήκαν γύρω του να μάθουν τι συμβαίνει. «Αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στους Έλληνες» τους είπε. «Ακούστε με, βαρέθηκα να τους κοιτάζω από δω ψηλά, να τους βλέπω να σβήνουν, αν οι έλληνες αποθάνουν θα αποθάνει ολόκληρος ο κόσμος. Ένα δώρο το λοιπόν και ας πάρουν την μοίρα στα χέρια τους».  Τότε οι θεοί άρχισαν να προτείνουν δώρα.  Ο Άρης είπε να τους δοθεί δύναμη πολεμική, να ’ναι ανίκητοι στις μάχες, ο Ήφαιστος  να τους δώσει την γνώση της υψηλότερης τεχνολογίας και να υπερέχουν όλων των άλλων. Ο Ποσειδώνας να τους δώσει τα πιο πλούσια νερά σε ψάρια και μια θάλασσα σύμμαχο για τα καράβια τους, η Δήμητρα αντιπρότεινε,  να τους δώσει την πιο πλούσια γη στον κόσμο που να πέφτει ο σπόρος και ευθύς να φυτρώνει. Πρότειναν οι θεοί και ο Δίας άκουγε και από όσα λέχτηκαν κανένα δεν του άρεσε. Τελευταία μίλησε η Αθηνά. «Πατέρα, εκεί που βρίσκονται οι Έλληνες, είναι δύσκολο ακόμα και για μας τους Θεούς, να βρούμε ένα δώρο που να αποκαταστήσει την Ηθική τάξη. Οι έλληνες χάσανε το φως τους και για να το πάρουν πίσω, πρέπει πρώτα να αναζητήσουν τον εαυτό τους».  «Και τι προτείνεις Κόρη μου;» ρώτησε ο Δίας.  « Να στείλουμε τον Ερμή στον Άδη. Να μαζέψει εκεί τους καλύτερους έλληνες που ζήσανε και να τους ενημερώσει. Να τους πει πρώτα τι συμβαίνει στην πατρίδα τους και μετά να τους ζητήσει να διαλέξουν αυτοί  το καλύτερο δώρο.»  Άστραψε το μάτι του Δια, είπε, «κόρη μου, τυχαίο δεν είναι που ξεκίνησες την ύπαρξη σου μέσα στην μήτρα του μυαλού μου» και ευθύς γύρισε προς τον Ερμή και του ‘δωσε την εντολή.

Δέκα χρόνια πέρασαν στον Αδη και οι νεκροί βγάλανε την απόφαση τους. Μαζεύτηκαν οι θεοί στο επουράνιο Όλυμπο και περίμεναν την άφιξη του Ερμή. Εκείνος κατέφθασε με παρέα.  Στάθηκε μπροστά στον Δία και αναφώνησε, «Η απόφαση βγήκε, το δώρο διαλέχτηκε, σας το έφερα  να το ζυγίσετε». « Όμηρε, συ είσαι το Δώρο», ρώτησε ο Δίας την ψυχή που στεκότανε δίπλα στον Ερμή. «Όχι ακριβώς θεέ μου», του απάντησε. «Εγώ είμαι ο κομιστής του δώρου».  «Μίλα το λοιπών και πες μας τι συνέβη στον κάτω κόσμο, ποια είναι η αποστολή σου και ποιο θα είναι το δώρο».  

«Εγώ  θεοί μου, περνούσα υπέροχα στον Αδη. Της ζωής τα βάσανα τα χα σχεδόν ξεχάσει και αν δέχτηκα να ξαναγεννηθώ  και να ζήσω τις οδύνες της ύπαρξης το κάνω μόνο και μόνο από αγάπη για τον Άνθρωπο. Εκεί κάτω που συνεδριάζαμε πολλά και ωραία ειπώθηκαν αλλά η επιλογή φάνταζε άλυτος γρίφος. Τελικά την λύση μας την δώσανε δύο. Ήταν ο Σόλωνας ο Αθηναίος και ο Λυκούργος της Σπάρτης. Πρότειναν να γυρίσω πίσω στην ζωή για να γράψω ένα έπος ανώτερο  και από την Ιλιάδα και από την Οδύσσεια. Γιατί όπως είπανε, οι Έλληνες για να ζήσουν την ανάσταση έχουν ανάγκη από ένα παράδειγμα δικό τους  τόσο δυνατό που να ξυπνήσει στα κοιμισμένα κύτταρα τους την συλλογική μνήμη των προγόνων.  Βρήκαμε λοιπών εκείνη την εποχή που γέννησε του περισσότερους ήρωες στην ιστορία του Έθνους,  εκατό φορές και ακόμα περισσότερους από τον τρωικό πόλεμο. Μια εποχή που οι έλληνες αγωνίστηκαν για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας σε έναν αγώνα που όμοιο του είχε να δει η ανθρωπότητα από τους Μηδικούς πολέμους.  Και όλοι συμφωνήσαμε για το Έπος της επαναστάσεως του 1821. 

Τότε λοιπόν και ενώ μέσα μου οργάνωνα τους τελειότερου στίχους το λόγο πήρε ο Αισχύλος ο τραγωδός. Είπε πως άριστη ήταν η επιλογή μας πλην όμως με τόσους ήρωες το έργο θα χανόταν στην απαρίθμηση των ονομάτων. Έπρεπε να βρούμε έναν κεντρικό ήρωα που θα γεμίσει με ρίγη συγκίνησης κάθε Έλληνα. Έναν ηγέτη με ανάστημα ανώτερο του Αγαμέμνονα,  έναν μαχητή άριστο στην τέχνη του πολέμου και ρωμαλέο σαν τον Αχιλλέα, με μυαλό οξύνοο και γεννοφόρο σαν του Οδυσσέα, έναν πατριώτη άδολο και πιστό σαν τον Έκτορα. Για μια στιγμή απόρησα, είναι δυνατόν να υπήρξε τέτοιος άνθρωπος, ρώτησα.  Και τότε ο Αδης σείστηκε ∙ μύριες ψυχές ταυτόχρονα φώναξαν ΝΑΙ. Ποιος, ξαναρώτησα.  Την απάντηση μου την έδωσε μια από τις ομορφότερες ψυχές του Αδη ο Ρήγας , είπε πως αυτός που ψάχνω είναι ο Γέρος του Μοριά και λέγετε Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αμέσως προκλήθηκε μεγάλος ενθουσιασμός ιδιαίτερα από όσους αγωνίστηκαν στο έπος του 21. Τότε όμως συνέβη το αναπάντεχο, μια ανατροπή, ένας, μόνο ένας από όλους μας διαφώνησε…» 

Ο Όμηρος γνώστης της τέχνης της αφηγήσεως, και θέλοντας να αυξήσει το ενδιαφέρον των ακροατών θεών έκανε μια μεγάλη παύση. Οι θεοί ένιωσαν κάρβουνα να ανάβουν στις πατούσες τους και ο πονηρός  Όμηρος περίμενε να φουντώσει η φλόγα. Τότε πετάχτηκε από τον θρόνο του ο Δίας και μίλησε. «Γιατί σιωπάς Όμηρε τώρα που το δράμα είναι στην κορύφωσή του; Μίλα το λοιπόν και πες μας τι συνέβει; Είναι κακό να παίζεις με την αγωνία των θεών».  Χάρηκε ο ποιητής, είχε καιρό να βρεθεί μπροστά σε κοινό για να διηγηθεί μια ιστορία. Σκέφτηκε, «καλά τα πάω, κρατώ ακόμη δυνατά την τέχνη». «Συμπαθάτε με θεοί,» τους είπε, « συνεχίζω ευθύς αμέσως την Διήγηση μου. Όπως είπα, όλοι είχαμε συμφωνήσει στο πρόσωπο του ήρωα και τότε σηκώθηκε ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης και έβγαλε έναν λόγο. 

– Έλληνες, είπε,  έζησα την ζωή μου με ένα όνειρο, να ελευθερώσουμε την πατρίδα. Τίποτα δεν στάθηκε εμπόδιο στο δρόμο μου, μήτε η πείνα, μήτε οι κακουχίες.  Είδα φίλους αγαπημένους, συντρόφους στη μάχη, να δίνουν την ζωή τους για την ελευθερία. Έδωκα  ακόμη και τον γιο μου τροφή στο χάροντα, για την πατρίδα. Μόνο ο θεός ξέρει πόσο πόνεσα. Μα ποτέ, ούτε μία στιγμή δεν αμφέβαλα για το δίκιο του αγώνα μας. Πότε, ούτε μια στιγμή δεν θεώρησα καμία θυσία μεγάλη. Πίστεψα βαθιά μέσα μου πως ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την Ελευθερία της Ελλάδος και άφηκε εμάς να εκτελέσουμε το συμβόλαιο.   Όμως Έλληνες, σαν εμένα, μιλιούνια άλλοι.  Σωστό δεν βρίσκω γω να καρπωθώ μια δόξα που την χτίσαμε όλοι μαζί. – 

 Αυτά είπε ο γέρος του Μοριά και βουβάθηκε ο Άδης. Σιωπή απλώθηκε παντού και αν δεν ήμασταν πνεύματα κι αν είχαμε σάρκα, θα χε κοπεί κι η ανάσα μας. Δεν μέτρησα το χρόνο που κανείς μας δεν μιλούσε, μπορεί να ’ταν μια στιγμή μα την αισθάνθηκα  αιωνιότητα. Και ξάφνου σείστηκε το σύμπαν, μια φωνή οργισμένη, βαριά και δυνατή σαν χίλιες καμπάνες ακούστηκε. Την αναγνωρίσαμε αμέσως, ήταν του Γιώργη Καραϊσκάκη. 

-Γαμώ το φελέκι μου γαμώ. Γαμώ την πίστη μου σου λέω. Τι ναι αυτά που  ακούσαμε ξεστομίζεις   Θοδωρή. Όσο ζούσες και ένιωθες πόνο, δεν λογάριασες  τίποτα πιο πάνω από την πατρίδα και τώρα που ’σαι πνεύμα κάνεις πίσω; Για τους Έλληνες μιλάμε μωρέ κι όχι για σένα.  Συ δεν είσαι εσύ, συ ’σαι εγώ ο Γιώργης Καραϊσκάκης, ο Μάρκος Μπότσαρης, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογέννους, τα σπασμένα κόκκαλα του Κατσαντώνη, τα επτά σπαθιά του Νικηταρά. Συ δεν είσαι ’συ,  συ ’σαι ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, συ ’σαι το Μεσολόγγι  και το Σούλι, ο πόνος στο κορμί του Θανασάκη Διάκου,  ο άγνωστος Έλληνας που στήνει καραούλι και η κάθε πέτρα που χτίζει ένα ταμπούρι. Για αυτό κόψε τις μπούρδες και μη με σπάζεις , γίνε ο Άντρας που πάντα ήσουν για τους Έλληνες.

Άκουσε ο Κολοκοτρώνης, δάκρυσε η ψυχή του και μίλησε με μετάνοια.

-Συγχώρα με αδελφέ μου Γιώργη, συγχωρήστε με και σεις αδέλφια μου έλληνες .Ναι, εγώ δεν είμαι εγώ, είμαι  εσείς κι όλοι οι ζωντανοί κι οι αγέννητοι του Έθνους. Ας είναι το λοιπών να γίνει όπως τα είπαμε, για το καλό των Ελλήνων.-

Τότε λυτρωμένοι από την αγωνία της απόφασης, είπαμε στον Φειδιππίδη τον ήρωα του Μαραθώνα, να σύρει και να  στείλει το μήνυμα μας στον Ερμή πως δηλαδή η απόφαση βγήκε και το δώρο διαλέχτηκε.

Εγώ περιμένοντας τον Ερμή να ρθει, πήρα παράμερα τον Θοδωρή με μια ντουζίνα απ΄ τα παλληκάρια  του να μου διηγηθούν περισσότερα για την εποχή τους. Άκουγα το λοιπών με προσοχή και μέσα μου συνέθετα την πλοκή τους στοίχους τη ρίμα και το μέτρο. Αλήθεια σας λέγω θεοί τέτοια ευδαιμονία δεν είχα νιώσει ποτέ μου, μήτε ζωντανός ούτε πεθαμένος. Είχε βγάλει φτερά η ψυχή μου και ένιωθα σαν έφηβος ερωτοχτυπημένος. Τα όσα μου μίλησαν δεν θα σας τα ιστορίσω, τούτο θα το κάμω μέσα απ το έργο μου. Μόνο για επίλογο των όσων σας διηγήθηκα, θα σας μιλήσω για μια απρόσμενη επίσκεψη που μας έγινε και τούτο το κάνω για να δηλώσω με τον καλύτερο τρόπο την αξία της επιλογής μας. Καθώς στεκόμασταν  παράμερα και τους άκουγα  να μου διηγούνται ιστορίες, είδα μια γνώριμη  ψυχή να ρχετε προς το μέρος μας.  Καλώς όρισες Σωκράτη της είπα , για να σαι δω φίλε μου κάποιο λόγο σημαντικό θα έχεις , εσένα σε ξέρω καλά τα ελάσσονα δεν τα ποθείς.

 –Άγιε Πατέρα Όμηρε, είπε, να σε ρωτήσω, ένας άνθρωπος δίκαιος ποθεί το άδικο;

-Μα όχι βέβαια, ποτέ. του απάντησα.

-Και αν δεν είναι στο χέρι του, ξαναρώτησε και πρέπει η να αδικήσει ή να αδικηθεί ποιο θα είναι για αυτών το λιγότερο κακό; 

-Μα βέβαια το να αδικηθεί, του είπα.

Τότε γύρισε προς τον Θοδωρή και τον ρώτησε

 – Θυμάσαι γέρο όταν σε δικάσανε και σε καταδικάσανε σε θάνατο που γύρισε ένα παλληκάρι και σου είπε, άδικα σε φάγανε Στρατηγέ μου;

-Πως δεν θυμάμαι; Είπε ο  Θοδωρής

-Και τι του απάντησες εσύ; Τον ξαναρώτησε 

- Πως είναι καλύτερα να πεθάνω άδικα, παρά δίκαια, απάντησε.

Γύρισε τότε ο Σωκράτης προς εμένα και μου είπε.

-Να θυμάσαι Άγιε πατέρα πως αυτός ο άνθρωπος περισσότερο από μεγάλος στρατηγός από γενναίος πολεμιστής, από οξύνοος και πατριώτης υπήρξε Δίκαιος. Η δικαιοσύνη δεν ήταν για αυτόν φιλοσόφημα συμποσιαζόμενων ανδρών αλλά πράξη ζωής ακόμη και  μπροστά στον θάνατο.

Αυτά είπε ο Σωκράτης και έφυγε. Και γω τώρα με την άδεια σας θεοί, να ετοιμαστώ για τους πόνους της γέννας και να κατέβω στην γη να πράξω το χρέος μου»

Μεγάλη ικανοποίηση ένιωσαν οι θεοί. Από του Δία το μέτωπο η ρωγμή εξαφανίστηκε, μαζί της έφυγε και ο πόνος.  Σηκώθηκε από τον θρόνο του και μίλησε. «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης του Όμηρου. Πολύ μου αρέσει. Σε στέλνω Όμηρε στην Γη  και για βοήθεια όσο ζήσεις σου στέλνω να χεις προστάτιδα την αγαπημένη μου κόρη, την Αθηνά. Άντε φύγε τώρα και σώσε τους  Έλληνες».

Η θεά πλησίασε την ψυχή του Ομήρου και την αγκάλιασε, και ευθύς κείνος απόκτησε σάρκα και οστά και επέστρεψε να ζήσει άλλη μια φορά, για τους Έλληνες.

Στέλιος Γιαννίκος

Φλεβάρης 2013