Στέλιος Γιαννίκος
- Κύριε Σώτο, κατά την ενδοσκοπική εξέταση
βρήκαμε όγκο περίπου τριών εκατοστών από τον οποίο πήραμε κομμάτι και το στείλαμε
για βιοψία.
- Δηλαδή
γιατρέ μου, είναι καρκίνος;
- Ας μην
βιαζόμαστε, ας περιμένουμε πρώτα τις απαντήσεις πριν πούμε οτιδήποτε.
- Δηλαδή γιατρέ μου, μπορεί να πεθάνω;
- Κύριε Σώτο μην αγχώνεστε, πολύ πιθανών να είναι ένας καλοήθης
ο όγκος.
-Δηλαδή γιατρέ μου, τι πιθανότητες δίνετε για να είναι
καρκίνος;
- θα έλεγα πενήντα τις εκατό.
- Δηλαδή γιατρέ μου, μπορεί να πεθάνω;
Η κουβέντα αυτή συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο για μία ώρα και
επτά λεπτά. Ο γιατρός ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος που βίωνε τον πόνο του
ασθενή και ήθελε με κάθε τρόπο να τον βοηθήσει. Η υπομονή που έδειξε απέναντι
στις κατά ριπάς ερωτήσεις του κυρίου Σώτου υπήρξε παροιμιώδης. Αυτή την
καλοσύνη του την πλήρωσε. Ένα χρόνο και δύο μήνες αργότερα διαγνώστηκε με καρκίνο. Υπήρξε πράγματι ένας
θαυμαστός άνθρωπος. Ακόμα και κατά την διάρκεια των χημειοθεραπειών συνέχισε να
ασκεί την ιατρική και να φορτώνετε ακόμα περισσότερο τον πόνο και το άγχος των ασθενών του. Τρία χρόνια άντεξε και μετά έσβησε.
Καθώς η νοσοκόμα, πού είχε δουλέψει μαζί του για επτά χρόνια, σκέπαζε με το
σεντόνι το πρόσωπο του, διέκρινε ένα μικρό χαμόγελο στα χείλι του. «Ίσως έτσι να
δείχνουν όσοι πεθαίνουν έχοντας εκπληρώσει με την καλοσύνη τους τον σκοπό στην
ζωή» σκέφτηκε.
Από την άλλη ο κύριος Σώτος, έχοντας ακούσει τα δυσάρεστα νέα
ένιωσε το κάστρο της ηρεμίας του να πολιορκείτε και τα τείχη του να
γκρεμίζονται από τους κανονιοβολισμούς του φόβου. Ένα βάρος φορτώθηκε στο
στήθος του και το στομάχι του δέθηκε μέσα σε έναν γόρδιο δεσμό.
-Θεέ μου, βοήθησε με… αναφώνησε με μία ξέπνοη φωνή καθώς
μπήκε στο αυτοκίνητό του.
- θεέ μου, βοήθησε με…. ξανά είπε κι αμέσως τον πήραν τα
κλάματα.
- Γιατί θεέ μου σε εμένα, γιατί;
Το ταξίδι μέχρι το σπίτι, του φάνηκε αιώνας. Από την μία ήλπιζε
για το καλύτερο κι από την άλλη φανταζότανε τον εαυτό του νεκρό. Αυτό που ένιωθε ήτανε μια τρέλα. Με το που
μπήκε στο σπίτι άρχισε να τραγουδά τον ίδιο μονότονο σκοπό.
- Θεέ μου, βοήθησε με….
- Ωωω θεέ μου, γιατί σε εμένα;
Που και πού τον παίρνανε τα κλάματα και μετά ξανάρχιζε το
ίδιο τροπάρι. Αφού κουράστηκε να παρακαλά τον θεό σκούπισε τα μάτια του, σήκωσε
το τηλέφωνο και άρχισε να καλεί…
- Γεια σου Κώστα, τι
κάνεις; Άσε φίλε μου, εγώ δεν είμαι καλά…
- Γεια σου Μαρία, τι κάνεις; Δεν είμαι καλά Μαρία μου, δεν
είμαι καλά…
- Γεια σου Στέφανε, τι κάνεις; Είμαι βαριά άρρωστος φίλε,
είμαι βαριά άρρωστος…
Οι περισσότεροι φίλοι του τον άκουσαν με προσοχή και με πολύ συμπάθεια
την πρώτη μέρα και την δεύτερη. Την Τρίτη κάποιοι αρχίσανε να μην
απαντάνε στο τηλέφωνο. Τελικά από την Τέταρτη και μετά του μιλούσαν μόνο δύο κι
εκείνοι από ντροπή κρατούσαν ανοικτή την γραμμή και δεν την κλείνανε.
Η χειρότερη του στιγμή πάντως, ήτανε το βραδύ. Προσπαθούσε με
αγωνία να κοιμηθεί μα έβλεπε μπροστά του το πτώμα του και τιναζόταν ολόκληρο
το κορμί του . Όταν τελικά κατάκοπος παραδινόταν στον Μορφέα, ερχότανε επίσκεψη ο
Εφιάλτης. Έβλεπε νεκροφόρες να περνούν και μέσα τους να κουβαλούν βρεφικά
κρεβατάκια. Οι φίλοι του να του μιλούν, να τον αποχαιρετούν και να του πετάνε
λουλούδια. Εκείνος με ραμμένο το στόμα να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη, μα μέσα στην
σκέψη του ηχούσε μια βροντερή αγωνία που έμοιαζε φωνάζει, «όχι, δεν θέλω να
πεθάνω».
Τι παράξενο που είναι το μυαλό
του ανθρώπου.
Ο γιατρός του είχε πει ότι οι εξετάσεις θα βγουν σε δέκα
μέρες.
- Δεν γίνετε πιο νωρίς
γιατρέ μου;
- θα προσπαθήσω κύριε Σώτο. Θα ενημερώσω ότι είναι επείγον
και θα ζητήσω να το επισπεύσουν. Αλλά όπως και να έχει θα κάνουν τουλάχιστον
έξι με επτά μέρες
- Κάντε ότι μπορείτε γιατρέ μου.
-Μόλις βγουν οι εξετάσεις θα σας ενημερώσουνε να τις
παραλάβετε και μετά θα κλείσουμε ραντεβού να τις δω και να αποφασίσουμε την
θεραπευτική μέθοδο που θα ακολουθήσουμε.
- Γιατρέ μου θα πεθάνω;
Οι μέρες περνούσαν βασανιστικά. Από την δεύτερη μέρα άρχισε
να τηλεφωνεί και να ρωτά αν έχουν βγει τα αποτελέσματα.
- Κύριε Σώτο μόλις εχτές
στείλαμε το δείγμα. Θα σας ενημέρωσε ο Γιατρός ότι χρειάζονται περίπου δέκα
μέρες για να έχουμε τα αποτελέσματα.
- Ναι καλή μου κοπέλα, αλλά ο γιατρός είπε ότι θα ζητήσει να
βγουν πιο γρήγορα.
- Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται να έρθουν πριν
περάσουν έξι με επτά μέρες.
- Εσείς δεν μπορείτε
να κάνετε κάτι;
- Εγώ είμαι μία απλή γραμματέας.
- Σας παρακαλώ κυρία μου, βοηθήστε με.
Για την περίπτωση του κυρίου Σώτου η κλινική θα έπρεπε να
είχε προσλάβει έναν υπάλληλο να ασχολείται μόνο μαζί του. Τηλεφωνούσε κάθε μέρα
δύο τρεις φορές και απασχολούσε το τηλεφωνικό κέντρο για μισή ώρα τουλάχιστον.
Κι έτσι περνούσαν οι μέρες κι επιτέλους, την έβδομη το μεσημέρι
του τηλεφώνησαν να πάει για να παραλάβει
τις εξετάσεις
- Σας παρακαλώ, πείτε
μου τι λένε.
- Λυπάμαι αλλά απαγορεύεται αυστηρώς να δίνουμε απαντήσεις
από το τηλέφωνο θα πρέπει να έρθετε από εδώ.
- Σας παρακαλώ, κάντε μία εξαίρεση, μόνο για μία φορά.
- Κύριε Σώτο δυστυχώς δεν γίνετε.
- Μα σας παρακαλώ…
Τα σαράντα πέντε λεπτά που
παρακαλούσε θα μπορούσε να είχε φτάσει στην κλινική. Όταν είδε και απόειδε
βούτηξε τα κλειδιά, μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε να οδηγά. Προσπερνούσε το ένα όχημα μετά το άλλο κι
άλλαζε λωρίδες στον δρόμο με την ίδια ταχύτητα που δείκτης του μετρονόμου
πηγαίνει από την μία πλευρά στην άλλη, καθώς ο πιανίστας μελέτα το τρίτο μέρος
της «Σονάτας στο σεληνόφως» του Λουδοβίκου Μπετόβεν.
- Θέε μου, κάνε να μην
είναι καρκίνος.
- Θεέ μου, βοήθησε με.
- Θεέ μου, δεν θέλω να
πεθάνω.
-Θεέ μου, αν είμαι καλά σου υπόσχομαι ότι θ...
Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος. Μέσα στην φόρτιση του δεν
πρόσεξε το κόκκινο φανάρι κι ένα φορτηγάκι
εμβόλισε το αυτοκίνητο του ακριβώς στην πόρτα του οδηγού.
Τώρα πια δεν
είχε καμία αγωνία.
Αυτή ήταν αγαπητοί μου αναγνώστες η τελευταία εβδομάδα της
ζωής του κυρίου Σώτου. Συγχωρέστε με και
μην με δικάσετε για αυτό που θα πω. Είναι στενάχωρο το αναγνωρίζω ο θάνατος του
ανθρώπου και περισσότερο ο θάνατος του ζωντανού ανθρώπου, γιατί θαρρώ ο κύριος
Σώτος είχε προ πολλού πεθάνει πριν πεθάνει… Εκείνο όμως που εμένα προσωπικά με
έχει αναστατώσει, είναι ότι η συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε να ασχοληθώ τόσο πολύ
μαζί του και τελικά να μην μάθω ποτέ το αποτέλεσμα αυτών των εξετάσεων.
