Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Κοίτα ποιος γύρισε - Sono tornato


Στέλιος Γιαννίκος

Ήταν μία ευχάριστη βραδιά για να αποχαιρετήσω για 48η  φορά τον Αύγουστο
κι ήταν μία πολύ καλή ταινία, που δεν είχε σκοπό να βγάλει τρελό γέλιο, αλλά πνιχτό.

Ο Μουσολίνι επιστρέφει στην Ιταλία του 2017. Όλα έχουν αλλάξει αλλά η ουσία παραμένει ιδία. Ο λαός συνεχίζει να είναι αμόρφωτος κι η ιστορία με τον ένα η τον άλλο τρόπο επαναλαμβάνετε. 
Θα πει κάποια στιγμή πως ο ίδιος δεν ανακάλυψε τον φασισμό, οι Ιταλοί τον είχαν κρυμμένο μέσα τους κι εκείνος απλά τον έβγαλε στην επιφάνεια.

Εξαιρετικός στην ταινία ο   Μάσιμο Ποπολίτσι στον ρόλο του Μουσολίνι που καταφέρνει να ισορροπεί μεταξύ του αστείου και του σοβαρού, με εξαιρετική μαεστρία.
Στο κάτω κάτω για να μπορέσεις να αποδεχτείς ότι «όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ιδία μένουν», χωρίς να αυτοκαταστραφείς από την τρέλα που μαστίζει τον κόσμο, τότε πρέπει να σταθείς στην μέση,  μεταξύ του κωμικού και του τραγικού της ζωής. 

Αγαπώ τους καλλιτέχνες που  μπορούν να ισορροπήσουν μεταξύ του ονείρου και της πραγματικότητας. Αλώστε την τέχνη της κινηματογραφικής ποίησης, δεν  την κάνει να ξεχωρίζει η ιστορία, παρά η φιλοσοφία που είναι ζωγραφισμένη σε έναν κινούμενο καμβά συναισθημάτων.
Ο ιταλικός κινηματογράφος σίγουρα έχει διαπρέψει σε αυτόν τον τομέα και η ταινία "Κοίτα ποιος γύρισε" έχει μέσα της τα στοιχεία αυτά.

ΥΓ:
Διάβασα αρκετές αρνητικές κριτικές, θαρρώ πως τους φόβισε που είδαν το είδωλό τους μέσα στην ταινία (κι ας μην το παραδεχτούν ποτέ, ότι οι κριτικοί στην πλειονότητα  τους είναι συστημικοί έμμισθοι υπηρέτες της προπαγάνδας).




Ο ΝΕΚΡΟΣ

  Φάντασμα με επιδερμίδα - Στέλιος Γιαννίκος . Τα κύτταρα μου έχουν συνασπισθεί σε μια ενιαία ομάδα και φωνασκούν: ζήσε, ζήσε, ζήσε... Μα ε...