Ο Έρωτας, η Θρησκεία, η Θράκη, η Τραγωδία. «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΑÏΣΕ» μία ταινία του Δημήτρη Κολλάτου

Στέλιος Γιαννίκος

Όταν το ρολόι έδειξε οκτώ και δέκα, τα φώτα σβήσανε στο μεγάλο δωμάτιο, με το όμορφο τζάκι που έκαιγαν τα ξύλα και τους πίνακες ζωγραφικής στους τοίχους. Ήμασταν καμία δεκαριά άτομα και ο οικοδεσπότης μας ο Δημήτρης Κολλάτος. Καθισμένοι στις αναπαυτικές καρέκλες, αρχίσαμε να παρακολουθούμε στον μόνο άδειο τοίχο την ταινία «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΑÏΣΕ».

Από τα πρώτα λεπτά του έργου, ήταν εμφανές ότι ή ταινία είχε πολλά να πει.

 Ο Έρωτας κάνει την εμφάνιση του μέσα από τον Αλέξανδρο και την Αϊσέ που ενώνουν τα γυμνά σφιχταγκαλιασμένα κορμιά τους δίπλα σε ένα ποτάμι της Θράκης. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Ο Ερωτάς και η Αλήθεια δεν φοράνε ενδύματα γιατί δεν έχουν να κρύψουν τίποτα.

Η Θρησκεία τους χωρίζει, αλλά μήπως ο Έρωτας είναι δυνατότερος από τον Χριστό και τον Μωάμεθ. Για τους δυο νέους είναι, όχι όμως και για την κοινωνία που θα κάνει τα πάντα για να τους χωρίσει.

Το παρελθών το παρών και το μέλλον συναντώνται σε μία ποίηση κινηματογραφική. 

Ακόμα και η φωτογραφία συμβάλει σε αυτό.Καθώς το ερωτευμένο ζευγάρι περπατά και ονειρεύεται το μέλλον του, το μισό πρόσωπο του Αλέξανδρου είναι στο φως ενώ το άλλο μισό στο σκοτάδι και το σκοτάδι αυτό το φωτίζει  το πρόσωπο της Αϊσέ. Γιατί Έρωτας είναι και να μπορείς να γεμίζεις το σκοτάδι του συντρόφου σου.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην Θράκη, όπου το τουρκικό προξενείο δρα υποχθόνια ενώ η ελληνική κυβέρνηση απέχει… Η Θράκη λίγο λίγο τουρκεύει, η ελληνικότητα των μουσουλμάνων χάνετε, ενώ οι Έλληνες χριστιανοί δημογραφικά αφανίζονται…

Το έργο του Δημήτρη Κολλάτου πέραν της Ελληνικότητας του,έχει το βάθος ενός διεθνούς δράματος. Είναι ένα κινηματογραφικό κόσμημα που μπορεί να σταθεί ισάξια στα μεγάλα της διανόησης έργα...

Υγ: Ο Δημήτρης Κολλάτος προβάλει την ταινία του στο σπίτι του και οι πόρτες είναι ανοικτές σε όποιον θέλει να παρακολουθήσει την ταινία. Για περισσότερες πληροφορίες (ημέρες ώρες κλπ)μπορείτε να επισκεφτείτε στο facebook την σελίδα του.

Το όμορφο σπίτι όπου προβάλετε η ταινία

Σκηνή από την ταινία

Μία εισβολή διαφορετική από τις άλλες.

Στέλιος Γιαννίκος

Ναι, αυτός ο κόσμος, ο γεμάτος αδικία έχει τις δικές του ομορφιές.

Ο Μάικλ  Μούρ  ανεβαίνει στο πολεμικό πλοίο κρατώντας μία Αμερικάνικη σημαία και εισβάλει σε διάφορα κράτη του κόσμου για να κατακτήσει τις αξίες που τα κάνει να ξεχωρίζουν και να μεταφέρει αυτές  στην πατρίδα του.  Παρακολουθώντας το κινηματογραφικό του πόνημα που είναι περισσότερο ένα πολιτικό και φιλοσοφικό έργο παρά ένα ντοκιμαντέρ, αισθανόμαστε και μείς οι θεατές συμμέτοχοι στο κατακτητικό του έργο και θέλουμε να πάρουμε το μερίδιο μας και να το κάνουμε δικό μας.

Η ταινία   «Where to Invade Next» που σημαίνει «που να εισβάλουμε μετά» με ένα καυστικό χιούμορ μας λέει ότι υπάρχουν αξίες σε όλο τον κόσμο που μπορούν να συνθέσουν στο σύνολο τους μία κοινωνία διαφορετική από αυτή που θεωρούμε ως δεδομένη.  Σημείο αναφοράς είναι ό άνθρωπος και η αξία της ζωής, που μπορεί να αποκτήσει νόημα  σε μία κοινωνία που σκοπό της έχει να προάγει την ευτυχία στα μέλη της κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την συλλογικότητα και τους αγώνες.  

Αν όπως λέει και ο ίδιος, μπροστά σε έναν τσιμεντένιο τοίχο αρχίζω να τον χτυπώ με ένα σφυρί μία δυο ή τρείς μέρες κι αν συνδράμουν κι άλλοι στο σφυροκόπημα κι αν αυτοί οι άλλοι γίνονται όλο και περισσότεροι, τότε κάποια στιγμή μοιραία θα εμφανιστεί μία ρωγμή και στο τέλος ο τοίχος θα πέσει.

Το όμορφο ταξίδι του Μάικλ Μούρ αξίζει να το παρακολουθήσουμε και σαν ανώτεροι εισβολείς να κατακτήσουμε αυτό που όχι μόνο δεν θα βλάψει του κατακτημένους, άλλα που θα ωφελήσει όλους. 

Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό παρά το καλύτερο του εαυτού τους… 

Η ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΗΜΑ ΒΟΥΝΑ

ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ                                                                                 ΕΡΗΜΑ ΒΟΥΝΑ

Αν μέσα στην θαλάμη του όπλου μου                                                  Έρημα βουνά

η σφαίρα τον θάνατο παραμονεύει                                                     Άστρα σκοτεινά

κι ομπρός μου δεν έχω βάρβαρο                                           Που ήσυχα η καρδιά σας κλαίει, 

που θέλει να μ΄ αφεντέψει,                                                            ήσυχα η καρδιά σας κλαίει

μονάχα αδελφό που με έχει εχθρέψει.

Την χάρη δεν της κάνω                                                                      Σας ακούω κρυφά

κι αν επιλογή άλλη δε μου μένει,                                                       Σας μετράω ξανά 

πάνω μου θα στρέψω το κακό                                                     Κι η φωτιά μου σιγοκαίει, 

και με το δικό μου αίμα                                                                  η φωτιά μου σιγοκαίει.

στην την αμαρτία άφεση θα δώσω.

Στέλιος Γιαννίκος                                                                                               Γιάννης Αγγέλακας

Έρημα βουνά : μουσική ποίηση Γιάννης Αγγέλας. 

Από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη " Ψυχή Βαθιά"

GIORDANO BRUNO

Στέλιος Γιαννίκος

Τι τραγωδία, να ζούμε την ίδια ζωή ξανά και ξανά. 

Στους ατελείωτους αιώνες της βίας ∙  τότε ήταν ή εκκλησία, οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες, τώρα οι οικονομικές σέκτες.

 Αυτός ο κόσμος δεν χόρτασε αίμα.  Όποιος κοιτάξει το φως της αλήθειας κατάματα, όποιος  ζει την ζωή του μέσα από την ηθική της γνώσης και της φιλοσοφίας, αυτός είναι καταδικασμένος.  

Όμως οι θύτες φοβούνται περισσότερο από τα θύματα τους. Εσείς φοβάστε περισσότερο είπε ο Giordano Bruno (1563- 1600) στους ιεροεξεταστές όταν του ανακοίνωσαν την καταδίκη του.

Και ναι, ο Giordano Bruno κάηκε στην πυρά, όμως δεν πέθανε.  Πως το ξέρω;  Μα, ζεί μέσα μου.

Βρείτε και δείτε αυτή την υπέροχη ταινία του Giuliano Montaldo.  Ρουφήξτε τη, ίσως τότε και σεις ανακαλύψετε τον Giordano Bruno ζωντανό μέσα σας

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Στέλιος Γιαννίκος

Ελευθερία είναι η παιδεία, η ηθική της διαρκούς σπουδής του δικαίου της αλήθειας.

 Η νέα επανάστασις μας είναι ο διαρκής αγώνας μας για το Αγαθό.  Να αποτινάξουμε πρέπει πρώτα από τις πλάτες μας όλα τα κατάλοιπα του ραγιαδισμού και της ξενολατρίας και να εργαστούμε για έναν πολιτισμό άχραντο και πνευματικό.  

Σημείο αναφοράς μας οι πρόγονοι μας.  Ο λόγος μας είναι «από τα κόκκαλα βγαλμένος των ελλήνων τα ιερά» και στεκόμαστε δίχως φόβο για χαμό επάνω «στην κόψη του σπαθιού που με βία μετρά τη γη».  

Δεν φοβούμαστε τίποτα ∙ δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα ∙ να κερδίσουμε μόνο μία θέση μέσα στο απέραντο κόσμο που σηματοδοτεί την ανύψωση. Ένα υλικό σκουλήκι που προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε μία πνευματική πεταλούδα.  

«Έλληνες, ο θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω». Να τον τιμήσουμε πρέπει ανάγοντας το έργο μας σε μνημείο δύναμης και ομορφιάς.

Η Ελλάς ευγνωμονούσα_ Υπέρ πατρίδος _πίνακας Θ. Βρυζάκη

ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ (Στέλιος Γιαννίκος)

Στους άδοξους καιρούς που ζούμε, ήταν μια ευκαιρία να δω ξανά την ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ του Νίκου Νικολαΐδη.

Το κατάλαβα, είμαστε εμείς η Γλυκιά Συμμορία… εσύ που είσαι ξέρεις γιατί μιλώ.

Μία φιλία γεννημένη μέσα από την φαυλότητα αυτού του κόσμου. Μία συμφωνία Θανάτου, μια επανάσταση που γαμιέτε…

Είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε. Μην λησμονείς την τελευταία σφαίρα στην θαλάμη, προορίζετε για εμάς. Δεν θα τους κάνουμε την χάρη να μας νικήσουνε…

 Άλλωστε το ξέρεις καλά πως στο βάθος είμαστε ερασιθάνατοι. Σε τελευταία ανάλυση ο θάνατος δεν έχει τίποτα το τραγικό. Το τραγικό είναι ένα με την ζωή…

Η στιγμή (Στέλιος Γιαννίκος)

(Αφιερωμένο σε όσους πονάνε γιατί βλέπουν)

                         

Ένα βήμα εμπρός,

δύο βήματα πίσω,

τρία βήματα εμπρός

τέσσερα βήματα πίσω.

Πάνω κάτω στο ίδιο σημείο αναφοράς.

Το ’να μάτι κοιτά την ανατολή∙

η αυγή που σε ’χει γεννήσει.

Το άλλο θωρεί κατά την δύση∙

η μοίρα που θέλει να σε σβήσει.

Η ελπίδα έρχεται και φεύγει,

η αλήθεια πάντοτε μένει.

Άλλοτε την βλέπεις φωτεινά,

κι άλλοτε σε καταπίνει η σκοτεινιά.

Ζωή που ζεις και δεν ζείς,

στα βάθη μας ανείπωτης πληγής

κι αν όλα είναι παντοτινά,

είν’ η στιγμή σου που τα κάνει λιγοστά.