Ο Ελληνικός τοίχος ∙ μια ασθένεια βαριά, πολύ βαριά

Στέλιος Γιαννίκος

Ποιος φταίει;  Ο καθένας έχει μια εξήγηση.

Άλλος θα πει οι ξένοι, ναι οι ζηλόφθονες ξένοι που δεν θέλουν να δουν την Ελλάδα να προκόβει, γιατί όταν εμείς χτίζαμε το Παρθενώνα εκείνοι ακόμα κανιβαλίζανε.

Άλλος θα πει ο καπιταλισμός, που θέλει να χτίσει ένα ακόμα προτεκτοράτο, μία αδύναμη Ελλάδα, ένα υποχείριο των αλλότριων οικονομικών συμφερόντων.

Ο παράλλος θα πει οι κομουνιστές, που είναι απάτριδες.

Και πάει λέγοντας…

Μα έχουμε ξεχάσει έναν από τους βασικότερους παράγοντες της ελληνικής ασθένειας και τούτος δεν είναι παρά ο τοίχος. Ένας άθραυστος τοίχος που από τη μία στέκουν οι μισοί που κοιτάζουν με το ένα μάτι κι από την άλλη οι υπόλοιποι που κοιτάζουν με το άλλο.  Όλοι έχουν ένα μάτι, κάτι σαν Κύκλωπες, μόνο που ουδείς είναι πολύφημος και κανείς τέκνο θεού.  Ο κάθε ένας από την πλευρά του βέβαιος ότι κατέχει την αλήθεια και κάθε ένας για την πλευρά του άλλου βέβαιος ότι πρεσβεύει το ψέμα.

18 μήνες κράτησε η ενότητα μας από την έναρξη της επαναστάσεως του 1821 μέχρι που χτίσαμε τον τοίχο κι αρχίσει η αδελφοκτόνος μονοφθαλμία. Από το ένδοξο 1912 στον εθνικό διχασμό του 1915. Από την εποποιία του 1940 – 1944 στον καταστροφικό εμφύλιο.

Κι η αμαρτία συνεχίζετε…

Φανατισμός, αμάθεια, διχόνοια… άραγε που χάθηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα; Γιατί και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν τις ίδιες αδυναμίες αλλά τις εξισορροπούσαν με το μεγαλείο ενός δημιουργικού και φιλοσοφικού γίγνεσθαι.

Πώς μπορεί να γίνει,  να σταματήσουμε να χτίζουμε τοίχους;

Το δέντρο του ελληνισμού έχει ρίζες που όλο κονταίνουν κι όλο απομακρύνονται από το ζωοφόρο νερό.  Οι  παραδόσεις και αξίες σβήνουν, όπως σβήνει και ο Ήλιος που το θρέφει με την ψυχή των φύλλων.  

Η μόνη ελπίδα, μία ανέλπιδη στροφή, να ποτίσουμε το δέντρο με το αίμα μας μέχρι να αποκτήσει ξανά βαθιές ρίζες. Να στηρίξουμε με το κορμί μας τα κλαδιά, να αντέξουν τους ανέμους και με το φως του ήλιου να έρθει ξανά η άνοιξη, μαζί της κι ο ανθός που θα προμηνύει τον νέο καρπό.

Για να πάμε μπροστά πρέπει να ξανακερδίσουμε τα πίσω.

  

28η Οκτωβριου 1940 «Εἷς οἰωνός ἄριστος, ἀμύνεσθαι περί πάτρης»

Στέλιος Γιαννίκος

Λένε αναληθώς πως στις 28 Οκτώβρη του κάθε έτους εορτάζουμε την έναρξη του πολέμου.

Το σωστό είναι ότι εορτάζουμε την έναρξη του αγώνα.

Τι τιμιότερο από την προάσπιση της ελευθερίας της πατρίδος. 

Η σχέση του Έλληνα με τον Αγώνα υπέρ πατρίδος έρχεται από πολύ μακριά και για αυτό είναι ριζωμένη στην ψυχή του.  Πάνε τρεις χιλιάδες χρόνια που ο Όμηρος βάζει στο στόμα του μεγαλύτερου πατριώτη του έπους της Ιλιάδας και για αυτό και τον μεγαλύτερο ήρωα, τον Έκτορα να λέει: «Εἷς οἰωνός ἄριστος, ἀμύνεσθαι περί πάτρης».

Αργότερα ο πατέρας της Αττικής Τραγωδίας ο Αισχύλος θα ζητήσει να γραφτεί πάνω στο μνήμα του τα παρακάτω λόγια:

Τον Αισχύλο, τον γιο του Ευφορίωνα, τον Αθηναίο,

Που πέθανε στη σιτοφόρα Γέλα, σκεπάζει τούτο το μνήμα

για την πολυθρύλητη ανδρεία του ας μιλήσει το δάσος του Μαραθώνα

και ο βαθυχαιτήεις Μήδος που την γνώρισε.[i]

(Απόδοση στα νέα Ελληνικά, Θ. Κ. Στεφανόπουλος)

Με τα λόγια αυτά ο Αισχύλος προτάσσει ως σημαντικότερο κατόρθωμα της ζωής του, όχι τα έργα του που δυόμιση χιλιάδες χρόνια από τότε κι ακόμα βρίσκονται στην κορυφή της διανόησης και της τέχνης, παρά την συμμετοχή του στον αγώνα για την προάσπιση της πατρίδος.

Ναι εμείς οι Έλληνες εορτάζουμε την έναρξη του αγώνα, γιατί ενώ την νίκη την απολαμβάνουν μόνο οι Ζωντανοί, τον αγώνα τον ζουν και αυτοί που μέλλει να αποθάνουν.

Και τι μεγαλύτερη τιμή για εκείνους που αφήσανε στο μέτωπο την ζωή τους, αλλά κι εκείνους που γύρισαν λειψοί στο σώμα μα στην ψυχή γεμάτοι.

Την 28^η του Οκτώβρη αυτούς εορτάζουμε πρώτα από όλα και το παράδειγμά τους τιμούμε με την υπόσχεση πως και μεις άμα χρειαστεί θα πράξουμε τα ίδια.

 

πηγή των φωτογραφιών που ακολουθούν:

https://belisarius21.wordpress.com/2014/10/28/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7%CF%82-%CF%84/

---

[i] Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεύθει
μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·
ἀλκὴν δ᾽ εὐδόκιμον Μαραθώνιον ἄλσος ἂν εἴποι
καὶ βαρυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.
Ἀθήναιος 14, 6

Το Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο στο χωριό Βουλιαράτες, σε απόσταση 4,5 χλμ από το τελωνείο της Κακαβιάς

Το στρατιωτικό μαυσωλείο της Κόνιτσας και το στρατιωτικό νεκροταφείο της Πυρσόγιαννης

Το στρατιωτικό μαυσωλείο Ιωαννίνων και το οστεοφυλάκιο Καλπακίου

Στρατιωτικά νεκροταφεία Ζούζουλης Επταχωρίου και Γεροπλάτανου Κόνιτσας

Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο Αγίου Νικολάου στη στενωπό της Κλεισούρας

Κεντρικό Γκόλικο, Ύψωμα 1615, απέναντι από τον Αυχένα της Μετζγκοράνης.