Στέλιος Γιαννίκος
(Στην Φρίντα Κάλο – Frida Kahlo – 6/7/1907 – 13/7/1954)
Ο πόνος βασιλεύει στην Ψυχή.
Άλλους του κάνει δυνατούς κι άλλους ασθενείς.
Άλλους τους κάνει φιλοσοφικούς κι άλλους ηλίθιους.
Άλλους τους κάνει ευγενείς κι άλλους άξεστους.
Κάποιος πόνος μοιάζει με πεταλούδα.
Είναι πολύχρωμος, με ένα σιωπηλό πέταγμα που
αδυνατεί να φτάσει στα αυτιά των ανθρώπων.
Κι όμως, είναι πιο ισχυρός, πιο καυτός και πιο πνιγηρός
από μια έκρηξη πυροκλαστικής ροής.
Άλλος βοά σαν δέκα μυριάδες βαρβάρους
που βροντολαλούν καθώς ορμούν να κατακτήσουν
και να λεηλατήσουν την πόλη.
Πόσο συναίσθημα φαντάζει στα απλά αυτιά, μα όσοι ξέρουν
από θέατρο, αδιαφορούν για την ασημαντότητα του.
Ο δικός μου πόνος μοιάζει με μια γαλήνια θάλασσα.
Καράβια πλέουν, σχίζοντας την επιδερμίδα του, γιομάτα τουρίστες.
Κοιτάζουν το τοπίο, μέχρι πέρα τον ορίζοντα και αισθάνονται
μια γαλήνη να διαπερνά το κρανίο τους.
Μα δεν χρειάζεται να είσαι Δήλιος κολυμβητής,
αρκεί να ξαπλώσεις μπρούμητα στο νερό, με μάσκα κι αναπνευστήρα
και να κοιτάξεις στο βάθος, όσο μπορείς να δεις.
Ο Έρωτας κι ο Θάνατος αντιμάχονται αδιάκοπα∙
αιώνιες ιδέες ανάβουν και σβήνουν σμιλεύοντας την ψυχή μου∙
είναι ο πόνος μου μια μικρογραφία του σύμπαντος.
Κάθε πόνος, είναι ένας άλλος πόνος.
 |
| ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΕΛΑΦΙ_1946_ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ |
