Κάθε που περπατώ
το Αττικό τοπίο,
μέσα μου μιλούν
οι θύμισες,
μέσα μου ο ήλιος.
Τα ξερά πηγάδια
δεν με φοβίζουν
όσο υπάρχουν
οι ελαιώνες,
να μου θυμίζουν
πως η Σοφία Θεά,
θέλει
παρθένα να ’ναι.
Τι κι αν ο
Θάνατος πρόλαβε τους Έλληνες ∙
φαντάσματα
παλιών μορφών ∙
άθλιες καρικατούρες
που κομπάζουν
μόνο για τα παρελθόντα και τα μέλλοντα,
χωρίς παρών
να υπάρχει.
Τι κι αν γινήκανε
σκιά της σκιάς ∙
υγρές,
μιαρές ψυχές που πήραν λάθος δρόμο ∙
φωτιά που
σβήστηκε και μεταμορφώθηκε σε πέτρα.
Κάθε που
περπατώ το Αττικό τοπίο,
ανασαίνω
τους προγόνους ∙
την βαριά πίκρα
ενός επιθανάτιου κόσμου ξορκίζω.
Τούτος ο
τόπος έχει μόνο μιαν ελπίδα,
να αναστήσει
τους νεκρούς της.
Στέλιος
Γιαννίκος
19/2/2014
