Αγαπημένε φίλε μου,
Απ’ την ημέρα που έφυγες έως τα σήμερα οι εικόνες έχουν
αλλάξει, όχι όμως και οι άνθρωποι. Τα
σπίτια τώρα είναι χαμηλοτάβανα και οι μαίανδροι απουσιάζουν, σκέπτομαι το
λοιπόν πως αν πρέπει να αναζητήσω την ευτυχία μου, αυτή δεν θα την βρω στο ύψος
αλλά σε κάποιο βάθος. Περπατώντας,
ακόμα και στα πιο ασήμαντα σημεία της πόλεως, ακόμη και στα πιο μικρά σοκάκια διακρίνεις
υψηλά πολυώροφα κτήρια που σκεπάζουν τον ήλιο, τώρα οι δρόμοι λίγο λίγο
αλλάζουν ονόματα και τα λαμπρά μεγάλα, η πολιτεία φροντίζει να τα
αντικαταστήσει με τα μικρά και ασήμαντα.
Ω τι μικρή και πονεμένη τούτη η ανθρώπινη πνοή, σαν μαραμένο
τριαντάφυλλο ξεχασμένο στο βάζο της ιστορίας.
Η μόνη μου παρηγοριά η θάλασσα, όχι μόνο γιατί έχει την όψη του ιδανικού,
ακόμα περισσότερο γιατί αισθάνομαι την ψυχή μου να παίρνει την μορφή του
δελφινιού. Τις Κυριακές κατεβαίνω στο καφενέ στην παραλία, παραγγέλνω έναν
εσπρεσο παγωμένο και συζητώ με έναν δυο φίλους μου κάθε φορά∙ δίχως την φυσική
τους παρουσία, με συντροφεύουν μέσα από σελίδες
τυπωμένες με μελάνι. Που και που ανάβω ένα τσιγάρο και κοιτάζω στην
θάλασσα την ψυχή μου να βουτά και να παίζει με τα νερά της κι έτσι καθώς για
λίγο ξεχνιέμαι ξεφυσώ τον καπνό και μαζί του το σκοτάδι που ήθελε μπει μέσα μου.
Αγαπημένε φίλε πολλές φορές νιώθω την επιθυμία να ρθω να σε
βρω μα δεν κάνω το βήμα. Όχι δεν είναι οι ηδονές της ζωής που δεν με αφήνουν να φύγω, παρά μια βεβαιότητα, η μόνη
βεβαιότητα που μπορώ να έχω. Γνωρίζω καλά πως το ταξίδι θα το κάνω.
Όπως και να χει, όποτε και να χει, θα ρθω.
Μέχρι τότε εδώ.
20 Αυγούστου 2013
