Στέλιος
Γιαννίκος
Ποιος φταίει; Ο καθένας έχει μια εξήγηση.
Άλλος θα πει
οι ξένοι, ναι οι ζηλόφθονες ξένοι που δεν θέλουν να δουν την Ελλάδα να προκόβει,
γιατί όταν εμείς χτίζαμε το Παρθενώνα εκείνοι ακόμα κανιβαλίζανε.
Άλλος θα πει
ο καπιταλισμός, που θέλει να χτίσει ένα ακόμα προτεκτοράτο, μία αδύναμη Ελλάδα,
ένα υποχείριο των αλλότριων οικονομικών συμφερόντων.
Ο παράλλος
θα πει οι κομουνιστές, που είναι απάτριδες.
Και πάει
λέγοντας…
Μα έχουμε
ξεχάσει έναν από τους βασικότερους παράγοντες της ελληνικής ασθένειας και τούτος δεν είναι παρά ο τοίχος. Ένας άθραυστος τοίχος που από τη μία στέκουν οι μισοί
που κοιτάζουν με το ένα μάτι κι από την άλλη οι υπόλοιποι που κοιτάζουν με το άλλο.
Όλοι έχουν ένα μάτι, κάτι σαν Κύκλωπες,
μόνο που ουδείς είναι πολύφημος και κανείς τέκνο θεού. Ο κάθε ένας από την πλευρά του βέβαιος ότι κατέχει
την αλήθεια και κάθε ένας για την πλευρά του άλλου βέβαιος ότι πρεσβεύει το
ψέμα.
18 μήνες κράτησε
η ενότητα μας από την έναρξη της επαναστάσεως του 1821 μέχρι που χτίσαμε τον
τοίχο κι αρχίσει η αδελφοκτόνος μονοφθαλμία. Από το ένδοξο 1912 στον εθνικό
διχασμό του 1915. Από την εποποιία του 1940 – 1944 στον καταστροφικό εμφύλιο.
Κι η αμαρτία
συνεχίζετε…
Φανατισμός,
αμάθεια, διχόνοια… άραγε που χάθηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα; Γιατί και οι
αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν τις ίδιες αδυναμίες αλλά τις εξισορροπούσαν με το
μεγαλείο ενός δημιουργικού και φιλοσοφικού γίγνεσθαι.
Πώς μπορεί
να γίνει, να σταματήσουμε να χτίζουμε
τοίχους;
Το δέντρο
του ελληνισμού έχει ρίζες που όλο κονταίνουν κι όλο απομακρύνονται από το
ζωοφόρο νερό. Οι παραδόσεις και αξίες σβήνουν, όπως σβήνει και
ο Ήλιος που το θρέφει με την ψυχή των φύλλων.
Η μόνη
ελπίδα, μία ανέλπιδη στροφή, να ποτίσουμε το δέντρο με το αίμα μας μέχρι να
αποκτήσει ξανά βαθιές ρίζες. Να στηρίξουμε με το κορμί μας τα κλαδιά, να
αντέξουν τους ανέμους και με το φως του ήλιου να έρθει ξανά η άνοιξη, μαζί της κι
ο ανθός που θα προμηνύει τον νέο καρπό.
Για να πάμε
μπροστά πρέπει να ξανακερδίσουμε τα πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου