Τελικά ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το
όχι στους Ιταλούς η αναγκάσθηκε να το πει όπως ισχυρίζονται πολλά στελέχη της
Αριστεράς;[1]
Φοβάμαι αγαπητοί μου φίλοι πως λόγω
του ιδεολογικού εγωισμού αλλά και του ιστορικού αναχρονισμού που συνοδεύει
την σκέψη μας[2] κρίνουμε τα γεγονότα με
τρόπο που εξυπηρετούν τις θέσεις μας (ακόμα και εκείνες που αφορούν τους πιο ανιδιοτελείς
σκοπούς μας.) και όχι την αλήθεια.
Η δικτατορία του Μεταξά ήρθε σε μια εποχή που
οι δυο νέες πολιτικές ιδεολογίες, ο εθνικοσοσιαλισμός και ο Κομουνισμός μαζί με
το πολιτικό κατεστημένο του καπιταλισμού βρισκόντουσαν σε σημείο ευθείας
σύγκρουσης[3]. Ο
Μεταξάς σαφώς τάχτηκε υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού, αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν
ήταν πατριώτης και δεν υποστήριζε τα εθνικά συμφέροντα. Ο πόλεμος με την Ιταλία
ήτανε αναμενόμενος και ο Μεταξάς το γνώριζε καλά και για αυτό οργάνωσε πολλούς μήνες πριν με τα
πενιχρά μέσα που διέθετε η Ελληνική οικονομία[4] το Ηπειρωτικό
μέτωπο[5]. Η υπόθεση ότι ο Μεταξάς αναγκάστηκε να πει το
ΟΧΙ γιατί ως γερμανοσπουδαγμένος, ως γερμανόφιλος και ως εθνικοσοσιαλιστής θα
ήταν διατεθειμένος να ανοίξει τις πόρτες και να επιτρέψει στους Ιταλούς να
εισβάλουν στην Ελλάδα είναι προσβλητικό όχι μόνο για το πρόσωπο του Μεταξά αλλά
και για το πρόσωπο των Ελλήνων που σαφέστατα είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και πολέμησαν
με Ηρωισμό (Άνδρες και γυναίκες) κατά του Άξονα, τόσο στο Αλβανικό Μέτωπο όσο
και στα οχυρά της γραμμής Μεταξά. Οι Έλληνες που πολέμησαν πιστεύανε σε
διαφορετικές ιδεολογικές κοσμοθεωρίες, άλλοι ήταν Κομουνιστές, άλλοι
Εθνικοσοσιαλιστές και άλλοι πιστεύανε σε κάτι άλλο. Αυτό δεν τους εμπόδισε να
πολεμήσουν πλάι πλάι εναντίων του εχθρού της πατρίδας[6].
Επιπροσθέτως η a priori αποδοχή
αυτής της Θεωρίας στρέφετε κατά των ίδιων των αριστερών καθώς εισάγει μια
ακολουθία νοσηρή που λέγει ότι αν σε μια υπόθεση επί χάρτου η Ελλάδα είχε
δεχτεί επίθεση από την Σοβιετική Ένωση τότε ακριβώς για τους ιδίους λόγους οι
Αριστεροί θα είχαν ανοίξει τις πόρτες στον εχθρό[7].
Το Όχι λοιπόν
το είπε ο Μεταξάς, το είπαν και οι Έλληνες, το είπαν οι Δεξιοί, το είπαν οι
Αριστεροί, το είπαν οι κομουνιστές το είπαν και οι Εθνικοσοσιαλιστές. Το ΟΧΙ ήτανε
υπόθεση όλων των Ελλήνων και οι εξαιρέσεις απλά πιστοποιούν τον κανόνα.
Σήμερα
τρεισήμισι γενιές μετά το μεγάλο φονικό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου
βρισκόμαστε ξανά στις ίδιες αιτίες που γέννησαν τον μεγάλο πόλεμο.
Η άκαμπτη
πολιτικά Γερμανία δεν μπορεί να αποτινάξει από πάνω της την μισαλλοδοξία ενός
νέου 3 Ράιχ (μιλάμε τώρα για το 4ο ). Η κυρία Μέρκελ ως νέος
Γερμανός Φύρερ[8] μοιάζει να προσπαθεί να
στηρίξει το χιλιόχρονο ιδεολόγημα της Γερμανικής υπεροχής με την χρήση μιας
ισχυρότερης πολεμικής μηχανής την οικονομία.
Οι ΗΠΑ χωρίς καμία ιδιαίτερη αλλαγή πολιτικής στάσης καιροσκοπεί και και
κινεί τα νήματα προς όφελος της δικής της υπεροχής. Η Ρωσία και η Κινα
καιροφυλαχτούν και με τα στρατηγήματα τους αναζητούν την δική τους θέση σε αυτό
που λέγετε οικονομικός ζωτικός χώρος[9].
Εκείνοι που
τελικά πληρώνουν με δυστυχία τα σκοτεινά παίγνια όλων αυτών των αρρώστων της μονομανούς
υπεροχής δεν είναι άλλοι παρά οι λαοί ∙ Έλληνες, Ιταλοί, Ρώσοι Γερμανοί Αμερικάνοι,
Πακιστανοί, Ιρανοί, Αιγύπτιοι, Αργεντίνοι, κλπ, κλπ, κλπ…
Με αφορμή την
επέτειο της έναρξης του αγώνα για την ελευθερία ας συλλογιστούμε ήρεμα και
φιλοσοφικά και ας πάρουμε δυο μεγάλες αποφάσεις.
Η πρώτη να
πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ σε όσους με την βία της εξουσίας[10]προσπαθούν
να επιβάλουν την δυστυχία ενός απολυταρχικού κατεστημένου που εξυπηρετεί την
ελάσσονα μειονότητα των κερδοσκόπων εναντίων της μείζονας πλειοψηφείας των λαών.
Η δεύτερη να
πούμε ένα μεγάλο ΝΑΙ στην έναρξη του αγώνα, στην συνεργασία όλων των ανθρώπων
σε ένα κοινό γιγάντιο αγώνα, χωρίς στείρες μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και
έριδες[11].
Η ευτυχία των
ανθρώπων είναι ο μόνος ποιοτικός προσδιορισμός του πολιτισμού και για αυτό ας
αγωνιστούμε μέχρι τελικής πτώσεως.
Στέλιος
Γιαννίκος
27/10/2013
Stelios.giannikos@gmail.com
[1] Άκουσα σε μια εκπομπή ότι
λόγω της στενής σχέσης του βασιλιά με τους Άγγλους δεν είχε άλλη επιλογή παρά
να αρνηθεί το τελεσίγραφο του Ιταλού πρόξενου και πως πραγματικά το όχι το είπε
μόνο ό ελληνικός λαός.
[2] Και εγώ ο ίδιος, πολλές
φορές αντιλαμβάνομαι εκ των υστέρων πως σφάλω με τον ίδιο τρόπο
[3] Δεν πρόκειται να αναπτύξω
το θέμα εκτενέστερα καθώς δεν αφορά τον
λόγο ύπαρξης αυτού του κειμένου. Είναι όμως δεδομένο ότι μαζί με τους ηγέτες
πλήθος λάου (απλών ανθρώπων διανοουμένων κλπ) υποστήριξαν με πάθος ένα από τα
αναφερόμενα πολιτικά συστήματα.
[4] Από την Μικρασιατική
καταστροφή και μετά η Ελλάδα βρέθηκε σε δεινή οικονομική κατάσταση και με τα
λίγα μέσα που διέθετε ο Μεταξάς έκανε μεγάλες προσπάθειες να ανασυντάξει το
στράτευμα.
[5] Είναι γνωστό ότι είχε
προχωρήσει σε μυστική επιστράτευση και είχε στείλει αρκετούς άξιους
αξιωματικούς στην Ήπειρο να προετοιμάσουν την άμυνα της χώρας.
[6] Είχα παρακολουθήσει κάποια
στιγμή μια συνέντευξη από έναν αριστερό, αγωνιστή του έπους του 1940 που έλεγε
ότι κατά τα διαλλείματα μεταξύ των μαχών γινόντουσαν συζητήσεις με έντονες
διαφωνίες καθώς άλλοι ήταν υπέρ του Κομουνισμού και άλλοι υπέρ του
εθνικοσοσιαλισμού.
[7] Βέβαια και ας με
συχωρήσετε για την σκληρότητα μου δεν θα έβαζα το χέρι μου στην φωτιά για το τι
θα έκαναν ο Σημίτης ή ο Παπανδρέου (ο junior) η ο Σαμαράς.
[8] Κάτι παραπάνω από απλά
αρχηγός
[9] Μια από τις κυριότερες
αιτίες του Β Παγκοσμίου πολέμου (αν όχι η κυριότερη).
[10] Εδώ η εξουσία έχει χάσει
το νόημά της και από εκ της ουσίας έχει μεταβληθεί σε εκτός ουσίας.
[11] Όπως θα έλεγε και ο
Ηράκλειτος η αρμονία που θα προέρθει από τα αντίθετα θα είναι η ομορφότερη και
ισχυροτέρα όλων.
