Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

ΑΥΤΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Ο ΠΑΛΙΟΣ

Στέλιος Γιαννίκος


Φεύγει ο παλιός ο χρόνος και επιστρέφει ο ίδιος, γιατί ο χρόνος δεν είναι παρά ένα παιδί που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του, μα με τον νου μας βλέπουμε σε κάθε στροφή κι ένα νέο πρόσωπο στο οποίο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για μία καλύτερη ζωή.

Έχουμε ξεχάσει πως οι πράξεις μας είναι αυτές που μας ακολουθούν κι ορίζουν την μοίρα μας.
Τίποτα δεν θα αλλάξει αν πρώτα μέσα μας δεν σκοτώσουμε την ελπίδα για το νέο, μία ισχυρή κυρίαρχη ουτοπία στην συνείδηση της ανθρωπότητας. Εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι να σκύψουμε με αγάπη σε αυτό που έχουμε ∙ να γιατρέψουμε τις πληγές μας ∙ να μορφώσουμε έναν καλύτερο άνθρωπο. Να αντιληφθούμε την ματαιότητα του είναι και να αναστήσουμε την ομορφιά του όλου, γιατί το ένα χωρίς το σύνολο είναι κι από ένα καρφί που ματώνει το σώμα της κοινωνίας.

Η ζωή μας δεν είναι παρά ένα πέρασμα από την μία όχθη του κόσμου στην αντίπερα και μέσα στα νερά αυτού του στενωπού προσπαθούμε να σταθούμε. Ότι κουβαλάμε από την μία όχθη είναι η συμπαντική μας ενέργεια, ότι θα περάσουμε στην απέναντι όχθη είναι το ίδιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα εφήμερα εργαλεία που βοηθάνε σε αυτό το σύντομο ταξίδι και θα έπρεπε να εξυπηρετούν τον σκοπό του κι όχι το αντίστροφο.

Κάθε αύριο ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει από το ίδιο σημείο και να διαγράφει την πορεία του από ανατολή σε δύση με τον ίδιο σταθερό ρυθμό. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος που ζούμε την ζωή μας η οποία μήτε στο παρελθόν υπάρχει, μήτε στο μέλλον. Τα πάντα στην πορεία του βίου μας τα ζούμε την στιγμή που υπάρχουμε και μέσα σε μία ενότητα του χρόνου οπού  παρελθόν παρών και μέλλον είναι το ίδιο Ον σε τρεις διαφορετικές οπτικές.

Όπως συμβαίνει και με τον χρόνο έτσι συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Ο κάθε ένας από εμάς  είναι και ένας και πολλοί και το όλον, ανάλογα με την προοπτική της σκέψης.
Η Εμμονή της Μνήμης 1931, Salvador Dali




Ο ΝΕΚΡΟΣ

  Φάντασμα με επιδερμίδα - Στέλιος Γιαννίκος . Τα κύτταρα μου έχουν συνασπισθεί σε μια ενιαία ομάδα και φωνασκούν: ζήσε, ζήσε, ζήσε... Μα ε...