ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ (Στέλιος Γιαννίκος)

Σκοτώνουμε τον άνθρωπο· τον οδηγούμε αυτοθέλητα στο σκότος. Βαριές και υγρές οι ψυχές μας έχουν χάσει την θεϊκή τους αϋλότητα και βολεύονται μέσα στο σαρκικό περίβλημα μας σαν τον τεμπέλη στο κρεβάτι. . Πορευόμαστε πορεία ανάποδη, σαν να λέμε η πεταλούδα γίνετε  πάλη σκώληξ και το έναρθρο  πιθηκίζων. Η φιλοσοφία και στην πιο απλή μορφή της, η ανάγκη δηλαδή να στοχαστούμε  για ένα όμορφο και έμμετρο τρόπο ζωής, έχει χάσει την δεσπόζουσα θέση της από την ζωή μας και υποκαθίσταται από τις ιαχές των ενθρονισμένων μαυλιστών στα «τελεβίζια» και τα λοιπά μέσα μαζικής διαστροφής. H  καλλιτεχνία μετατρέπετε σε σπορά ασχήμιας, οι καλλιτέχνες σε διασκεδαστές και στην καλύτερη των περιπτώσεων εγωπαθείς ηθικοδιδάσκαλοι. Με τις  επιστήμες δεν αναζητούμε την πλήρωση μέσα από το αγαθό, παρά μόνο την παραγωγή και κατανάλωση. Η πολιτική έγινε ίδιον της ιδιοτέλειας και οι πολιτικοί Βρικόλακες που ποθούν τον ύπνο των υποτελών για να τους ρουφούν την ύπαρξη. Το χρήμα από αντικείμενο συναλλαγής έγινε προϊόν συναλλαγής. Η δημοκρατία κατάντησε πόρνη στα χέρια ανέραστων προαγωγών που όμως δεν λησμονούν αφού την δείρουν  την βιάσουν και την εξευτελίσουν με κάθε τρόπο να εξάρουν τα κάλλη, την ομορφιά και την διαχρονική αξία της.  
Δίχως μέτρο, δίχως κάλος, δίχως θάρρος, τι άλλο μας απομένει; Μήπως μια υπερκαινοφανής κατάληξη του πολιτισμού μας, κάτι σαν εκατό χιλιάδες Χιροσίμα και Ναγκασάκι, ή μια σταθερή σήψη μία γάγγραινα που θα μας τελειώσει λίγο λίγο και δίχως να το πολύ καταλάβουμε;
Δεν θέλω να πω πως ελπίδα δεν υπάρχει.  Εκείνο που θέλω να καταδείξω είναι πως όσοι αγαπούμε τον άνθρωπο, όσοι θέλουμε πραγματικά να δούμε  να χαράζει πορεία φωτεινή, δεν θα επιλέξουμε να αναλώσουμε τις ζωές μας με άρτο και θέαμα μέσα σε  Ρωμαϊκές αρένες. Θα μείνουμε εδώ στις επάλξεις του αγώνα και θα πορευτούμε επάνω στα χνάρια της Αττικής τραγωδίας και αν είναι να χαθούμε πρώτοι πριν καλά καλά ξεκινήσει το δράμα, τότε,  καλώς έχει.
Στέλιος Γιαννίκος
20/3/2012

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (Στέλιος Γιαννίκος)

Περί των νεκρών ομιλώ και λέγω:

Τούτοι οι νεκροί,

πως είναι τέτοιοι δεν το γνωρίζουν.

Στις σκιές και τα σκοτάδια  μεγαλωμένοι

το φως αρνούνται πεισματικά.

Στέκουν με ορθάνοιχτα τα σάρκινά τους  μάτια,

τυφλοί μέσα στην σπηλιά τους.

Αρκούνται σ’ αυτό που βλέπουν

και το πιστεύουν όσο περισσότερο μπορούνε.

Πεισματικά αγέννητοι

Πεισματικά νεκροί

Ντύνονται  τον μανδύα της λήθης

κι ο θάνατος τους έχει εγκαταλείψει,

μαζί και της ζωής τα μεγάλα πάθη.

Αγέννητοι οι γεννημένοι,

νεκροί και απέθαντοι.

Μετεωρούν σε μια κατάσταση

υπαρξιακής ανυπαρξίας .

Δίχως ζωή για να γεννήσουν,

δίχως θάνατο για να πεθάνουν.


(Στέλιος Γιαννίκος,Μελέτη Θανάτου,Α - Ποίηση.)

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ (Στέλιος Γιαννίκος)

5-4-2013

Ετούτη η αθλιότητα που κύκλωσε την γη, σαν ομίχλη πυκνή φροντίζει με επιμέλεια να απομακρύνει τον ήλιο και με την υγρασία της βαριά σαν σίδηρο  διεισδύει στις ψυχές και σβήνει την φλόγα – το φυσικό σώμα της ψυχής – .  Αφηνόμαστε σιγά και σταθερά σε μία παράξενη οπισθοπορεία, σα να λέμε η πεταλούδα γίνετε πάλι σκουλήκι.

Το οξύμωρο σχήμα  αυτής της παθογένειας εδράζει στον νέο τύπο ανθρώπου, τον ευφυή ηλίθιο ή από μιαν άλλη οπτική τον ηγέτη δούλο.  Είμαστε αρκετά ευφυείς για να ηγηθούμε του ζωικού βασιλείου και αρκετά ηλίθιοι για να γίνουμε δούλοι των αδυναμιών μας. 

Σφετεριστήκαμε την ευλογία που μας δόθηκε, την δύναμη του νου και γίναμε μαστιγωτές της φύσης . Είπαμε πως ο θεός πέθανε μόνο από φθόνο, για να πάρουμε εμείς την θέση του. Φτιάξαμε μία κοινωνία που ολόκληρη μοιάζει με ρωμαϊκή αρένα. Οι  θεατές καθισμένοι σε βαθιές πολυθρόνες μπροστά στα τελεβίζια, εθισμένοι στα θεάματα, τις σφαγές, το αίμα, την αδικία αυτού του κόσμου, άλλοτε ανέχονται και άλλοτε δοξάζουν τους Καλιγούλες  και τους  Νέρωνες ηγέτες τους, που σε κάθε  παράσταση υπόσχονται δώρα.

 Τούτην την Ύβρη θα την πληρώσουμε ακριβά και η ομίχλη θα αφανιστεί καθώς νομοτελειακά θα ακολουθήσει η Νέμεσις. 

Μάντης δεν είμαι να δω τα όσα θα συμβούν, μήτε σοφός να διαβάσω τα προσεχώς μελλούμενα.  Απλοί λογισμοί και εξισώσεις με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, ή η δύναμη της ηλιθιότητας θα μας αφανίσει, ή  θα κάνουμε στροφή προς έναν έμμετρο και φιλοσοφημένο τρόπο ζωής.  Όποιο δρόμο και αν διαλέξουμε ο πόνος θα είναι μεγάλος και αυτό θα είναι το ελάχιστο αντιστάθμισμα προς τιμωρία ή εξαγνισμό μας.

Ο θάνατος θα ’ρθει, θα χτυπήσει την πόρτα της ανθρωπότητας και θα πάρει μαζί του την ύπαρξη μας ή τις αμαρτίες μας.

Όπως και να χει, τούτη τη μιαρή ζωή δεν την θέλω, είτε έτσι είτε αλλιώς, ο θάνατος μου ταιριάζει καλύτερα