Στέλιος Γιαννίκος
Λένε, εις την πόλεμο
οι δειλοί πεθαίνουν χίλιες φορές,
μα οι γενναίοι μόνο μία.
οι μωροί πεθαίνουν μία φορά,
(Στέλιος Γιαννίκος, Μελέτη θανάτου,
ΙΙΙ Φιλοσοφία, Ο θάνατος των φιλοσόφων)
Το σπέρμα πεθαίνει για να γεννηθεί το έμβρυο.
Το έμβρυο πεθαίνει για να γεννηθεί το βρέφος.
Το βρέφος πεθαίνει για να γεννηθεί το παιδί.
Το παιδί πεθαίνει για να έρθει η εφηβεία.
Η εφηβεία πεθαίνει για να έρθει η νεότητα.
Η νεότητα πεθαίνει για να έρθει η ωριμότητα.
Η ωριμότητα πεθαίνει για να έρθει το Γήρας.
Το Γήρας πεθαίνει κι αφανίζεται ο άνθρωπος.
Πέρα από εκεί δεν υπάρχει θάνατος.
Οι νεκροί απαλλάσσονται από ζωή και θάνατο.
Σε όλη μας την ζωή και κάθε στιγμή, εκατομμύρια κύτταρα πεθαίνουν και καινούργια γεννιούνται στην θέση τους, έτσι ώστε μετά από λίγο να μην είμαστε εμείς, αλλά το παράγωγο μιας παρελθούσας κατάστασης. Κι ας αισθανόμαστε το ίδιο.
Εμείς όμως θωρούμε τον Θάνατο κυρίως μέσα από την απώλεια της ζωής κι έτσι χάνουμε όλη την χαρά που μας προσφέρει και δεν είναι άλλη παρά η συμμετοχή μας στην εξέλιξη και την δημιουργία.
Ο Θάνατος εμπεριέχει μέσα του την έννοια του τέλους, η οποία έχει διττή σημασία: από την μία τον αφανισμό κι από την άλλη τον σκοπό. Τίποτα δεν αφανίζεται τυχαία και τίποτα δεν χάνεται, όλα έχουν τον σκοπό τους.
Ο άνθρωπος ως έννοια, αλλά και ως υπαρκτό πρόσωπο, εξελίσσεται μέσα σε μία μεταβαλλόμενη αμετάβλητη κατάσταση. Το σώμα και το πνεύμα του συνεχώς μεταβάλλονται ∙ αλλάζουν διαρκώς και τα παλιά αφανίζονται προς χάριν των καινούργιων. Η συνείδηση όμως διατηρεί την ενότητα των μεταβαλλομένων, συνενώνοντας τα σε ένα πρόσωπο.
Έτσι εγώ, που είμαι άλλος από ότι όταν ήμουν παιδί, παραμένω ίδιος μέσα στην σκέψη μου.
Ας μην μας φοβίζει ο Θάνατος. Χωρίς αυτόν δεν θα ήμασταν αυτό που είμαστε. Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε πολιτισμός.
Δεν θα υπήρχα εγώ για να γράψω αυτό το κείμενο. Δεν θα υπήρχες εσύ για να το διαβάσεις.
