Στέλιος Γιαννίκος
Να καταργηθεί το Πανεπιστημιακό
Άσυλο ή όχι; Η ερώτηση αυτή είναι άτοπη κι αν οι περιστάσεις δεν ήταν τόσο τραγικές θα
μπορούσαμε ακόμα και να γελάσουμε. Η
συζήτηση μοιάζει ως σαν να γίνεται
πάνω από το πτώμα του νεκρού το οποίο δεν έχει δηλωθεί ακόμα στα κατάστιχα του
κράτους. Είναι δηλαδή επί της ουσίας νεκρό όχι όμως επί του τύπου και του
νόμου.
Για να το καταλάβουμε καλύτερα θα πρέπει
πρώτα να δούμε ποιο είναι το σώμα του ασύλου και ποια η ψυχή του. Γιατί σώμα χωρίς ψυχή δεν είναι παρά ύλη σε σήψη
και όχι πρόσωπο. Θα πρέπει να ειπούμε λοιπόν ότι το σώμα του ασύλου είναι τα πανεπιστήμια
ή δε ψυχή του είναι η ελεύθερη έκφραση των ιδεών, της επιστήμης, της μάθησης
και γενικότερα της παιδείας.
Τι συμβαίνει όμως ;
Πρώτα από όλα τα ίδια τα κόμματα
ρίξανε τα δηλητηριώδη βέλη τους στο σώμα του Ασύλου. Η δομές των κομμάτων βασίζονται σε μία, κατά το
δυνατόν πιο ομοιόμορφη, προπαγανδιστική σκέψη. Δε ο τελικός σκοπός τους δεν
είναι η ευημερία του όλου, που συμπεριλαμβάνει και τα αντίθετα, παρά η επιβολή
του μέρους στο σύνολο. Ο κρυπτοαπολυταρχισμός
των κομμάτων δημιούργησε αντίπαλες ομάδες εντός των πανεπιστημίων, που με τον
ένα ή τον άλλο τρόπο προσπάθησαν και το κατάφεραν σε ένα βαθμό, να ελέγξουν την
κοινωνία των πανεπιστημίων προς όφελος τους.
Το έγκλημα υποστηρίχτηκε και από άλλες
αυτόνομες ή ημιαυτόνομες πολιτικές ομάδες που με τον επιθετικό τους ακτιβισμό
έδωσαν στο πληγωμένο και δηλητηριασμένο κορμί του Ασύλου την χαριστική βολή.
Τέλος εκμεταλλευόμενοι την
αδυναμία της πολιτείας να κρατήσει ζωντανή την ουσία του Ασύλου και όχι τον
τύπο, διάφορα παράσιτα εισχωρήσανε στους χώρους του πανεπιστήμιου και βρήκαν μέσα
σε αυτό προστασία από τον νόμο.
Το Πανεπιστήμιο κατάντησε ένα λούνα
παρκ παράνομων και μαυλιστικών ενεργειών, ενώ η διακίνηση των ιδεών και της παιδείας
έπεσε στην ομηρία των φαύλων. Οι
καθηγητές και οι μαθητές μπορούν ανά
πάσα στιγμή, να εκβιαστούν, να απομονωθούν
ή και να χτυπηθούν. Οι τοίχοι να
γεμίσουν συνθήματα κάθε είδους, τα κτήρια και οι λοιπές υλικοτεχνικές υποδομές να υποστούν τεράστιες φθορές. Τέλος στους γύρω
χώρους το παράνομο και ενίοτε εγκληματικό εμπόριο ανθεί .
Το Πανεπιστημιακό Άσυλο Εάλω.
Η συζήτηση λοιπών περί της κατάργηση
ή μη του Ασύλου δεν έχει ουσία. Αυτό που
πρέπει να κάνουμε είναι να πράξουμε τα δέοντα για να το αναστήσουμε . Να προστατέψουμε τους καθηγητές, τους φοιτητές, την ίδια την οντότητα μας.
Γιατί μία κοινωνία χωρίς ελεύθερη σκέψη είναι ένας
πολιτισμός χωρίς μέλλον.
Να θυμηθούμε την σοφή ρήση του
Ρήγα:
Όποιος ελεύθερα συλλογάται,
συλλογάται καλά.
