Το Δημοτικό τραγούδι (Βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Εναλλακτικές εκδόσεις.2017)

Στέλιος Γιαννίκος

Έχοντας διαβάσει  μέχρι τα μέσα του βιβλίου σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να γράψω ένα κείμενο για να μνημονεύσω κάποια βασικά στοιχεία του πονήματος. Μα σαν έφτασα προς το τέλος μια αποκάλυψη με έκανε να αλλάξω  ρότα  και να μιλήσω μόνο για την ψυχή του αναγνώσματος.

Εκεί που διαβάζεις το βιβλίο και χαίρεσαι με τα νοήματα του κι όσα σου συμπληρώνουν την γνώση, έρχεται ξάφνου ένα ψίχαλο κειμένου και φωτίζει εκείνο το σκοτεινό σημείο της ψυχής που ζητούσε να ανακαλύψει τον εαυτό του.

Και τούτο το φώς δεν έρχεται πια απ’ έξω προς τα μέσα, παρά τα κύτταρα τα ίδια γίνονται Ήλιοι που φωτίζουν από τα βάθη της ψυχής προς τα έξω.

Το Δημοτικό τραγούδι, η σχέση του με το παρελθόν, ο πλούτος της γλώσσας, η φαντασία, οι τύποι και οι τόποι, αποκτούν νόημα βαθύτερο, ουσιαστικότερο και καταλυτικό όταν αποκαλυφθούν στην ενθαδική πραγματικότητα του είμαι.

Ναι, το δυναμικό μεγαλείο του βιβλίου βρίσκετε σε εκείνα τα σημεία που ανακαλύπτουμε μέσα από αυτό το ίδιο μας το εγώ.  Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά εκτός από ένα εξαιρετικό επιστημονικό λαογραφικό έργο, είναι και ένα ψυχογράφημα της ελληνικής κοινωνίας (ειδικά τα τελευταία κεφάλαια) και κατ΄ επέκταση του Έλληνα ανθρώπου.

Αν το διαβάσετε, ίσως κι εσείς όπως κι εγώ, να αισθανθείτε πως δεν διαβάσατε απλά ένα βιβλίο, αλλά σηκωθήκατε από το ντιβάνι του εσωτερικού ψυχαναλυτή σας, γνωρίζοντας πια πολλά περισσότερα για τον ίδιο τον εαυτό σας.

Η παρέλαση και η σημασία της

Στέλιος Γιαννίκος

28 Οκτώβρη  2017

Αφιερωμένο στον Παππού μου Στέλιο Γιαννίκο που πέρασε τον πόλεμο επάνω στο Θωρηκτό Αβέρωφ)

Με την παρέλαση, μαθητές, σύλλογοι, σώματα ασφαλείας και στρατός, τιμούν τους ανθρώπους εκείνους που με τον αγώνα τους πρόσφεραν σε εμάς την δυνατότητα να ανασαίνουμε ελεύθεροι.

Εκείνους που χάσανε την όραση τους, που αφήσανε ένα χέρι ή ένα πόδι στο μέτωπο του αγώνα κι εκείνους που αναλήφθηκαν στους ουρανούς της αιωνιότητας και περάσανε δαφνοστεφανωμένοι τις πύλες των Ηλυσίων πεδίων.

Για κείνους που αγωνίστηκαν στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στο Σούλι, στο Μεσολόγγι,  στους Μακεδονικούς Βάλτους, στο Σαραντάπορο, στη Δοϊράνη, στα βουνά της Ηπείρου, στην γραμμή Μεταξά κι όπου αλλού…

Για κείνους που βασανίστηκαν στα υπόγεια της Γκεστάπο κι εκείνους που από το Χαϊδάρι ξεκίνησαν το ταξίδι τους για την ιστορία.

Για όλους εκείνους τους γνωστούς και τους άγνωστους.

Οι Έλληνες ήμασταν από γέννησης μας ένας χιλιοπονεμένος λαός και μέσα από τις τραγωδίες καταφέραμε να ορθώσουμε το φωτεινό ανάστημα μας.

Τι θα ήμασταν εμείς οι Έλληνες χωρίς τους αγώνες;

Υπάρχουμε και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε μόνο ανασαίνοντας την ευωδία που είναι  «απ’ τα κόκαλα βγαλμένοι των Ελλήνων τα ιερά».

Η παρέλαση αποτελεί μα διττή υπόσχεση ∙  ποτέ δεν θα λησμονήσουμε εσάς που θυσιαστήκατε για εμάς, το παράδειγμα σας θα ακολουθήσουμε και θα είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε για ευρύτερο καλό.

Μόνο τότε «και σαν πρώτα ανδρειωμένη» θα χαίρει, ω ναι, θα χαίρει η Ελευθεριά.

Φωτογραφίες από την παρέλαση στον Πειραιά:

Ναυτικό Λύκειο

Ναυτικό Λύκειο

Μπάντα Λιμενικού

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

Ήταν εκείνη η ημέρα, στην πρώτη γυμνασίου, στα νέα Ελληνικά, που κάναμε μάθημα το απόσπασμα αυτό  από το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη. Ήταν εκείνη η μέρα θαρρώ που η ζωή μου πήρε άλλη τροχιά κι ανακάλυψα τους «δρόμους του ουρανού». Μέσα μου γεννήθηκαν εικόνες ανυπέρβλητου θάρρους και ηρωισμού. Είδα τον Παππού μου που ήταν φτιαγμένος «από δρύ και οργισμένο άνεμο». Είδα την Μάνα μου «να χει σφάξει με τα χέρια της» και την Γιαγιά μου «με το βυζί γυμνό, χορεύοντας να χει δοθεί στην λευτεριά του Χάρου!». 

«Κείνοι που έπραξαν το κακό – τους πήρε Μαύρο σύγνεφο» μα κείνος πού έκαμε την ζωή του ασπίδα «Ανεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος».

Στέλιος Γιαννίκος

 Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

 (Οδυσσέας Ελύτης) (Απόσπασμα)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
 Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
 M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
 Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
 Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
 Mε πικραμένα μάτια·
 Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
 Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
 Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
 Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
 Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!

 Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
 Mα κείνος που τ’ αντίκρισε στους δρόμους τ’ ουρανού
 Aνεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος!

Δείτε εδώ όλο το έργο και ακούστε την Απαγγελία αποσπάσματος από τον Αργυρόπουλο Γιάγκο, Polydor 1971

http://www.snhell.gr/lections/content.asp?id=101&author_id=9&page=anthology

Μελανή μελαγχολία (Ένας διφορούμενος χρησμός)

Στέλιος Γιαννίκος

Δεν θέλω τα μάτια μου που βλέπουν την αδικία.

Δεν θέλω τα αυτιά μου που ακούν τα ψέματα.

Δεν θέλω την μύτη μου που οσφραίνεται την σήψη.

Δεν θέλω την γλώσσα μου που γεύεται την πίκρα.

Δεν θέλω το δέρμα μου που αισθάνεται το αναίσθητο.

Δεν θέλω το σώμα μου που ζει από συνήθεια.

Δεν θέλω εμέναν  που είμαι το λάθος.

Την ψυχή μου καλύπτει η  μελανή μελαγχολία,

που ’ναι πιο σκοτεινή κι απ' το σκοτάδι.

Μέσα στις φλέβες μου κυλά το δηλητήριο

κι από τους πόρους μου αναβλύζει ο πόνος.

Είμαι το γέννημα ενός εγκλήματος

που μάταια αναζητά τον δολοφόνο

και το μόνο της ζωής παρήγορο

πως όλα αυτά έχουν κάποιο τέλος.

(YΓ: Το διφορούμενο γεννάτε από την λέξη τέλος)

Ο Ελέφαντας και ο Βάτραχος ή γιατί το 1% δυναστεύει το 99%

Στέλιος Γιαννίκος

(ένας μύθος που απευθύνετε σε σκεπτόμενους πολίτες κι εκκολαπτόμενους επαναστάτες)

Μία φορά και έναν καιρό στην πυκνή Ζούγκλα της Ουτοπίας ζούσε ο Ελέφαντας.  Το μέγεθός του κι η δύναμη του τον προστάτευαν από όλα τα σαρκοφάγα ζώα πλην ενός είδους, που τον κυνηγούσε για τους πολύτιμους χαυλιόδοντες του.

Η ζωή του κυλούσε όμορφα και ήρεμα. Το πρωί δροσιζόταν στις  όχθες των λιμνών, συνέχιζε την μέρα αναζητώντας  τροφή  και τα απογεύματα έκανε παρέα με άλλους ελέφαντες, συζητώντας και κάνοντας μεγάλους περιπάτους .

Μία μέρα καθώς έπινε το δροσερό νεράκι του ποταμού, ένας Βάτραχος πήδηξε στην προβοσκίδα του και πριν καταλάβει τι συμβαίνει, με δύο τρία μεγάλα σάλτα βρέθηκε στο κεφάλι του.

_Τι κάνεις στο κεφάλι μου Βάτραχε;. 

_Τι να κάνω, δεν βλέπεις;  Είμαι εδώ για να σε προστατέψω.

_Να με προστατέψεις από τι;

_Μα από τους εχθρούς σου που σε κυνηγάνε για τους κατάλευκους χαυλιόδοντες σου.

_Και, πως εσύ ένα τόσο μικρό βατραχάκι μπορείς να με προστατέψεις;

_Μα να είναι απλό, εσύ έχεις δύο μάτια και γω αλλά δυο και εκτός αυτού πάνω από το κεφάλι σου μπορώ να κοιτάζω μακρύτερα και καλύτερα από εσένα. Οπότε αν  εμφανιστούν οι εχθροί σου θα τους δω και θα σε ειδοποιήσω να φύγεις γρήγορα πριν εκείνοι σε αντιληφτούν.

Ο Ελέφαντας σκέφτηκε για λίγο και καταστάλαξε ότι τελικά δεν ήταν και κακή ιδέα. Τώρα θα μπορούσε να κυκλοφορεί με μεγαλύτερη ασφάλεια.

Και έτσι πέρασαν ευχάριστα οι πρώτες μέρες, όμως σιγά σιγά ανακάλυψε ότι οι εχθροί του άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότεροι. Ενώ πριν  ερχότανε σπάνια σε κίνδυνο τώρα όλο και πιο συχνά τους συναντούσε. Βέβαια, ο ίδιος δεν τους είχε δει ποτέ αλλά ο Βάτραχος από εκεί ψηλά που βρισκότανε τον προειδοποιούσε από πολύ νωρίς. Λίγο λίγο η ήρεμη και όμορφη ζωή του γινότανε όλο και πιο αγχωτική. Δεν μπορούσε πια να σταθεί πουθενά χωρίς να κινδυνέψει.

Πέρασε  κάποιος καιρός και τότε ο Βάτραχος του έκανε μια πρόταση.

_Έκατσα και σκεφτικά πολύ για το καλό σου. Μέχρι τώρα  σε προστάτεψα από τα λάθη που κάνεις. Παίρνεις μία απόφαση να πας εδώ και πέφτεις πάνω στους εχθρούς σου. Αλλάζεις  και λες θα πας αλλού και πάλι τα ίδια.  Είσαι μεγάλος και αγαθός φίλε μου και δεν ξέρεις το σωστό.   Άκου το λοιπόν και μένα τον σοφό Βάτραχο και δεν θα χάσεις. Από εδώ και πέρα θα ακολουθείς τις οδηγίες μου, εγώ θα είμαι ο οδηγός σου και θα κάνεις ότι σου λέω, θα με υπακούς χωρίς αντίρρηση.

 Ο Ελέφαντας με τα κόκκινα μάτια από την αϋπνία (δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί ήρεμα το βράδυ από τον φόβο) έκατσε και σκέφτηκε.  «Νομίζω καλύτερα θα είναι έτσι, ο Βάτραχος θέλει το καλό μου. Κουράστηκα να φοβάμαι.  Να του δώσω την αρχηγία και θα ζήσω και πάλη ήσυχα όπως παλιά».

_Σύμφωνοι Βάτραχε, είπε ο Ελέφαντας.

_Από δω και πέρα ελέφαντα Θα σου λέω εγώ που θα πηγαίνουμε, θα κάνεις τις βουτιές σου στην λίμνη, θα τρως και θα κοιμάσαι όταν και όσο σου λέω εγώ.  Εγώ είμαι ο νόμος και συ θα υπακούς για το καλό σου.

Πράγματι ως δια μαγείας έπαψε να συναντά τακτικά τους εχθρούς του. Τώρα πια τα πράγματα γίνανε όπως παλιά,  ηρεμία επικράτησε και ο γίγαντας ελέφαντας έμαθε να υπακούει στις εντολές του Βατράχου και στους νόμους του.  Τώρα μπορεί να μην έκανε ότι ήθελε, δεν απολάμβανε τα μπάνια του στην λίμνη τακτικά, έπρεπε να τρώει βιαστικά για να έχει χρόνο να βρίσκει θάμνους γιομάτα έντομα, για να χορταίνει την κοιλία του Βατράχου που είχε πρηστεί από το πολύ φαγητό και τα απογεύματα δεν μπορούσε να συναντά τους παλιούς του φίλους γιατί ο Βάτραχος έπρεπε να ξεκουραστεί και τον ενοχλούσαν οι φωνές τους.  Ένιωθε όμως ασφαλής και τα βράδια μπορούσε να κοιμάται.

Οι πρώτοι μήνες περάσανε ήρεμα. Ότι διάταζε ο βάτραχος γινότανε. Με το πέρασμα του καιρού όμως μια βαθιά θλίψη σκέπασε την ψυχή του.  Κάθε μέρα που περνούσε όλο και περισσότερο του έλειπαν αυτά που έχασε και εκτός αυτού, ο Βάτραχος όσο και ελαφρύς να ήταν καθώς στεκόταν πάντοτε στο ίδιο σημείο της κεφαλής του, άρχισε να αισθάνεται  μια ενόχληση η οποία σιγά σιγά μετατράπηκε σε έναν δυνατό πονοκέφαλο.

Τότε ο Ελέφαντας πήρε μία μεγάλη απόφαση.

_Βάτραχε ,είπε, ως εδώ η συνεργασία μας. Καιρός να πάρει ο καθένας του τον δρόμο του.  Μου λείπει η ζωή που είχα και την θέλω πίσω.

Το χοντρό βατράχι που από το πολύ βάρος και την ακινησία δυσκολευόταν ακόμα και να κουνήσει τα πόδια του, του απάντησε:

_Είσαι με τα καλά σου; Θες να με βγάλεις από το σπίτι μου; Δεν το κουνάω. Είναι δικαίωμα μου να βρίσκομαι εδώ.

Όσο και να του ζητούσε να κατέβει από το κεφάλι του, ο Βάτραχος ήταν ανένδοτος και τότε εκείνος του είπε.

_Θα σε πάω στο δικαστήριο της ζούγκλας, εκεί τα άλλα ζώα θα καταλάβουν το δίκιο μου και θα μου δώσουν ξανά την ελευθερία μου.

Το δικαστήριο είχε πρόεδρο τον Λιοντάρι, εισαγγελέα τον Τίγρη και γραμματέα τον Πάνθηρα. Ήταν και οι τρείς τους αξιοσέβαστοι και οι ανώτεροι αρχηγοί στην τροφική αλυσίδα.

_Τι συμβαίνει Ελέφαντα, ρώτησε ο  Λιοντάρης.

_Κύριε πρόεδρε είπε ο Ελέφαντας, ο Bάτραχος έχει σταθεί στο κεφάλι μου και αρνείται να κατέβει. Στέκει πάντοτε στο ίδιο σημείο και ένας τεράστιος πονοκέφαλος με έχει καταβάλει. Παρακαλώ το σεβαστό δικαστήριο όπως μου αναγνωρίσει το δικαίωμα να ζω χωρίς αυτόν και να τον διατάξει να απομακρυνθεί από πάνω μου.

_Αυτό που ακούω είναι πολύ σοβαρό, εσύ τι έχεις να πεις για όλα αυτά Βάτραχε;

_Αξιοσέβαστε κύριε πρόεδρε, εγώ θυσίασα την όμορφη ζωή μου στις λίμνες με τα νούφαρα και τα παχιά έντομα για να προστατέψω αυτόν το αγαθό γίγαντα και εκείνος ο αχάριστος θέλει τώρα να με διώξει.  Θαρρώ τόσο καιρό που τον υπηρετώ έχω αποκτήσει το δικαίωμα να βρίσκομαι πάνω του.  Εγώ που απαρνήθηκα τα πάντα το μόνο που του ζητώ είναι να υπακούει στις εντολές μου. Αλώστε με την δική του συγκατάθεση και με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες ανέλαβα αυτό το επίπονο έργο.

Ο Λιοντάρης, ο Τιγρης και ο Πάνθηρας, αποσύρθηκαν  λίγο προκειμένου να διαβουλευτούν. Η απόφαση ήταν δύσκολη.  Η ιδέα ότι ένα τόσο μικρό και αδύναμο πλάσμα μπορούσε να εξουσιάζει ένα τόσο δυνατό τους γέμιζε αποστροφή.  Στην πραγματικότητα αντιπαθούσαν τόσο πολύ το Βάτραχο που θα προτιμούσαν να τον δουν κάτω από τα πόδια του ελέφαντα νεκρό.  Υπήρχε όμως ένα μεγάλο πρόβλημα.  Στην ζούγκλα είχε μαθευτεί μήνες τώρα αυτή η διαστροφή και τα ζώα είχαν συνηθίσει να αποκαλούν τον Βάτραχο αφέντη του Ελέφαντα. Τι θα συνέβαινε αν τον καθαιρούσαν από την θέση του.  Μήπως θα δημιουργούσαν προηγούμενο που θα μπορούσε να βλάψει την δική τους ιεραρχία.  Ο Ιπποπόταμος και οι Ρινόκερος είναι πολύ δυνατά ζώα που αν και χορτοφάγα θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την εξουσία.  Τι θα συνέβαινε αν ο επικίνδυνος αντίζηλος τους ο Κροκόδειλος ξεσήκωνε τα ζώα για να γίνει αυτός ο άρχοντας της ζούγκλας.  Όχι αυτό δεν θα μπορούσαν να το δεχτούν και μόνο με την ιδέα αυτά τα σκληρά αρπακτικά τρομάξανε.

Έτσι, σκεφτήκανε και αποφασίσανε.

_Ελέφαντα, είπε ο Λιοντάρης, Ο Βάτραχος πολύ καλά σε υπηρέτησε τόσο καιρό και για το καλό σου πρέπει να συνεχίσει να σε προστατεύει από τους κυνηγούς των ελεφαντόδοντων . Σύ Βάτραχε αναγνωρίζουμε την θυσία σου και σε επαινούμε για αυτό. Θα πρέπει όμως κάθε τόσο να αλλάζεις θέση στο κεφάλι του ελέφαντα, έτσι ώστε να απαλλαγεί από τους πονοκεφάλους. Αυτά αποφάσισε το δικαστήριο και τώρα διαλυθείτε υσύχως.

Τα ζώα που παρακολουθούσαν την δίκη άρχισαν να φεύγουν. Μόνο το  φίδι  που συρνότανε στο χώμα κοντοστάθηκε για λίγο, σήκωσε το κεφάλι του  ψηλά και έριξε μία τελευταία ματιά στον Βάτραχο.  Άφησε έναν βαρύ αναστεναγμό καθώς σκέφτηκε «Τι ωραίο γεύμα, τι κρίμα να φτιάξει τον θρόνο του τόσο ψηλά, να μην μπορώ να τον φτάσω».

Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ (ΕΤ2 – 1990)

Στέλιος Γιαννίκος

«Η Αναγέννηση ενός Έθνους» είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα σειρά της ΕΤ2 παραγωγής του 1990 αποτελούμενη από 15 επεισόδια. Αναφέρετε στα γεγονότα που οδήγησαν στο κίνημα στο Γουδί την 15^η Αυγούστου του 1909 .  Φυσικά το σενάριο εμπλουτίζετε και με μία ερωτική ιστορία ενός ανθυπολοχαγού Ήρωα του Μακεδονικού αγώνα με μία νεαρά κυρία της «καλής κοινωνίας».

Το πολύ ενδιαφέρων είναι πώς τα γεγονότα και οι πολιτικές καταστάσεις της εποχής αυτής, θυμίζουν σε πάρα πολλά σημεία τα όσα συμβαίνουν σήμερα.

Αξίζει να την δείτε.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την σειρά από τα αρχεία της ΕΡΤ ή στο you tube μέσα από τον παρακάτω σύνδεσμο:  http://www.greek-movies.com/shows.php?s=618

Παραθέτω τα στοιχεία και τους συντελεστές της σειράς.

 Πηγή: https://www.retrodb.gr/wiki/index.php/%CE%97_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%AD%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82

Γιώργος Κωνσταντής

Λίλιαν Δημητρακοπούλου

Τίτλος τηλεοπτικής σειράς: Η αναγέννηση ενός έθνους

Έτος: 1990

Τηλεοπτική Σειρά

Κανάλι: ΕΤ2

Κύκλοι επεισοδίων: 1

Αριθμός επεισοδίων: 15

Είδος: Ιστορική

Εταιρία παραγωγής: Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ)

Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Γρηγορίου , Στέλιος Γρηγορίου

Σενάριο: Γρηγόρης Γρηγορίου , Λένα Γρηγορίου , Πάνος Κοντέλλης

Μουσική σύνθεση: Λευτέρης Γρηγορίου (II)

Σκηνικά: Τάσος Ζωγράφος

Ηθοποιοί: Γιώργος Κωνσταντής (Μάνος Χτενιάδης) , Λίλιαν Δημητρακοπούλου (Σοφία Μαυρογιώργη) , Αφροδίτη Γρηγοριάδου (Μερόπη Μαυρογιώργη) , Βύρων Πάλλης (Τιμολέων Μαυρογιώργης) , Γιώργος Γεωγλερής (δημοσιογράφος Στρατής Μπέλκας) , Τρύφων Καρατζάς (Κοκός Χρυσοράβδης) , Νατάσα Μανίσαλη (Θάλεια, μοδίστρα) , Λουίζα Ποδηματά (Ελπίδα, μητέρα Πάνου και Άσπας) , Βλάσης Ζώτης (Πάνος Πολυδέρκης) , Μάτα Φωτοπούλου (Άσπα Πολυδέρκη) , Γιώργος Μπάρτης(αρχίατρος) , Κάκια Ιγερινού (Καλλιρρόη Παρρέν) , Κώστας Τριανταφυλλόπουλος (μοίραρχος Διοσκουρίδης) , Νίκος Κούρος (Κυριακού, διευθυντής εφημερίδας) , Νίκος Πόγκας (Αποστόλης, χοροδιδάσκαλος/συνταγματάρχης Βακάλογου) , Παύλος Ορκόπουλος (γιατρός) , Σταύρος Ξενίδης (πρωθυπουργός Γεώργιος Θεοτόκης) , Ελένη Καλλία (Έρση Λυμπέρη) , Γιώργος Βρασιβανόπουλος (Γεωργοστόπουλος) , Νίκος Δενδρινός (Γεώργιος Ζωγράφος) , Κοσμάς Ζαχάρωφ (Θωμάς Ταμπάνης) , Θοδωρής Προκοπίου (Μεμάς, δεκανέας) , Γιολάντα Μπαλαούρα (Μαρία) , Περικλής Λιανός (Ντίνος Αγγελίδης) , Τρύφων Παπουτσής (Ρήγας) , Κωστής Μαλκότσης(Ιωάννης Μεταξάς) , Δημήτρης Φραγκιόγλου (Βλάσσης, χωροφύλακας) , Κώστας Μπακάλης (Διοικητής Ζαφειράκης) , Άννα Μιχαήλου (Αγνή) , Αντώνης Αντωνίου (I)(πρωθυπουργός Δημήτριος Ράλλης) , Ντίνος Λύρας (συνταγματάρχης Νικόλας Ζορμπάς) , Μαίρη Σαουσοπούλου (Φανή) , Γιάννης Εμμανουήλ (καπετάν Γιωργής Χτενιάδης) , Πάνος Πανόπουλος (υπολοχαγός Θεόδωρος Τσάγκος) , Ντίνος Σούτης (επιλοχίας Μήτσος Τζάκας) , Νίκος Γαβαλάς (Γεράσιμος, μπάτλερ) , Νίκος Παπαχρήστος (Ζιμπρακάκης) , Ευγενία Αποστόλου , Γεράσιμος Γεννατάς , Λευτέρης Γρηγορίου (I) , Έκτωρ Καλούδης , Κυριάκος Κατριβάνος , Δημήτρης Κουτρουβιδέας , Μάνος Παντελίδης , Βασίλης Βασιλόπουλος , Ανδρέας Μαριανός , Γιάννης Παπαθύμιος , Γιάννης Κασελάκης , Γιάννης Λιακάκος , Γιάννα Ανδρεοπούλου , Βασίλης Βλάχος , Δημήτρης Γιαννόπουλος , Κυριάκος Κατριβάνος , Παναγιώτης Μποτίνης , Δημήτρης Ντάσιος , Αργύρης Παυλίδης , Γιώργος Σταμάτης , Λάζαρος Ανδριώτης , Γιώργος Μπαγιώκης , Δημήτρης Μπάνος