Στέλιος Γιαννίκος
Είναι αλήθεια ότι στον λεγόμενο «δυτικό πολιτισμό» καταργήθηκε
η δουλεία;
Μήπως απλά μεταβλήθηκε σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο;
Η δουλεία αποτελεί έναν αρχαίο θεσμό που νομιμοποιούσε την
μετατροπή του ανθρώπου σε ιδιοκτησία.
Σήμερα στον «δυτικό πολιτισμό» ο θεσμός αυτός είναι παράνομος. Όμως δεν
υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει να μετατρέπετε ένα ολόκληρο κράτος σε
ιδιοκτησία τρίτων. Στη σύγχρονη
εποχή η έννοια της αποικιοκρατίας μετατράπηκε σε διμερής
συμφωνίες κρατών, που επιβάλουν τις ληστρικές συμβάσεις εταιριών. Έτσι έχουμε από
την μία πλευρά ένα κράτος να ευημερεί και ένα άλλο όπου οι συνθήκες διαβίωσης
είναι άθλιές έως εξοντωτικές.
Με αφορμή τα γεγονότα στον Νίγηρα, πολλά ακούγονται και πολλά
λέγονται. Αν πιστέψουμε την πλειοψηφία των ενημερώσεων που λαμβάνουμε, τότε, το
μεγάλο πρόβλημα στον Νίγηρα είναι το στρατιωτικό πραξικόπημα που επέβαλε μια χούντα.
Όμως ο Νίγηρας και πριν το πραξικόπημα ήταν μια πολύ φτωχή χώρα που η πλειοψηφία
του λαού ζει χωρίς τα απαραίτητα. Η Έκθεση της UNICEF υπολογίζει
σε 1,5 εκατομμύρια τα παιδιά κάτω των 5 ετών που πάσχουν από υποσιτισμό εκ των
οποίων τα 430 χιλιάδες βρίσκονται στο κρίσιμο όριο που επιφέρει θάνατο.
Τι φταίει; Ο Νίγηρας, είναι
άλλη μια πρώην αποικία της «φιλελεύθερης, δημοκρατικής» Γαλλίας. Το τίμημα της αποχώρησης
των αποικιοκρατών Γάλλων ήταν η πολιτική και οικονομική υποτέλεια του κράτους
στην Γαλλία. Δηλαδή κερδισμένη ήταν στο 100% η Γαλλία αφού μείωσε το
δυσβάσταχτο κόστος της συντήρησης των αποικιών ενώ κράτησε τα οφέλη από αυτές.
Ο Νίγηρας επί παραδείγματι είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ουρανίου
παγκοσμίως. Είναι ο έβδομός παραγωγός παγκοσμίως και καλύπτει περίπου το 18%
του ουρανίου για την ηλεκτροδότηση της Γαλλίας.
Και, πόσο πληρώνει η Γαλλία, περίπου το 5% της αξίας του. Δε, στον Νίγηρα
μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό του λαού έχει ρεύμα.
Όμως, για να καταλάβουμε καλύτερα το καθεστώς που επιβλήθηκε,
όχι μόνο στον Νίγηρα αλλά γενικά στα κράτη που είναι πρώην αποικίες της Γαλλίας,
μπορούμε να δούμε συνοπτικά τους βασικούς όρους για την απόκτηση της «ανεξαρτησίας»[i]:
1)
Την πληρωμή του Αποικιακού Χρέους για τα «οφέλη» της αποικιοποίησης
των χωρών πιο συγκεκριμένα τις υποδομές που χτίστηκαν κατά τη διάρκεια που
ανήκαν στη «μητροπολιτική» Γαλλία.
2) Αυτόματη κατάσχεση των συναλλαγματικών αποθεμάτων των 14
αποικιών τα οποία μεταβιβάζονταν στην κεντρική τράπεζα της Γαλλίας μέσω ενεργών
τραπεζικών λογαριασμών. Ειδικότερα προβλέπεται η υποχρεωτική παρακράτηση του
65% των αποθεμάτων ξένου συναλλάγματος και επιπρόσθετα 20% για την κάλυψη
βραχυπρόθεσμων χρηματοοικονομικών υποχρεώσεων.
3) Η Γαλλία έχει το αποκλειστικό δικαίωμα πρώτη να αποφανθεί αν
θα εκμεταλλευτεί πρώτες ύλες ή άλλους φυσικούς πόρους σε σχέση με οποιαδήποτε
άλλη χώρα.
4) Προτεραιότητα στα συμφέροντα γαλλικών επιχειρήσεων σε
προκηρύξεις δημόσιων έργων.
5) Αποκλειστικό δικαίωμα παροχής στρατιωτικού εξοπλισμού και
εκπαίδευσης αξιωματικών του στρατού.
6) Το δικαίωμα της Γαλλίας να αναπτύξει στρατεύματα στην πρώην
αποικία και να παρέμβει στρατιωτικά προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντα
της και περαιτέρω την ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων. Συνεπώς δεν πρέπει να μας
προκαλούν έκπληξη οι δηλώσεις του Ε. Μακρόν.
7) Η υποχρέωση η γαλλική γλώσσα να καταστεί η επίσημη γλώσσα του
κράτους, η οποία θα χρησιμοποιείται σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες.
8) Η υποχρέωση χρησιμοποίησης του αφρικανικού αποικιακού φράγκου
(FCFA) για τις πρώην 14 αποικίες μέσω της σύστασης νομισματικής ένωσης.
9) Υποχρέωση σύνταξης έκθεσης για τον ετήσιο ισολογισμό και τα
συναλλαγματικά αποθέματα.
10) Άρνηση συμμετοχής σε οποιαδήποτε Συμμαχία εκτός αν εγκριθεί
από τη Γαλλία.
11) Υποχρέωση ευθυγράμμισης και στήριξης της Γαλλίας σε
περίπτωση πολέμου ή παγκόσμιας κρίσης.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει. Καταργήθηκε η δουλεία στον «Δυτικό
πολιτισμό»;
Προσωπικά θα πω, επί της ουσίας όχι!
Το χειρότερο πρόσωπο της Δύσης βρίσκεται εκεί που η φτώχεια, η πείνα
και γενικά η εξαθλίωση είναι αποτέλεσμα δικών της οπορτουνιστικών ενεργειών.
Και, το χειρότερο από όλα είναι ότι ό λαός της δύσης, που
απολαμβάνει τα αγαθά του τεχνολογικού μας πολιτισμού, δεν θέλει να πιστέψει ότι
το κράτος του, η πατρίδα του κι ο ίδιος ευημερεί πάνω στην αθλιότητα και τα
πτώματα ανθρώπων ενός άλλου πολιτισμού.
Για την Δύση η Αφρική Κείται Μακράν και οι Αφρικανοί δεν
είναι ακριβώς άνθρωποι.
