ΟΙ ΠΛΕΙΣΤΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝΕ ΤΕΛΕΥΟΝΤΑΣ
ΟΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΓΕΝΝΩΝΤΑΣ
Α
Ο ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ λάλησε:
« Συ ’σαι Σωκράτη ο φονιάς της αττικής τραγωδίας.
Πήρες τον μύθο της ανθρώπινης τροχιάς
μέσα από τον αθάνατο
ρυθμό της φύσης
και τον μετουσίωσες σε μέθοδο επιστήμης.
Σκότωσες το χτες, γέννησες το σήμερα»
Βυζαίνοντας τα μεγάλα ετούτα λόγια
σπινθήρισε μέσα μου μεγαλειώδης ιδέα.
Να σκοτώσω τον Σωκράτη
και πάνω απ’ το πτώμα του (γερό θεμέλιο)
να κτίσω ένα ναό
και το αύριο να ξημερώσει λαμπρότερο.
Μα πώς να λαβώσεις ένα πεθαμένο
που η σάρκα του έχει γίνει
μόρια στον χώρο;
Β
Τα δανεικά σας γυρίζω πίσω
παππούδες μου
και μέσα από τον θάνατο, τους θανάτους θα φονέψω.
Θα σπείρω τους σπόρους σας,
ρίζες καινούργιες να θρέψω.
Για λίπασμα θα δώσω την σάρκα μου
και θα τους ποτίζω καθημερινά με το αίμα μου.
Τα κόκαλα μου θα χρησιμοποιήσω
να στηρίξω τούτο το φυτό που θα γεννηθεί,
μέχρι κορμό γερο να θρέψει
και στους άνεμους να μη λυγίζει.
Ψηλά να υψωθεί να αγγίξει τα πιο πάνω,
τα ωραιότερα της πλάσης
Και φτάνοντας στην ωριμότητα του
να καρπίσει τα πιο
όμορφα φρούτα ∙
μέσα τους οι σπόροι,
οι ωραιότεροι από κάθε άλλους καμωμένους στην γη,
σαν πέσουν, να φυτρώσουνε ιδέες.
Τότε αυτές να αφανίσουν τον άνθρωπο, γεννώντας τον ξανά ανώτερο
Τόσο που οι έλληνες να πάψουν να έχουν ουσία.
Και στο ερώτημα τους,
(την στιγμή που και μένα θα τελεύουν)
«συ είσαι που μας γέννησες;»
Περήφανα να απαντήσω:
«Ναι είμαι αυτός που σκότωσε τους έλληνες από αληθινό Έρωτα
για κείνους.»
(ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ,ΒΙΒΛΙΟ Ι, ΠΟΙΗΣΗ,ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ)
