Στέλιος Γιαννίκος
Είμαι ένας ομοφυλόφιλος, με σπασμένα πλευρά και μαυρισμένο μάτι.
Είμαι μια πόρνη, που δίνει το κορμί της χωρίς ποτέ να παίρνει αγάπη.
Είμαι ένας ανάπηρος, που κοιτάζει από το παράθυρο τον έξω κόσμο
κι ένας ψυχικά ασθενής, που βρίσκεται εγκαταλειμμένος σε ένα δωμάτιο ψυχιατρείου
Είμαι το πεινασμένο παιδί, που αφήνει την ψυχή του στην Σομαλία.
Είμαι ο φονεμένος Τούτσι, σε κάποιο λιβάδι της Ρουάντα.
Είμαι η απαρηγόρητη μητέρα, πάνω από τους τάφους των παιδιών της, στην Συρία
κι ένας πρόσφυγας Αφγανός, που δεν έχει μέλλον σε τούτο εδώ τον κόσμο.
Είμαι ο ανέγγιχτος της Ινδίας, ο άστεγος της Αμερικής, ο άνεργος της Ευρώπης.
Είμαι οι αλυσίδες, που σέρνουν με βαριά βήματα οι σκλάβοι.
Είμαι η μπούργκα, που συνθλίβει την αξιοπρέπεια των γυναικών
κι οι ανήλιες φυλακές, που καταπνίγουν τις φωνές των αγωνιστών.
Είμαι η βαθιά πληγή που δεν λέει να κλείσει,
ένας άσβεστος πόνος χωρίς γιατρειά.
Είμαι η χαμένη ελπίδα του κόσμου που υποφέρει,
η σιωπή των αμνών πριν την θυσία.
Είμαι η κραυγή της απελπισίας.
Μέσα μου μια φλόγα που τρεμοσβήνει∙
θέλει να γίνει ένας ήλιος που θα ανατείλει∙
μια μέρα Λαμπρής που θα ξημερώσει.
Η Κραυγή (1893) του Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch)
