Η παρέλαση και η σημασία της

Στέλιος Γιαννίκος

28 Οκτώβρη  2017

Αφιερωμένο στον Παππού μου Στέλιο Γιαννίκο που πέρασε τον πόλεμο επάνω στο Θωρηκτό Αβέρωφ)

Με την παρέλαση, μαθητές, σύλλογοι, σώματα ασφαλείας και στρατός, τιμούν τους ανθρώπους εκείνους που με τον αγώνα τους πρόσφεραν σε εμάς την δυνατότητα να ανασαίνουμε ελεύθεροι.

Εκείνους που χάσανε την όραση τους, που αφήσανε ένα χέρι ή ένα πόδι στο μέτωπο του αγώνα κι εκείνους που αναλήφθηκαν στους ουρανούς της αιωνιότητας και περάσανε δαφνοστεφανωμένοι τις πύλες των Ηλυσίων πεδίων.

Για κείνους που αγωνίστηκαν στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στο Σούλι, στο Μεσολόγγι,  στους Μακεδονικούς Βάλτους, στο Σαραντάπορο, στη Δοϊράνη, στα βουνά της Ηπείρου, στην γραμμή Μεταξά κι όπου αλλού…

Για κείνους που βασανίστηκαν στα υπόγεια της Γκεστάπο κι εκείνους που από το Χαϊδάρι ξεκίνησαν το ταξίδι τους για την ιστορία.

Για όλους εκείνους τους γνωστούς και τους άγνωστους.

Οι Έλληνες ήμασταν από γέννησης μας ένας χιλιοπονεμένος λαός και μέσα από τις τραγωδίες καταφέραμε να ορθώσουμε το φωτεινό ανάστημα μας.

Τι θα ήμασταν εμείς οι Έλληνες χωρίς τους αγώνες;

Υπάρχουμε και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε μόνο ανασαίνοντας την ευωδία που είναι  «απ’ τα κόκαλα βγαλμένοι των Ελλήνων τα ιερά».

Η παρέλαση αποτελεί μα διττή υπόσχεση ∙  ποτέ δεν θα λησμονήσουμε εσάς που θυσιαστήκατε για εμάς, το παράδειγμα σας θα ακολουθήσουμε και θα είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε για ευρύτερο καλό.

Μόνο τότε «και σαν πρώτα ανδρειωμένη» θα χαίρει, ω ναι, θα χαίρει η Ελευθεριά.

Φωτογραφίες από την παρέλαση στον Πειραιά:

Ναυτικό Λύκειο

Ναυτικό Λύκειο

Μπάντα Λιμενικού

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

Ήταν εκείνη η ημέρα, στην πρώτη γυμνασίου, στα νέα Ελληνικά, που κάναμε μάθημα το απόσπασμα αυτό  από το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη. Ήταν εκείνη η μέρα θαρρώ που η ζωή μου πήρε άλλη τροχιά κι ανακάλυψα τους «δρόμους του ουρανού». Μέσα μου γεννήθηκαν εικόνες ανυπέρβλητου θάρρους και ηρωισμού. Είδα τον Παππού μου που ήταν φτιαγμένος «από δρύ και οργισμένο άνεμο». Είδα την Μάνα μου «να χει σφάξει με τα χέρια της» και την Γιαγιά μου «με το βυζί γυμνό, χορεύοντας να χει δοθεί στην λευτεριά του Χάρου!». 

«Κείνοι που έπραξαν το κακό – τους πήρε Μαύρο σύγνεφο» μα κείνος πού έκαμε την ζωή του ασπίδα «Ανεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος».

Στέλιος Γιαννίκος

 Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

 (Οδυσσέας Ελύτης) (Απόσπασμα)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
 Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
 M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
 Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
 Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
 Mε πικραμένα μάτια·
 Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
 Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
 Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
 Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
 Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!

 Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
 Mα κείνος που τ’ αντίκρισε στους δρόμους τ’ ουρανού
 Aνεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος!

Δείτε εδώ όλο το έργο και ακούστε την Απαγγελία αποσπάσματος από τον Αργυρόπουλο Γιάγκο, Polydor 1971

http://www.snhell.gr/lections/content.asp?id=101&author_id=9&page=anthology