ΟΙ ΓΟΛΓΟΘΑΔΕΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΝ

 Στέλιος Γιαννίκος

Πόση ευτυχία νιώθουμε την Κυριακή της αναστάσεως, τρώγοντας, πίνοντας και αφήνοντας όλες τις αμαρτίες μας στην πλάτη του Ενός.

Αν ήμασταν λίγο Χριστιανοί ή μόνο λίγο ανθρωπιστές, θα ντρεπόμασταν.

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί» που συντηρείτε τους λόφους του πόνου.  Οι ανηφόρες των Γολγοθάδων∙ το βάσανο της πορείας∙ για εκείνους τους ανθρώπους που τόλμησαν να μιλήσουν για την αλήθεια αυτού του κόσμου∙ για εκείνους που γεννήθηκαν μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια∙ για εκείνους που ζήσανε το δράμα των πολέμων∙ για όλους αυτούς και πολλούς άλλους…

Είναι βαρύ το σήκωμα του σταυρού και ατελείωτη η ανηφόρα.

Να ήταν ο Χρίστος ο τελευταίος που εσταυρώθει;

Όχι, οι λόφοι είναι γιομάτοι σταυρούς μαρτυρίου και μεις θέλουμε να κοιτάζουμε αντίθετα, μακριά από τον πόνο. 

Για ποια παράδεισο μιλάμε όταν η κόλαση είναι μέσα μας;  Είπε κάποτε ένας σοφός: «δεν μπορεί να υπάρξει παράδεισος, αν έστω κι ένας είναι στην κόλαση» κι η κόλαση καλά στρώθηκε σε τούτο τον πολιτισμό των ανθρώπων.

Ελπίζουμε στην Ανάσταση, μα η ανάσταση δεν θα έρθει. Την προδώσαμε κι αυτή και δεν δικαιούμαστε ελπίδα – εκτός εάν(!)-.

  Αν ήμασταν λίγο Χριστιανοί ή μόνο λίγο ανθρωπιστές, θα ντρεπόμασταν.

«Christ of Saint John of the Cross» 1951 Σαλβαδόρ Νταλί

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ (Καρυωτάκης και Γιαννόπουλος, πως τους ενώνει το ποιήμα)

Κώστας Καρυωτάκης (30/10/1896 – 21/6/1928)

 

Στὸ ταβάνι βλέπω τοὺς γύψους.
Μαίανδροι στὸ χορό τους μὲ τραβᾶνε.
Ἡ εὐτυχία μου, σκέπτομαι, θἆναι
ζήτημα ὕψους.

Σύμβολα ζωῆς ὑπερτέρας,
ρόδα ἀναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκὲς ἄκανθες ὁλόγυρα σ’ ἕνα
Ἀμάλθειο κέρας.

(Ταπεινὴ τέχνη χωρὶς ὕφος,
πόσο ἀργὰ δέχομαι τὸ δίδαγμά σου!)
Ὄνειρο ἀνάγλυφο, θἀρθῶ κοντά σου
κατακορύφως.

Οἱ ὁρίζοντες θὰ μ’ ἔχουν πνίξει.
Σ’ ὅλα τὰ κλίματα, σ’ ὅλα τὰ πλάτη,
ἀγῶνες γιὰ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ ἁλάτι,
ἔρωτες, πλήξη.

Ἄ! πρέπει τώρα νὰ φορέσω
τὡραῖο ἐκεῖνο γύψινο στεφάνι.
Ἔτσι, μὲ πλαίσιο γύρω τὸ ταβάνι,
πολὺ θ’ ἀρέσω.

 

(Από την ποιητική του συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες», 1927)

------------

Κώστας Καρυωτάκης και Περικλής Γιαννόπουλος.

Τι κοινό τους συνδέει με το ποίημα; Και τους δύο τους τράβηξαν οι Μαίανδροι της θάλασσας.

Ο Περικλής πιο προνοητικός, καλπάζοντας έναν ίππο, στα νερά της παραλίας του Σκαραμαγκά, αυτοπυροβολήθηκε.  Ο Κώστας προσπάθησε να πνιγεί στην Θάλασσα αλλά δεν τα κατάφερε. Την επομένη αγόρασε ένα όπλο.  Και οι δύο έζησαν κατακορύφως αλλά δεν επέλεξαν τον πολυέλαιο για στεφάνι, παρά, προτίμησαν έξω στην φύση να αφήσουν την τελευταία ματιά τους σε τούτο τον μάταιο κόσμο.

Είναι ένας κόσμος που η ομορφιά της φύσης μας κρατά ζωντανούς, μα ή ασχήμια που γεννούμε ως ανθρωπότητα, μας καλεί στο σκοτάδι.

Στέλιος Γιαννίκος

Περικλής Γιαννόπουλος (1871 – 8/4/1910

 

Κώστας Καρυωτάκης (30/10/1896 – 21/6/1928)

 

ΚΥΚΛΩΠΕΙΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ

 

Στέλιος Γιαννίκος

 

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ:

Ο Άλφα έχει μόνο ένα δεξί μάτι και με αυτό λέει πως μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό.

Ο Βήτα έχει μόνο ένα αριστερό μάτι και με αυτό ισχυρίζεται πως γνωρίζει  τι είναι σωστό και τι λάθος

Ο Άλφα και ο Βήτα πάντοτε διαφωνούν. Ακόμα και αν συμφωνούν, θα πρέπει να διαφωνήσουν.  Ο ένας κατηγορεί τον άλλο πως είναι υπεύθυνος για όλα τα κακά του κόσμου.

Ο Γάμα έχει δύο μάτια και αυτό του δίνει την δυνατότητα να συνομιλεί και με τον Άλφα και με τον Βήτα.  Όταν μιλάει με τον έναν, του λέει πώς έχει δίκιο κι όταν μιλά με τον άλλο, κάνει ακριβώς το ίδιο.  Δε, όταν βρίσκεται μπροστά και στους δύο, τους μιλά για αδελφοσύνη κι αγάπη.  Στο Βάθος, ο Γάμα πιστεύει πως ο Άλφα και ο Βήτα αποτελούν ένα κατώτερο υποείδος και δεν θα δίσταζε, αν μπορούσε, να εξαφανίσει από προσώπου της γης κάθε Άλφα και Βήτα.

Ο Άλφα, ο Βήτα και ο Γάμα πάσχουν από την πιο συνηθισμένη ασθένεια του ανθρωπίνου πολιτισμού, γνωστή ως το Σύνδρομο του Κυκλώπειου Αυτισμού.  Δεν έχει σημασία πόσα μάτια διαθέτεις.  Η ασθένεια αυτή έχει δύο χαρακτηριστικά.  Πρώτον, ο Ασθενής μπορεί να κοιτάζει μόνο ένα μικρό δισδιάστατο μέρος της εικόνας και δεύτερον, σε κάθε εικόνα βλέπει μέσα τον εαυτού του.

 

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ:

Ο Δέλτα γεννήθηκε όπως οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα σε μια σπηλιά περιτριγυρισμένος από προστάτες Κύκλωπες.  Η μοίρα  -καθώς λέμε- τον προόριζε όπως και τα αδέλφια του να γίνει ένας αυτιστικός Κύκλωπας.  Κι όμως, ένα τυχαίο γεγονός που σαν κεραυνός διαπέρασε το κορμί του, τον έκανε να αλλάξει πορεία.  Έμαθε από κάπου, πως ένας αρχαίος ποιητής που τον λέγανε Όμηρο, είχε πει πως ήταν τυφλός για να μην βλέπει την αδικία του κόσμου.  Αυτό τον έκανε να σκεφτεί: «Αν με τα μάτια βλέπεις την αδικία του κόσμου, τότε χωρίς τα μάτια θα βλέπεις το Δίκαιο».  Επειδή όμως δεν είχε την δύναμη να τα ξεριζώσει, αποφάσισε πως θα ήταν σωστό να τα κλείνει κάθε φορά που έψαχνε την αλήθεια, καθώς αυτή βρίσκεται πέρα και πίσω από τις εικόνες και για αυτό μπροστά στα μάτια ποτέ δεν φανερώνεται.  

Ο Δέλτα έχει κατανοήσει πως ποτέ του δεν θα γνωρίσει με βεβαιότητα την αλήθεια. «Η πορεία της αναζήτησης» λέει «είναι ένας περίπατος που ποτέ δεν ξέρεις που θα σε βγάλει». 

 

 

__________________

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:

Από την Παράσταση του Εθνικού θεάτρου «Κύκλωψ» του Ευριπίδη. Καλοκαίρι 2013.

Η πρωταγωνιστική τριανδρία  –Κύκλωπας ο Δημήτρης Πιατάς, Οδυσσέας ο Νίκος Καραθάνος και Σιληνός ο Νίκος Χατζόπουλος.