Ελεγείον: Εις την χαμένη του Μπούτσου περηφάνια

Στέλιος Γιαννίκος

Τρεις τον μπούτσο κοιτάζανε,

τρεις και τον ρωτάγανε,

μπούτσε κατά που κοιτάς,

εις την δόξα ή τ’ αρχίδια ακουμπάς;

Πάνε εκείνες οι εποχές

που χα κάβλες φοβερές,

τώρα τ΄άγχος μ’ έχει ρίξει

κι η κατάθλιψη με πνίγει.

Κι έχω ν’ ακούω και τον κώλο

που τρώει μέσα του τον φόρον όλο

κι όλο σκούζει και φωνάζει

κι όλο κλαίγει και με τρομάζει…

Έτσι μού ΄ρχετε καμιά φορά

να σηκώσω ανάστημα ξανά,

τους καριόλιδες να γαμήσω,

που χρόνους μας βιάζουν από πίσω.

Απόγνωση