ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ (Καρυωτάκης και Γιαννόπουλος, πως τους ενώνει το ποιήμα)

Κώστας Καρυωτάκης (30/10/1896 – 21/6/1928)

 

Στὸ ταβάνι βλέπω τοὺς γύψους.
Μαίανδροι στὸ χορό τους μὲ τραβᾶνε.
Ἡ εὐτυχία μου, σκέπτομαι, θἆναι
ζήτημα ὕψους.

Σύμβολα ζωῆς ὑπερτέρας,
ρόδα ἀναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκὲς ἄκανθες ὁλόγυρα σ’ ἕνα
Ἀμάλθειο κέρας.

(Ταπεινὴ τέχνη χωρὶς ὕφος,
πόσο ἀργὰ δέχομαι τὸ δίδαγμά σου!)
Ὄνειρο ἀνάγλυφο, θἀρθῶ κοντά σου
κατακορύφως.

Οἱ ὁρίζοντες θὰ μ’ ἔχουν πνίξει.
Σ’ ὅλα τὰ κλίματα, σ’ ὅλα τὰ πλάτη,
ἀγῶνες γιὰ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ ἁλάτι,
ἔρωτες, πλήξη.

Ἄ! πρέπει τώρα νὰ φορέσω
τὡραῖο ἐκεῖνο γύψινο στεφάνι.
Ἔτσι, μὲ πλαίσιο γύρω τὸ ταβάνι,
πολὺ θ’ ἀρέσω.

 

(Από την ποιητική του συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες», 1927)

------------

Κώστας Καρυωτάκης και Περικλής Γιαννόπουλος.

Τι κοινό τους συνδέει με το ποίημα; Και τους δύο τους τράβηξαν οι Μαίανδροι της θάλασσας.

Ο Περικλής πιο προνοητικός, καλπάζοντας έναν ίππο, στα νερά της παραλίας του Σκαραμαγκά, αυτοπυροβολήθηκε.  Ο Κώστας προσπάθησε να πνιγεί στην Θάλασσα αλλά δεν τα κατάφερε. Την επομένη αγόρασε ένα όπλο.  Και οι δύο έζησαν κατακορύφως αλλά δεν επέλεξαν τον πολυέλαιο για στεφάνι, παρά, προτίμησαν έξω στην φύση να αφήσουν την τελευταία ματιά τους σε τούτο τον μάταιο κόσμο.

Είναι ένας κόσμος που η ομορφιά της φύσης μας κρατά ζωντανούς, μα ή ασχήμια που γεννούμε ως ανθρωπότητα, μας καλεί στο σκοτάδι.

Στέλιος Γιαννίκος

Περικλής Γιαννόπουλος (1871 – 8/4/1910

 

Κώστας Καρυωτάκης (30/10/1896 – 21/6/1928)