Στέλιος Γιαννίκος
Γλυκά που φέγγει το φως
κάνει πλεξούδες στα μαλλιά σου
και το γυμνό σου κορμί
αγαλλιάζει την ψυχή μου.
Γλυκά που δίνεις το φιλί
και με κάνεις να ριγώ.
Της καρδιάς μου τα κομμάτια
σε εσένανε θα τα ξαναβρώ.
Δεν έχω λόγο να μιλήσω
θέλω μόνο ν’ αφεθώ.
Δεν έχω τόπο να γυρίσω
σ’ αυτό τον κόσμο που πονώ.
Σ’ αυτό τον κόσμο που δεν έχει
γιατί του λείπεις εσύ.
Έρωτα ποιος σε βλέπει
και ποιος μπορεί να σου σταθεί;
Μέσα στο φαύλο το κενό μας
χτίσαμε μια φυλακή
και για το μέγα τ’ άδικο μας
να που χανόμαστε και μείς.
Γλυκά που σβήνει η στιγμή
κι ανατέλλει μες την μνήμη.
Αγάπη μου εγώ και συ,
η μόνη ελπίδα που έχει μείνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου