Ο ΠΙΟ ΓΛΥΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Στέλιος Γιαννίκος

(Αφιερωμένο 6/7/2020: Στον Ένιο Μορικόνε, στους συντελεστές του «Cinema Paradiso»(1988) και σε όσους είδαν την ταινία και ένιωσαν την γλυκύτητα των αναμνήσεων επάνω στο φτερούγισμα της καρδιάς τους)

Ο πιο γλυκός Θάνατος

είναι αυτός που ανατέλλει μες την μνήμη.

Μπορεί να διήρκεσε μια στιγμή∙

όσο κάνεις να δεις ένα πεφταστέρι.

Μα ριζώνεται σαν αιωνόβιο δέντρο

μες το δάσος των θυμήσεων:

Θυμάμαι το βλέμμα των ματιών σου

που έμοιαζε με πέλαγος υποσχέσεων.

Τα ρόδινα σαρκώδη σου χείλι,

με την ευωδία των ώριμων φρούτων.

Το ζεστό σου άγγιγμα

που ήταν σαν τον Αυγουστιάτικο ήλιο

και τον ψίθυρο στο αυτί

να ορκίζεται αγάπη.

Ο πιο γλυκός θάνατος

Είναι αυτός που βασιλεύει μες την μνήμη.

Και της ζωής οι πίκρες,

ασήμαντες λεπτομέρειες.

Μα μην αφήσεις την μνήμη να σε εξουσιάσει,

τότε ο θάνατος χάνει την γλυκάδα του και γίνετε αρρώστια.

Ο πιο γλυκός θάνατος είναι αυτός που

σε σπρώχνει να συνεχίσεις…

Σκηνή από την ταινία με τον Marco Leonardi και την  Agnse Nano