(Στέλιος Γιαννίκος, Το κόκκαλο ή Περί εθελόδουλης ηθικής κωμωδία)
.
Ήταν κάποτε μίαν όμορφή κυρία
κι όλοι την αγαπούσαν την Δημοκρατία.
Ήταν μία αγάπη δοτική,
μα πάει καιρός που απέθανε κι αυτή.
Τώρα γιομίσαμε δημοκρατίες,
με πόδια στραβά και μύτες γωνίες.
Ανήθικες ετούτες , βρώμικες ιστορίες,
πίσω από το ψευδώνυμο κρύβονται αμαρτίες.
Τυχαίο δεν είναι, που οι τραπεζίτες,
με δικά τους χρήματα τις συντηρούνε.
Μήτε που για την χάρη τους,
τους πολέμους δικαιολογούνε.
Και κείνοι, που λέγονται πολιτικοί,
μα στην ουσία είναι ολιγάρχες αιρετοί,
τ’ όνομα αυτό, εμπρός στον κόσμο το επευφημούν,
μα στα κρυφά, γελούν και το λοιδορούν.
Ω, συ γλυκιά Δημοκρατία,
π’ ασελγούν στον τάφο σου τα θηρία.
Είναι λίγοι εκείνοι που σε θυμούνται
και την μνήμη σου άδολα τιμούνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου