Στέλιος Γιαννίκος
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι ο
άνθρωπος.
Μια ανθρωπότητα χωρίς ανθρώπους θα ήταν μία καλύτερη
ανθρωπότητα.
Όμως, μία ανθρωπότητα χωρίς ανθρώπους θα ήταν μία Μη
ανθρωπότητα.
Όπως θα έλεγε ο Παρμενίδης, ή η ανθρωπότητα μπορεί να
υπάρχει ή η μη ανθρωπότητα και τα δύο μαζί ποτέ.
Αντίθετα ο Ηράκλειτος θα έλεγε ότι η αρμονία
βρίσκεται στο σημείο ισορροπίας της ανθρωπότητας με την μη ανθρωπότητα.
Είναι αυτό που θα έλεγε κι ό Σολωμός, μία ισορροπία στην κόψη του σπαθιού.
Τι μπορεί όμως να σημαίνει το σημείο της κόψης
και πως ό Νους μας μπορεί να κατανοήσει το σημείο της ισορροπίας;
Αν ή ανθρωπότητα είναι το εγώ τότε η μη ανθρωπότητα θα
είναι το μη εγώ.
Όπερ σημαίνει: ως ενθαδική ατομικότητα έχουμε την
αίσθηση του εγώ κι ως συμπαντικό μέρισμα έχουμε την γνώση του μη
εγώ.
Στο ζύγι της συμπεριφοράς αυτές οι δύο ιδιότητες θα
πρέπει να ισορροπούν ∙ το εγώ δεν πρέπει να βαραίνει περισσότερο από το μη εγώ
∙ το μη εγώ δεν πρέπει να βαραίνει περισσότερο από το εγώ.
Το να καταφέρουμε να πατήσουμε πάνω στην κόψη του
σπαθιού είναι δύσκολο. Είναι βέβαιο ότι θα κινδυνεύσουμε με πτώση κι
ακόμα πιο βέβαιο ότι θα ματώσουμε.
Εκεί όμως, την στιγμή που για πρώτη φορά θα καταφέρουμε
έστω και για μία στιγμή να ισορροπήσουμε θα ιδούμε ότι υπάρχουν ηδονές πολύ
μεγαλύτερες από αυτές που επικεντρώνονται στα ένστικτά.
Μέσα από την κατανόηση της γνώσης θα μπορέσουμε να
οδηγηθούμε σε μία έμπεδη και ισορροπημένη κοινωνία και σε μία ανθρωπότητα που
θα μπορεί να αγκαλιάζει όλο το είναι ∙ αυτό που είναι πέρα από τον ενθαδικό
άνθρωπο, πέρα από την σκιά του ονείρου[i]∙
εκεί που βρίσκεται το ξυπνητό ∙ η αλήθεια.
[i] Ο Πίνδαρος λέγει ότι ό άνθρωπος είναι η σκιά του ονείρου (σκιάς όναρ
άνθρωπος). Δεν είμαστε δηλαδή μήτε το όνειρο της πραγματικότητας αλλά η σκία
του ονείρου. Μέσω της φιλοσοφίας και της επιστήμης όμως, μπορούμε να
ιχνηλατήσουμε τα πατήματα του ονείρου και να χτίσουμε μία κοινωνία διαφορετική,
πιο κοντά στην πραγματικότητα που οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να δούνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου