5-4-2013
Ετούτη η αθλιότητα που κύκλωσε την γη, σαν
ομίχλη πυκνή φροντίζει με επιμέλεια να απομακρύνει τον ήλιο και με την υγρασία
της βαριά σαν σίδηρο διεισδύει στις ψυχές
και σβήνει την φλόγα – το φυσικό σώμα της ψυχής – . Αφηνόμαστε σιγά και σταθερά σε μία παράξενη
οπισθοπορεία, σα να λέμε η πεταλούδα γίνετε πάλι σκουλήκι.
Το οξύμωρο σχήμα αυτής της παθογένειας εδράζει στον νέο τύπο
ανθρώπου, τον ευφυή ηλίθιο ή από μιαν άλλη οπτική τον ηγέτη δούλο. Είμαστε αρκετά ευφυείς για να ηγηθούμε του
ζωικού βασιλείου και αρκετά ηλίθιοι για να γίνουμε δούλοι των αδυναμιών μας.
Σφετεριστήκαμε την ευλογία που μας δόθηκε,
την δύναμη του νου και γίναμε μαστιγωτές της φύσης . Είπαμε πως ο θεός πέθανε
μόνο από φθόνο, για να πάρουμε εμείς την θέση του. Φτιάξαμε μία κοινωνία που
ολόκληρη μοιάζει με ρωμαϊκή αρένα. Οι θεατές
καθισμένοι σε βαθιές πολυθρόνες μπροστά στα τελεβίζια, εθισμένοι στα θεάματα,
τις σφαγές, το αίμα, την αδικία αυτού του κόσμου, άλλοτε ανέχονται και άλλοτε
δοξάζουν τους Καλιγούλες και τους Νέρωνες ηγέτες τους, που σε κάθε παράσταση υπόσχονται δώρα.
Τούτην την Ύβρη θα την πληρώσουμε ακριβά και η
ομίχλη θα αφανιστεί καθώς νομοτελειακά θα ακολουθήσει η Νέμεσις.
Μάντης δεν είμαι να δω τα όσα θα συμβούν,
μήτε σοφός να διαβάσω τα προσεχώς μελλούμενα. Απλοί λογισμοί και εξισώσεις με οδηγούν στο
συμπέρασμα ότι, ή η δύναμη της ηλιθιότητας θα μας αφανίσει, ή θα κάνουμε στροφή προς έναν έμμετρο και φιλοσοφημένο
τρόπο ζωής. Όποιο δρόμο και αν
διαλέξουμε ο πόνος θα είναι μεγάλος και αυτό θα είναι το ελάχιστο αντιστάθμισμα
προς τιμωρία ή εξαγνισμό μας.
Ο θάνατος θα ’ρθει, θα χτυπήσει την πόρτα
της ανθρωπότητας και θα πάρει μαζί του την ύπαρξη μας ή τις αμαρτίες μας.
Όπως και να χει, τούτη τη μιαρή ζωή δεν
την θέλω, είτε έτσι είτε αλλιώς, ο θάνατος μου ταιριάζει καλύτερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου