Στέλιος Γιαννίκος
Εκεί που καθόμουν, ξαφνικά αντιλήφθηκα ποιο είναι το μεγαλύτερο ερώτημα που ταλανίζει την σκέψη μου εδώ και δεκαετίες.
Έχω την αίσθηση ότι στέκομαι πάνω στην κόψη του σπαθιού και κοιτώ πότε από την μια πλευρά και πότε από την άλλη... κι όσο μένω αναποφάσιστος, αισθάνομαι τον οξύ πόνο στα πόδια μου, καθώς η λεπίδα σχίζει την σάρκα.
Μια να θέλω και μια να μην θέλω.
Απάνω στο ερώτημα αυτό μια σχισμή, ένα χάσμα σεισμού χωρίζει τον εαυτό μου από εμένα. Μια σχιζοφρενική συμβίωση των πολλαπλών προσωπικοτήτων μου.
Στο βάθος όμως, εκεί που κατοικούν οι πιο δομημένες μου σκέψεις, ξέρω πως ο καπνός της ύπαρξης επιστρέφει εκεί που πρέπει...
Να! Εκεί ακριβώς που το ερώτημα χάνει κάθε αξία...
----------------
Στις φωτογραφίες ένας παλιός φίλος που τα ίχνη του έχω χάσει ο Παναγιώτης. Τραβηγμένα από εμένα με μία κάμερα Ζενίθ τον 9 Απριλίου 1989. Μια μέρα πρίν παρουσιαστώ για την στρατιωτική μου θητεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου