Αττικός Νεκροφάντης (Στέλιος Γιαννίκος)

Κάθε που περπατώ το Αττικό τοπίο,

μέσα μου μιλούν οι θύμισες,

μέσα μου ο ήλιος.

Τα ξερά πηγάδια δεν με φοβίζουν

όσο υπάρχουν οι ελαιώνες,

να μου θυμίζουν πως η Σοφία Θεά,

θέλει παρθένα να ’ναι.

Τι κι αν ο Θάνατος πρόλαβε τους Έλληνες ∙

φαντάσματα παλιών μορφών ∙

άθλιες καρικατούρες που κομπάζουν

μόνο για τα  παρελθόντα και τα μέλλοντα,

χωρίς παρών να υπάρχει.

Τι κι αν γινήκανε σκιά της σκιάς ∙

υγρές, μιαρές ψυχές που πήραν λάθος δρόμο ∙

φωτιά που σβήστηκε και μεταμορφώθηκε σε πέτρα.

Κάθε που περπατώ το Αττικό τοπίο,

ανασαίνω τους προγόνους ∙

την βαριά  πίκρα  ενός επιθανάτιου κόσμου ξορκίζω.

Τούτος ο τόπος έχει μόνο μιαν ελπίδα,

να αναστήσει τους νεκρούς της.

Στέλιος Γιαννίκος

19/2/2014