Ο ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΣ

Στέλιος Γιαννίκος

Το  πλήθος έσερνε τα βαριά βήματα του

πίσω από το μελανό κουτί , που είχε μέσα του

ότι απόμεινε από αυτό που κάποτε ήταν άνθρωπος.

Μπροστά στον λάκκο η πομπή σταμάτησε

και απόθεσε την σωρό στη γη.

Πρόσωπα σκυθρωπά, μάτια βουρκωμένα.

μια γυναίκα να σπαράζει στο κλάμα

και να παρασύρει γύρω της κι άλλους στο δράμα.

Καταστάσεις συνηθισμένες σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ένας βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτί και διαβάζει

την τελευταία του θανόντος επιστολή.

«Φεύγω αυτοθέλητα.

Την πράξη μου μην την λογίζεται για θάνατο.

Αναζητώ την έξοδο μου στην ελευθερία

και γίνομαι ένα με αυτό από το οποίο προέρχομαι.

Από μικρός αγάπησα βαθιά το άχραντο του φωτός,

την δύναμη του φιλοσοφείν, την ομορφιά του ανώτερου είναι.

Ονειρεύτηκα έναν κόσμο Δυνατό, Ερωτικό, Δίκαιο.

Αλίμονο.

Ο άνθρωπος δεν είναι ο καβαλάρης αλλά το υποζύγιο,

με ένα κεφάλι  που κοιτά το χώμα.

Αυτιά, μάτια, ρουθούνια και στόμα στραμμένα προς τα κάτω.

Πόσο πόνο θέλει να σηκώσεις το λαιμό σου και να κοιτάξεις προς τα πάνω.

Μα αν μπορέσεις να δεις το φως να διαθλάται σε ουράνιο τόξο  ιδεών,

τότε το σώμα αλλάζει και ξεδιπλώνετε το μεγαλείο του ανώτερου ανθρώπου.

Όσα καλά έκανα στην ζωή μου τα παίρνω μαζί, να γίνουν μάρτυρες υπερασπίσεων

στην δίκη που με περιμένει, με δικαστές τους αρίστους των προγόνων.

Για τα όσα δεν μπόρεσα να πράξω, ζητώ ταπεινά συγγνώμη»

Λίγα λουλούδια ρίχνονται επάνω στον νεκρό

Το φέρετρο σκεπάζετε και οι σκαπανείς φτυαρίζουν το χώμα.

Ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να αποχωρεί.

Τα δάκρυα στεγνώνουν, τα πρόσωπα ηρεμούν,

τα βήματα γίνονται πιο ανάλαφρα.

Η μέρα αρχίζει να παίρνει την όψη της καθημερινότητας.

Ψηλά ο καθάριος ουρανός αφήνει τον ήλιο να φωτίσει την πλάση,

κάνεις δεν κοιτάζει ·

 αυτιά, μάτια, ρουθούνια και στόμα στραμμένα προς τα κάτω.

Ευτυχισμένοι κατά βάθος που ακόμη ζουν.

Για εκείνους ο νεκρός ήταν απλά 

 

ο αυτοκτόνος.

 

 

Η αυτοκτονία του Κάτωνος (πίνακας του Guillaume
Guillon Lethiere, 1795)