Η Απούσα παρουσία μας

Στέλιος Γιαννίκος

Laurens
Caton d' Utique

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη κι ανακάλυψα πως δεν ήμουν εγώ.

Ποιος άραγε να μου ‘κλεψε το κορμί και πού να χάθηκε η ψυχή μου;

Σκέφτηκα να βρω βοήθειά και να σε ρωτήσω, μήπως και γνωρίζεις.

Μα συ είχες χάσει τα αυτιά σου.

Κακόμοιρο, σκέφτηκα, τι σου έμελλε να πάθεις.

Πως θα στηρίζεις τώρα τα γυαλιά σου;

Δεν φτάνει που είσαι κουφό θα σαι και γκαβό…

Αφού δεν βρήκα αυτί για να με ακούσει,

ξάπλωσα στον καναπέ ανάσκελα, όπως ο νεκρός στο φέρετρο

Giovan Francesco Barbieri detto il Guercino
 Il suicidio di Catone

και θυμήθηκα τα λόγια του ποιητή.

«Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.

Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.

Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι

ζήτημα ύψους.»

Ναι αφού χαθήκανε όλα τα αυτιά του κόσμου

και τα μάτια τα θολά ζούνε με τις σκιές,

μείνανε μόνο τα στόματα, να βρομίζουν με τα χνώτα τους τον αέρα.

Όπως θα ‘λεγε κι ο φιλόσοφος

«για να σωθεί αυτός ο κόσμος πρέπει

όλοι από έφηβους και πάνω να κρεμαστούν.»

Θλιβερό; Δεν νομίζω.

Τίποτα στο σύμπαν δεν θα ενοχληθεί από την απουσία μας

 

Guillaume Guillon Lethière -The Death of Cato of Utica, 1795