Στέλιος
Γιαννίκος
Τρεις τον μπούτσο
κοιτάζανε,
τρεις και
τον ρωτάγανε,
μπούτσε κατά
που κοιτάς,
εις την δόξα
ή τ’ αρχίδια ακουμπάς;
Πάνε εκείνες
οι εποχές
που χα
κάβλες φοβερές,
τώρα τ΄άγχος μ’
έχει ρίξει
κι η
κατάθλιψη με πνίγει.
Κι έχω ν’ ακούω
και τον κώλο
που τρώει
μέσα του τον φόρον όλο
κι όλο
σκούζει και φωνάζει
κι όλο
κλαίγει και με τρομάζει…
Έτσι μού ΄ρχετε
καμιά φορά
να σηκώσω
ανάστημα ξανά,
τους καριόλιδες να γαμήσω,
που χρόνους
μας βιάζουν από πίσω.
 |
Απόγνωση
|
