ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΗΜΕΡΑ

 Φάντασμα με επιδερμίδα - Στέλιος Γιαννίκος

Την όγδοη ημέρα ο Θεός φόρεσε μια μορφή για να μπορέσει να γίνει  ορατός στους αγγέλους και στα άλλα όντα που εργάστηκαν για τη δημιουργία ενός ακόμα κόσμου.  Ανάμεσά τους ήτανε και ένας αγαθός δαίμων που γεννήθηκε μόλις ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν τελειώσει η έβδομη ημέρα.

Αυτό το ένα  χιλιοστό  μπορεί να ακούγεται σαν κάτι εξαιρετικά μικρό, όμως ο χρόνος της δημιουργίας δεν έχει σχέση με τον ανθρώπινο. Αυτό το ελάχιστο, μπορεί να αντιστοιχεί σε χιλιάδες ή ακόμα σε  εκατομμύρια χρόνια.

Ο  Νεαρός δαίμων, μέσα στον ενθουσιασμό του, μίλησε στο θεό και του είπε πόσο θαυμαστά είναι τα δημιουργήματα του και πως το πιο θαυμαστό από όλα είναι αυτό το ον που ονομάζεται άνθρωπος. Ο θεός τον άκουσε, του χαμογέλασε και ευθύς εξαφανίστηκε.

Τότε ένας άγγελος από τους πρώτους που μπήκαν στην υπηρεσία του θεού και από τους πιο πολύπειρους πλησίασε τον δαίμονα και του είπε: «Ο θεός είναι Αγαθός και μας συγχωρεί όλους για τις αμαρτίες που μας βαραίνουν. Θέλει να τον δοξάζουμε από χαρά και όχι από φόβο.  Για τον λόγο αυτό δεν τιμώρησε τον άγγελο πού πήρε την πρωτοβουλία φτιάξει, πέρα από τις εντολές του, τον άνθρωπο. Αντίθετα, όπως και σε εσένα, του χαμογέλασε. Να ξέρεις ακόμα ότι αυτό το πλάσμα έχει μεγάλες αδυναμίες και ελαττώματα και αποτελεί μικρή παραφωνία στη λειτουργία του κόσμου...

Αυτά τα οποία μόλις διαβάσετε αγαπητοί μου αναγνώστες πιστέψτε με είναι απολύτως αληθινά. Μου τα παρουσίασε μέσα στον νου, ο Δαίμων του εαυτού μου. Ναι, αυτός που γεννήθηκε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν από το τέλος της έβδομης  ημέρας της δημιουργίας του Κόσμου» .

ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Xαλκογραφία/ακουαρέλα Ο Παλαιός των Ημερών είναι ο τίτλος ενός σχεδίου του Γουίλιαμ Μπλέικ, που αρχικά δημοσιεύτηκε ως προμετωπίδα ενός έργου του 1794, «Η Ευρώπη μια προφητεία».

[Ο William Blake (28 Νοεμβρίου 1757 – 12 Αυγούστου 1827) ήταν Άγγλος ποιητής, ζωγράφος και χαράκτης.]

Ο ΝΕΚΡΟΣ

 Φάντασμα με επιδερμίδα - Στέλιος Γιαννίκος

.

Τα κύτταρα μου έχουν συνασπισθεί σε μια ενιαία ομάδα και φωνασκούν: ζήσε, ζήσε, ζήσε...
Μα είναι πολύ αργά, είμαι ο Νεκρός.

Ένα βλήμα έχει εισχωρήσει στο στήθος μου και κινείται αργά προς την καρδιά μου.
Ένα βλήμα που κατασκευάστηκε στα υπόγεια της αηθούς χρηματοοικονομικής κερδοσκοπίας, από τα χέρια των πολιτικών βρικολάκων.
Με την υποστήριξη του υπόδουλου γένους των υπηκόων, στήθηκε ο κόσμος του εγκλήματος.

Και γω, περπατώ τώρα στο παρθένο δάσος των ψυχών, καθοδηγούμενος από τον Κανένα, έναν ερασιτέχνη μάγο της φυλής των Αληθινών Ανθρώπων.

Μέσα μου τα κύτταρα φωνάζουν: ζήσε, ζήσε, ζήσε…
Μα είναι πολύ αργά, είμαι ο Νεκρός.
...........

Υγ: Νιώθω καλύτερα τώρα που είμαι ο Νεκρός, παρά ο ζωντανός στον κόσμο σας.

Στην φωτογραφία από την ταινία "Dead Man" (Ο Νεκρός) του 1995 σε σκηνοθεσία Jim Jarmusche, ο πρωταγωνιστής William Blake (Johnny Depp) ταξιδεύει πάνω στην βάρκα για τον άλλο κόσμο.

Ο ΜΑΛΑΚΑΣ

Φάντασμα με επιδερμίδα – Στέλιος Γιαννίκος.

 

 

Για 55 χρόνια δεν θεωρούσα τον εαυτό μου Μαλάκα. Έναν τίτλο με τον οποίο κοσμούσα μια σειρά ανθρώπων. Τώρα θα μου πείτε, τι εννοείς με τον όρο Μαλάκα; Ε, τι να σας πω, ότι καταλαβαίνετε.

Από μικρός ήθελα να ξεχωρίσω, ήμουν καλός μαθητής αλλά και μαγκάκι. Στο πανεπιστήμιο πέρασα με την πρώτη και με καλό βαθμό. Έπιασα δουλειά και γρήγορα ανελίχθηκα. Από μαθητευόμενος, σε δύο μόλις χρόνια προϊστάμενος και λίγο πριν κλείσω τα τριάντα διευθυντής. Στα τριάντα πέντε μου, γνώρισα την γυναίκα μου και μαζί κάναμε τρία παιδιά. Είναι μεγάλο το κύρος του να είσαι παντρεμένος. Στον κύκλο μας, συμμετείχαμε σε διάφορες εκδηλώσεις όπου τα μεγάλα στελέχη ερχόμασταν κοντά και κάνανε τις μπίζνες που δεν θέλαμε να γίνουν στο γραφείο, καπνίζοντας πούρα και πίνοντας ακριβό ουίσκι. Ενώ οι σύζυγοι -άντρες ή γυναίκες- απολαμβάναν τον υπαίθριο χώρο μέχρι που να καπνίζαμε τα πούρα μας και να βγαίναμε και μείς στον ήλιο.

 

Μέσα μου είχα ιεραρχήσει την εξουσία σύμφωνα με τα πιόνια στο σκάκι. 

Πρώτα οι στρατιώτες, η χαμηλότερη κλίμακα. Όσοι δεν φρόντιζαν να ανέβουν στην ιεραρχία γρήγορα, δεν είχαν ιδιαίτερη αξία, ήταν τα εργαλεία του συστήματος.

Στην συνέχεια οι πύργοι, ήταν αυτοί που ξέφευγαν από την αφάνεια και φορτωνόντουσαν μια σειρά από ευθύνες που τους έδιναν κύρος και εξουσία.

Ύστερα τα αλογάκια, ήταν αυτοί που ξεχώριζαν για την ευελιξία τους και μπορούσαν να περνάνε πάνω από τα εμπόδια και να δίνουν δυνατά χτυπήματα στους ανταγωνιστές εκεί που δεν το περιμένουν.

Εγώ έφτασα να είμαι Αξιωματικός, στεκόμουν δίπλα στον Βασιλιά και την Βασίλισσα και είχα το προνόμια να ανήκω στον στενό κύκλο τους. Είχα απεριόριστες δυνατότητες, αλλά μόνο μέσα στα πλαίσια που μου όριζαν οι κανόνες του παιχνιδιού.

Το πιο ωραίο πράγμα ήταν να είσαι βασιλιάς, ακόμα καλύτερο κι από την βασίλισσα. Μπορεί το πρωτόκολλο να σε ανάγκαζε να ζεις μέσα σε στενά πλαίσια, αλλά, όλοι ζούσαν και εργαζόντουσαν για εσένα.

Μέχρι τα πενήντα πέντε μου πίστευα ότι όσοι ανεβαίνουν στην κλίμακα της εξουσίας το κάνουν με την αξία τους και όσοι στην πορεία αυτή κατακρημνίζονται το παθαίνουν από τα δικά τους λάθη. Όλη μου την ζωή, εργάστηκα με μόχθο για να φτάσω ψηλά, πολύ ψηλά. Ακολούθησα με θρησκευτική ευλάβεια όλα όσα έπρεπε να κάνω. Ήμουν στην κυριολεξία ένας τελειομανής, με απόλυτη αφοσίωση στους στόχους μου. Πιο πάνω από την επαγγελματική μου καριέρα δεν έβαλλα ούτε την οικογένεια μου. Όλα πήγαιναν όπως είχα προβλέψει και ήμουν πολύ κοντά στο να γίνω εγώ ο επόμενος Βασιλιάς.

Εκείνο το τελευταίο βράδυ κοιμήθηκα ήρεμα και με αυτοπεποίθηση. Δεν γνώριζα ότι το επόμενο πρωί θα βρισκόμουνα μπροστά στην καταστροφή των φιλοδοξιών μου. Όχι δεν είχα κάνει εγώ κάποια λάθος. Έπεσε ο Βασιλιάς και μαζί του συμπαρέσυρε τους ακόλουθους του.
Τώρα κατάλαβα ότι τόσα χρόνια ήμουν Μαλάκας. Θα αναρωτιέστε βέβαια, γιατί;
Ήμασταν όλοι πιόνια, ακόμα και ο Βασιλιάς.

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΟΣ

 Στέλιος Γιαννίκος

 

Γεννήθηκα;  Έτσι μου λένε. 

Καμία μνήμη δεν διαθέτω για να το επιβεβαιώσω.

 

Εκείνο που μπορώ να πω, είναι ότι πρώτα αγάπησα την δύναμη της ομορφιάς.

Κι έτσι από σκουλήκι, έβγαλα φτερά και μεταμορφώθηκα σε πεταλούδα. 

Με τι ορμή, εκείνη την άνοιξη της ψυχής μου, πετούσα από ανθό σε ανθό,

πίνοντας νέκταρ,  μεθώντας από τα χρώματα και τ’ αρώματα!

 

Αργότερα, ήρθε το καλοκαίρι κι ένιωσα μια ζέστη στα φτερά  μου.

Κοίταξα ψηλά κι είδα τον ήλιο και με μιας ερωτεύτηκα το φως.  

Τότε ήταν που από χώμα άρχισα να μεταμορφώνομαι σε φωτιά. 

Κι η φωτιά φούντωνε.

 Σκέφτηκα: « θα μπορούσα να εξελιχτώ σε καθαρή ενέργεια».

 

Αλίμονο!

Τα κίβδηλα κυβερνάνε αυτόν τον κόσμο. 

Σπέρνουν μαυλιστικές ηδονές που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε κοιμώμενα όντα

κι αντιλαμβάνονται για πραγματικότητα μόνο όσα βλέπουν στα όνειρά τους.  

-Ω, τι δυστυχία να είσαι χαρούμενος μόνο μέσα σε έναν συνεχόμενο ύπνο.-

 

Και γω ο ανέστιος, που αρνούμαι την υποταγή,

που προτιμώ τον πόνο από την ήττα,

αγωνίζομαι για να κρατήσω την φωτιά αναμμένη με κάθε δύναμη που μου απομένει. 

Ακόμα κι όταν εκείνη μοιάζει να τρεμοσβήνει σαν την φλόγα από το καντήλι του ετοιμοθάνατου. 

 

Δεν είναι ο κόσμος αυτός δικός μου.  Από λάθος υπάρχω.

 

Είμαι ένα φάντασμα που δεν βρήκε ακόμα τρόπο να πεθάνει.

«Τ φώς μέσα στην ψυχή» Chirila Corina , 2018.