ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΠΕΡΔΕΤΑΙ

 Φάντασμα με επιδερμίδα  -  Στέλιος  Γιαννίκος

Στην ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι το 1972, «Οι ιστορίες του Καρτέμπερυ», βλέπουμε τον Διάολο να στέκεται στα τέσσερα και να κλάνει ασύστολα και μέσα από τον πρωκτό του να πετάγονται καλόγεροι.  Στην Ελλάδα, όταν ο Διάολος κλάνει, πετάγονται βουλευτές, υπουργοί, στελέχη ΜΚΟ, μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας κι αλλά διεστραμμένα πρόσωπα που μετατρέπουν την πατρίδα με σταθερούς ρυθμούς σε κολαστήριο.

Παλαιότερα, το 1923, ο Κωσταντίνος Καβάφης έγραψε το « Επιτύμβιον Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής» στο οποίο αναφέρει:

«Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός—

ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν·

εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.»

Κι όμως, από την δημιουργία του Ελληνικού κράτους, το Ελληνικό άρχισε να υποχωρεί και στην θέση του να παίρνει το Ελλαδικό.  Από Έθνος, σιγά σιγά, γίναμε χώρα.  Τα τελευταία χρόνια, γίνετε δε προσπάθεια, από χώρα να γίνουμε χώρος.  Η Ελλάδα μετατρέπετε σε ένα brand name.  «Ελάτε ξένοι κι αγοράστε, έχουμε ωραία Greek Λιμάνια, Greek ιχθυοκαλλιέργειες, Greek σιδηροδρόμους, Greek Νοσοκομεία, Greek το ένα, Greek το άλλο…»

 

Και για να κλείσω με έναν τρίτο στοχαστή ο Φρειδερίκος Νίτσε κάπου λέει, πως ο Ελληνικός πολιτισμός προσέφερε τα μέγιστα στον παγκόσμιο πολιτισμό, αλλά δεν ήξερε πότε να πεθάνει.  Και, να που αργοσβήνει κι ο πόνος είναι αβάσταχτος για όσους το Ελληνικόν αγάπησαν κι ακόμα περισσότερο για όσους από εμάς Ελληνικά ζούμε.

 

Υπάρχει ελπίδα;

Θα αφήσουμε τα Διαβολογεννήματα, τα σάπια βδελύγματα της δυστοπίας να μας καταπιούν;

Το άριστο εκείνο, Ελληνικός- είναι μια πανανθρώπινη αξία.

Η ευθύνη μας για αφύπνιση κι αγώνα δεν είναι μόνο για εμάς, αλλά και για την παγκόσμια κοινότητα.  Τι θα γίνει ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός χωρίς τις αξίες που γέννησε ο Ελληνισμός.  Μια σύγχρονη, χρηματιστική και τεχνολογική απολυταρχία γενάτε, που θέλει να καταπιεί κάθε ανθρώπινη αξία, για το όφελος των ελαχίστων.  Ο αγώνας μας, είναι η ανθρωπιστική υποχρέωση μας.  Να δώσουμε φως να αναστήσουμε τις αξίες… κι αν χάσουμε, τουλάχιστον να πέσουμε με αξιοπρέπεια.

 ......

Η φωτογραφία, από την ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι το 1972, «Οι ιστορίες του Καρτέμπερυ» (I racconti di Canterbury)

 

Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ

Φάντασμα με επιδερμίδα - Στέλιος Γιαννίκος

Στα τελεβίζια οι δημοσιογραφούντες φουμαρολόγοι, με τις μεταξωτές κορδέλες τους, μας ενημερώνουν για το πως θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε μετά από έναν γενικευμένο πυρηνικό πόλεμο. Σε αυτό το πλαίσιο της τρομολαγνίας, ξεχάσανε το σημαντικότερο, να μας που τις αλήθειες που μας αφορούν.

Πρώτα από όλα, ότι η πραγματική αιτία ενός ολοκληρωτικού πολέμου, δεν είναι άλλη από την ανθρώπινη ηλιθιότητα.  Μάλιστα, αυτό το υπερτιμημένο είδος για την λογική του, που λέγετε άνθρωπος, βιώνει μια εποχή όπου στην κορυφή των κυβερνήσεων του, βρίσκονται κατά πλειοψηφία τα χειρότερα δείγματα του. Αν επιθυμούμε να επιβιώσουμε ως είδος θα πρέπει να αλλάξουμε την στρατηγική μας και να προτάξουμε την λογική και το ανθρώπινο συμφέρων, πάνω από τις ιδιοτελείς ατομικές ασθένειες του πνεύματος.

Επιπροσθέτως, σε μια τέτοια περίπτωση η γηραιά ήπειρος θα είναι η πρώτη που θα καταστραφεί.  Αυτό οφείλετε τόσο στην γεωγραφία, το μέγεθός, τους διατροφικούς πόρους και τις πολιτικές της.  Δε, η Ελλάς, μια χώρα γεμάτη από στρατηγικούς στόχους – βλέπε Σούδα, Αλεξανδρούπολη Λάρισα κλπ – αποτελεί έναν από τους πρωταρχικούς στόχους των πυραύλων. Επίσης, ότι δεν καταστρέψει η πυρηνική σχάση, θα το τελειώσουν οι απέραντες πυρκαγιές που θα προκληθούν εξαιτίας του γεγονότος. 

Ας πούμε το λοιπόν, ότι θα δώσετε τα ωραία σας χρήματα για να φτιάξετε ένα πυρηνικό καταφύγιο. - Όταν λέμε πυρηνικό καταφύγιο, δεν εννοούμε καταφύγιο για βομβαρδισμούς που το βαφτίσαμε πυρηνικό -.  Τι θα συμβεί;  Θα παραμείνετε εγκλωβισμένοι σε έναν στενό χώρο για κάποιους μήνες, μέχρι να τελειώσουν τα τρόφιμα και να αναγκαστείτε να βγείτε στην επιφάνεια. Σε αυτό το διάστημα δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσετε να είστε ψυχικά υγιής ή αν θα είσαστε ένας διαταραγμένος νοητικά άνθρωπος.  Ας υποθέσουμε όμως ότι είστε μια χαρά. Ναι, θα είστε μια χαρά μέχρι να συναντήσετε τον έξω κόσμο.  Τα μόνα πράματα που θα συναντήσετε στην επιφάνεια της γης, θα είναι τα συντρίμμια και οι κατσαρίδες. Το νερό θα είναι μολυσμένο, το ίδιο και η ατμόσφαιρα και όσο για το φαγητό, δυσεύρετο.  Το πιθανότερο λοιπόν, θα είναι να πεθάνετε ή από την πείνα ή από την ραδιενέργεια ή από συνδυασμό και των δύο.  Μιλάμε για μια επώδυνη πορεία προς το θάνατο.  Ας υποθέσουμε όμως ότι θα είστε από εκείνους τους ελάχιστους που θα επιβιώσουν για να συνεχίσουν το είδος.  Σε τι κόσμο θα ζήσετε;  Χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς μηχανές, χωρίς υγειονομικές υπηρεσίες, με βασικά εργαλεία, θα προσπαθήσετε να χτίσετε έναν καινούργιο κόσμο όπως κάποτε το έκαναν οι πρωτόγονοι άνθρωποι. Μόνο που αυτοί ζήσανε σε ένα πλούσιο σε ζωή και καθαρό περιβάλλον.  

Ας αφήσουμε λοιπόν τις ανοησίες. Αν θέλουμε να επιβιώσει το είδος μας, αν θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια θα πρέπει να αλλάξουμε πορεία.  Θα πρέπει να αναδείξουμε την παιδεία, ως πρωτεύον υποχρέωση, δική μας και της κοινωνίας.  Θα πρέπει να ενισχύσουμε την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την αγάπη στον συνάνθρωπο, αλλά και σε όλα τα ζώντα και μη ζώντα όντα. Θα πρέπει να απαιτήσουμε την πολιτική μας συμμετοχή στην οργάνωση την κοινωνίας.  

Αν αλλάξουμε θα επιβιώσουμε, αν δεν αλλάξουμε… τζογάρουμε.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ – ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΟΙ ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ

 

Στέλιος Γιαννίκος

 

Είναι αλήθεια ότι στον λεγόμενο «δυτικό πολιτισμό» καταργήθηκε η δουλεία;

Μήπως απλά μεταβλήθηκε σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο;

Η δουλεία αποτελεί έναν αρχαίο θεσμό που νομιμοποιούσε την μετατροπή του ανθρώπου σε ιδιοκτησία.  Σήμερα στον «δυτικό πολιτισμό» ο θεσμός αυτός είναι παράνομος. Όμως δεν υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει να μετατρέπετε ένα ολόκληρο κράτος σε ιδιοκτησία τρίτων. Στη σύγχρονη εποχή  η έννοια της αποικιοκρατίας μετατράπηκε σε διμερής συμφωνίες κρατών, που επιβάλουν τις ληστρικές συμβάσεις εταιριών. Έτσι έχουμε από την μία πλευρά ένα κράτος να ευημερεί και ένα άλλο όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιές έως εξοντωτικές.

 

Με αφορμή τα γεγονότα στον Νίγηρα, πολλά ακούγονται και πολλά λέγονται. Αν πιστέψουμε την πλειοψηφία των ενημερώσεων που λαμβάνουμε, τότε, το μεγάλο πρόβλημα στον Νίγηρα είναι το στρατιωτικό πραξικόπημα που επέβαλε μια χούντα. Όμως ο Νίγηρας και πριν το πραξικόπημα ήταν μια πολύ φτωχή χώρα που η πλειοψηφία του λαού ζει χωρίς τα απαραίτητα. Η Έκθεση της UNICEF υπολογίζει σε 1,5 εκατομμύρια τα παιδιά κάτω των 5 ετών που πάσχουν από υποσιτισμό εκ των οποίων τα 430 χιλιάδες βρίσκονται στο κρίσιμο όριο που επιφέρει θάνατο.

Τι φταίει;  Ο Νίγηρας, είναι άλλη μια πρώην αποικία της «φιλελεύθερης, δημοκρατικής» Γαλλίας. Το τίμημα της αποχώρησης των αποικιοκρατών Γάλλων ήταν η πολιτική και οικονομική υποτέλεια του κράτους στην Γαλλία. Δηλαδή κερδισμένη ήταν στο 100% η Γαλλία αφού μείωσε το δυσβάσταχτο κόστος της συντήρησης των αποικιών ενώ κράτησε τα οφέλη από αυτές. Ο Νίγηρας επί παραδείγματι είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ουρανίου παγκοσμίως. Είναι ο έβδομός παραγωγός παγκοσμίως και καλύπτει περίπου το 18% του ουρανίου για την ηλεκτροδότηση της Γαλλίας.  Και, πόσο πληρώνει η Γαλλία, περίπου το 5% της αξίας του. Δε, στον Νίγηρα μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό του λαού έχει ρεύμα.

 

Όμως, για να καταλάβουμε καλύτερα το καθεστώς που επιβλήθηκε, όχι μόνο στον Νίγηρα αλλά γενικά στα κράτη που είναι πρώην αποικίες της Γαλλίας, μπορούμε να δούμε συνοπτικά τους βασικούς όρους για την απόκτηση της «ανεξαρτησίας»[i]:

 1) Την πληρωμή του Αποικιακού Χρέους  για τα «οφέλη» της  αποικιοποίησης των χωρών πιο συγκεκριμένα τις υποδομές που χτίστηκαν κατά τη διάρκεια που ανήκαν στη «μητροπολιτική» Γαλλία.

2) Αυτόματη κατάσχεση των συναλλαγματικών αποθεμάτων των 14 αποικιών τα οποία μεταβιβάζονταν στην κεντρική τράπεζα της Γαλλίας μέσω ενεργών τραπεζικών λογαριασμών. Ειδικότερα προβλέπεται η υποχρεωτική παρακράτηση του 65% των αποθεμάτων ξένου συναλλάγματος και επιπρόσθετα 20% για την κάλυψη βραχυπρόθεσμων χρηματοοικονομικών υποχρεώσεων.

3) Η Γαλλία έχει το αποκλειστικό δικαίωμα πρώτη να αποφανθεί αν θα εκμεταλλευτεί πρώτες ύλες ή άλλους φυσικούς πόρους σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα.

4) Προτεραιότητα στα συμφέροντα γαλλικών επιχειρήσεων σε προκηρύξεις δημόσιων έργων.

5) Αποκλειστικό δικαίωμα παροχής στρατιωτικού εξοπλισμού και εκπαίδευσης αξιωματικών του στρατού.

6) Το δικαίωμα της Γαλλίας να αναπτύξει στρατεύματα στην πρώην αποικία και να παρέμβει στρατιωτικά προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της και περαιτέρω την ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων. Συνεπώς δεν πρέπει να μας προκαλούν έκπληξη οι δηλώσεις του Ε. Μακρόν.

7) Η υποχρέωση η γαλλική γλώσσα να καταστεί η επίσημη γλώσσα του κράτους, η οποία θα χρησιμοποιείται σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες.

8) Η υποχρέωση χρησιμοποίησης του αφρικανικού αποικιακού φράγκου (FCFA) για τις πρώην 14 αποικίες μέσω της σύστασης νομισματικής ένωσης.

9) Υποχρέωση σύνταξης έκθεσης για τον ετήσιο ισολογισμό και τα συναλλαγματικά αποθέματα.

10) Άρνηση συμμετοχής σε οποιαδήποτε Συμμαχία εκτός αν εγκριθεί από τη Γαλλία.

11) Υποχρέωση ευθυγράμμισης και στήριξης της Γαλλίας σε περίπτωση πολέμου ή παγκόσμιας κρίσης.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει. Καταργήθηκε η δουλεία στον «Δυτικό πολιτισμό»;

Προσωπικά θα πω, επί της ουσίας όχι!

Το χειρότερο πρόσωπο της Δύσης βρίσκεται εκεί που η φτώχεια, η πείνα και γενικά η εξαθλίωση είναι αποτέλεσμα δικών της οπορτουνιστικών ενεργειών.

Και, το χειρότερο από όλα είναι ότι ό λαός της δύσης, που απολαμβάνει τα αγαθά του τεχνολογικού μας πολιτισμού, δεν θέλει να πιστέψει ότι το κράτος του, η πατρίδα του κι ο ίδιος ευημερεί πάνω στην αθλιότητα και τα πτώματα ανθρώπων ενός άλλου πολιτισμού.

 

Για την Δύση η Αφρική Κείται Μακράν και οι Αφρικανοί δεν είναι ακριβώς άνθρωποι.    

 

---

[i] Από το 1 έως το 11 αντιγράφτηκαν αυτούσια από το άρθρο της κυρίας Ναταλί Γλέζου που δημοσιεύτηκε στις 18.8.2023 στην διαδικτυακή σελίδα Left.gr με τίτλο: Ο ψυχρός πόλεμος Ανατολής – Δύσης μεταφέρεται στην Αφρική ( Για να διαβάσετε όλο το άρθρο συνδεθείτε στο   https://left.gr/news/o-psyhros-polemos-anatolis-dysis-metaferetai-stin-afriki )

ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΕΠΟΧΕΣ : ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΑΠΟ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ ΣΕ ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ

 Στέλιος Γιαννίκος

 

Από το 1492 που ο Κολόμβος πάτησε το πόδι του στην Αμερικανική Ήπειρο και μέχρι σήμερα, ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός, μαζί με αυτό που κατ’ επέκταση ονομάζετε δυτικός πολιτισμός, είναι υπεύθυνος για εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρών και εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων που έζησαν και ζουν σε άθλιες συνθήκες.

Ο πλούτος των αποικιοκρατικών κρατών της Ευρώπης, γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών πηγών των αποικιών.  Ως αποικιοκράτες οι Ευρωπαίοι υπήρξαν απάνθρωποι, βίαιοι και καταστροφικοί.

 Σε παλαιότερες εποχές, ο Αλέξανδρος, η Ρώμη και το Βυζάντιο, τις κατακτημένες περιοχές φρόντιζαν να τις οργανώσουν κατά τα πρότυπά του πολιτισμού τους και μέρος του πλούτου το αφιέρωναν σε έργα υποδομής. Χάρη σε αυτή την αντιμετώπιση πολλές κατεκτημένες περιοχές άνθισαν πολιτισμικά και οικονομικά. 

Αντίθετα οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, όπου πάτησαν το πόδι τους, φρόντισαν να εκμεταλλευτούν με ακραίο τρόπο τους πληθυσμούς και να σπείρουν την φτώχεια την πείνα και την δυστυχία στους λαούς αυτούς.

Όμως και μεταξύ τους τα κράτη αυτά και λόγω του έντονου ανταγωνισμού, φρόντισαν να ποτίσουν τα εδάφη τους με το αίμα εκατομμυρίων πολιτών, που έπεσαν στα πεδία των μαχών. Αυτή η οικονομική μισαλλοδοξία, οδήγησε και στους δύο μεγάλους πολέμους του 20^ου αιώνα που ήταν και μία από τις βασικές αιτίες που μία μία οι αποικίες άρχισαν να χάνονται.

Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) που θεωρητικά θα ένωνε τα Ευρωπαϊκά κράτη, απέτυχε όταν κάποια κράτη συμπεριφέρθηκαν ως αποικιοκράτες στου εταίρους τους.  Η γηραιά Ευρώπη μάλλον υπήρξε πολύ γηραιά για να αλλάξει νοοτροπία.  Από όσο φαίνεται, τα τραύματά της, η κακοτροπία και η αναχρονιστική νοοτροπία, την οδήγησαν από το ένα λάθος στο άλλο και στην υποταγή της σε μια άρρωστη πολιτική και πολιτισμική πραγματικότητα.

Και ήρθε ξαφνικά το πλήρωμα του χρόνου, που με μια αυτοκτονική πρακτική, απέδειξε πως οι πρώην αποικιοκράτες – που στην πολιτική τους είχαν συμπαρασύρει και κράτη που ουδέποτε υπήρξαν τέτοια- μετατράπηκαν σε αποικία των ΗΠΑ.

Τώρα η Ε.Ε. ανακάλυψε τους νέους μεγάλους εχθρούς (Ρωσία και σε λίγο Κίνα, κλπ). Χωρίς κανένα όφελος - αντίθετα με μεγάλες ζημιές τόσο στην οικονομία όσο και στην κοινωνία - ακολουθεί κατά γράμμα την πολιτική των ΗΠΑ.  

Το μέλλον διαγράφετε δυστοπικό.

 Όχι δεν είναι μόνο ο πυρηνικός πόλεμος που μας απειλεί, είναι κι ένα όλο και περισσότερο αναπτυσσόμενο απολυταρχικό παγκόσμιο σύστημα που θέλει να μας χρησιμοποιήσει όπως ο ψαράς το σκουλήκι στο αγκίστρι. Είναι πασιφανές, ότι  κάποια συμφέροντα αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο απλά ως εργαλείο για την επίτευξη των σκοπών τους.

Η εποχή μας έχει ανάγκη από δράση ατομική και ομαδική. Πρέπει να ενδυναμώσουμε την κοινωνικότητα και την ανθρωπιά μας.  Να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο για το δικαίωμα στην Ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ομορφιά και την αξία της ζωής.  Είμαστε εμείς υπόλογοι για τις επόμενες γενιές κι επειδή αγαπάμε τον άνθρωπο πρέπει και να αγωνιστούμε για αυτόν.

 

 

 

 

ΟΙ ΓΟΛΓΟΘΑΔΕΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΝ

 Στέλιος Γιαννίκος

Πόση ευτυχία νιώθουμε την Κυριακή της αναστάσεως, τρώγοντας, πίνοντας και αφήνοντας όλες τις αμαρτίες μας στην πλάτη του Ενός.

Αν ήμασταν λίγο Χριστιανοί ή μόνο λίγο ανθρωπιστές, θα ντρεπόμασταν.

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί» που συντηρείτε τους λόφους του πόνου.  Οι ανηφόρες των Γολγοθάδων∙ το βάσανο της πορείας∙ για εκείνους τους ανθρώπους που τόλμησαν να μιλήσουν για την αλήθεια αυτού του κόσμου∙ για εκείνους που γεννήθηκαν μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια∙ για εκείνους που ζήσανε το δράμα των πολέμων∙ για όλους αυτούς και πολλούς άλλους…

Είναι βαρύ το σήκωμα του σταυρού και ατελείωτη η ανηφόρα.

Να ήταν ο Χρίστος ο τελευταίος που εσταυρώθει;

Όχι, οι λόφοι είναι γιομάτοι σταυρούς μαρτυρίου και μεις θέλουμε να κοιτάζουμε αντίθετα, μακριά από τον πόνο. 

Για ποια παράδεισο μιλάμε όταν η κόλαση είναι μέσα μας;  Είπε κάποτε ένας σοφός: «δεν μπορεί να υπάρξει παράδεισος, αν έστω κι ένας είναι στην κόλαση» κι η κόλαση καλά στρώθηκε σε τούτο τον πολιτισμό των ανθρώπων.

Ελπίζουμε στην Ανάσταση, μα η ανάσταση δεν θα έρθει. Την προδώσαμε κι αυτή και δεν δικαιούμαστε ελπίδα – εκτός εάν(!)-.

  Αν ήμασταν λίγο Χριστιανοί ή μόνο λίγο ανθρωπιστές, θα ντρεπόμασταν.

«Christ of Saint John of the Cross» 1951 Σαλβαδόρ Νταλί