(Αφιερωμένο σε όσους πονάνε γιατί
βλέπουν)
Ένα βήμα εμπρός,
δύο βήματα πίσω,
τρία βήματα εμπρός
τέσσερα βήματα πίσω.
Πάνω κάτω στο ίδιο
σημείο αναφοράς.
Το ’να μάτι κοιτά την
ανατολή∙
η αυγή που σε ’χει
γεννήσει.
Το άλλο θωρεί κατά την δύση∙
η μοίρα που θέλει να σε
σβήσει.
Η ελπίδα έρχεται και
φεύγει,
η αλήθεια πάντοτε μένει.
Άλλοτε την βλέπεις
φωτεινά,
κι άλλοτε σε καταπίνει η
σκοτεινιά.
Ζωή που ζεις και δεν
ζείς,
στα βάθη μας ανείπωτης
πληγής
κι αν όλα είναι
παντοτινά,
είν’ η στιγμή σου που τα
κάνει λιγοστά.
