Ο ΠΟΝΟΣ

Στέλιος Γιαννίκος

 

(Στην Φρίντα Κάλο – Frida Kahlo – 6/7/1907 – 13/7/1954)

 

Ο πόνος βασιλεύει στην Ψυχή.

Άλλους του κάνει δυνατούς κι άλλους ασθενείς.

Άλλους τους κάνει φιλοσοφικούς κι άλλους ηλίθιους.

Άλλους τους κάνει ευγενείς κι άλλους άξεστους.

 

Κάποιος πόνος μοιάζει με πεταλούδα.

Είναι πολύχρωμος, με ένα σιωπηλό πέταγμα που

αδυνατεί να φτάσει στα αυτιά των ανθρώπων.

Κι όμως, είναι πιο ισχυρός, πιο καυτός και πιο πνιγηρός

από μια έκρηξη πυροκλαστικής ροής.

 

Άλλος βοά σαν δέκα μυριάδες βαρβάρους

που βροντολαλούν καθώς ορμούν να κατακτήσουν

και να λεηλατήσουν την πόλη.

Πόσο συναίσθημα φαντάζει στα απλά αυτιά, μα όσοι ξέρουν

από θέατρο, αδιαφορούν για την ασημαντότητα του.

 

Ο δικός μου πόνος μοιάζει με μια γαλήνια θάλασσα.

Καράβια πλέουν, σχίζοντας την επιδερμίδα του,  γιομάτα τουρίστες.

Κοιτάζουν το τοπίο, μέχρι πέρα τον ορίζοντα και αισθάνονται

μια γαλήνη να διαπερνά το κρανίο τους.

Μα δεν χρειάζεται να είσαι Δήλιος κολυμβητής,

αρκεί να ξαπλώσεις μπρούμητα στο νερό, με μάσκα κι αναπνευστήρα

και να κοιτάξεις στο βάθος, όσο μπορείς να δεις.

Ο Έρωτας κι ο Θάνατος αντιμάχονται αδιάκοπα∙

αιώνιες ιδέες ανάβουν και σβήνουν σμιλεύοντας την ψυχή μου∙

είναι ο πόνος μου μια μικρογραφία του σύμπαντος.

 

Κάθε πόνος, είναι ένας άλλος πόνος.

 

 

ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΕΛΑΦΙ_1946_ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ

 

 

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΟΣ

 Στέλιος Γιαννίκος

 

Γεννήθηκα;  Έτσι μου λένε. 

Καμία μνήμη δεν διαθέτω για να το επιβεβαιώσω.

 

Εκείνο που μπορώ να πω, είναι ότι πρώτα αγάπησα την δύναμη της ομορφιάς.

Κι έτσι από σκουλήκι, έβγαλα φτερά και μεταμορφώθηκα σε πεταλούδα. 

Με τι ορμή, εκείνη την άνοιξη της ψυχής μου, πετούσα από ανθό σε ανθό,

πίνοντας νέκταρ,  μεθώντας από τα χρώματα και τ’ αρώματα!

 

Αργότερα, ήρθε το καλοκαίρι κι ένιωσα μια ζέστη στα φτερά  μου.

Κοίταξα ψηλά κι είδα τον ήλιο και με μιας ερωτεύτηκα το φως.  

Τότε ήταν που από χώμα άρχισα να μεταμορφώνομαι σε φωτιά. 

Κι η φωτιά φούντωνε.

 Σκέφτηκα: « θα μπορούσα να εξελιχτώ σε καθαρή ενέργεια».

 

Αλίμονο!

Τα κίβδηλα κυβερνάνε αυτόν τον κόσμο. 

Σπέρνουν μαυλιστικές ηδονές που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε κοιμώμενα όντα

κι αντιλαμβάνονται για πραγματικότητα μόνο όσα βλέπουν στα όνειρά τους.  

-Ω, τι δυστυχία να είσαι χαρούμενος μόνο μέσα σε έναν συνεχόμενο ύπνο.-

 

Και γω ο ανέστιος, που αρνούμαι την υποταγή,

που προτιμώ τον πόνο από την ήττα,

αγωνίζομαι για να κρατήσω την φωτιά αναμμένη με κάθε δύναμη που μου απομένει. 

Ακόμα κι όταν εκείνη μοιάζει να τρεμοσβήνει σαν την φλόγα από το καντήλι του ετοιμοθάνατου. 

 

Δεν είναι ο κόσμος αυτός δικός μου.  Από λάθος υπάρχω.

 

Είμαι ένα φάντασμα που δεν βρήκε ακόμα τρόπο να πεθάνει.

«Τ φώς μέσα στην ψυχή» Chirila Corina , 2018.