ΤΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ 1821 (ΒΙΒΛΙΟ)

Γεννήθηκα διακόσια χρόνια μετά τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη.

Εκείνος στα πενήντα ένα του ηγήθηκε της Ελληνικής εποποιίας για ένα ανεξάρτητο έθνος.

Τότε που η ελευθερία της πατρίδος γράφτηκε με αίμα Ελληνικό κι είχε για βουλοκέρι τους νεκρούς.

Τιμή σε όλους τους γνωστούς κι άγνωστους αγωνιστές - άνδρες και γυναίκες – αποτελεί το πόνημα  αυτό.

Ευελπιστώ το έργο μου -μαζί με τα έργα και τις δράσεις πολλών άλλων- να δημιουργήσει μια γέφυρα ανάμεσα στο 1821 και το χθαμαλό σήμερα.

Στέλιος Γιαννίκος

ΥΓ1: Ήταν χαρά και τιμή μου που πρόλαβε και διάβασε ο Σαράντος Καργάκος το πόνημά μου, πριν εγκαταλείψει τον ενθαδικό μας κόσμο και για την συγκινητική επιστολή που μου απέστειλε με ημερομηνία 16/9/2018. Του αφιέρωσα το ποίημα «Το Ταμπούρι».

ΥΓ2: Ευχαριστώ την φίλη μου Αρτεμησία  Πατρικιάνου για την τιμή που μου έκανε και πρωτοπαρουσίασε ποιήματά μου στην Πετρούζια της Ιταλίας, σε ομάδα αρχαιολόγων  πολύ πριν την έκδοση του βιβλίου (2019).

 

 

ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

 Στέλιος Γιαννίκος

 

Ο κόσμος που είναι θλιβερός ∙

ένα μολυσμένο ποτάμι,

ένα άγαλμα χωρίς κεφάλι,

ένα εγώ χωρίς πληθυντικό.

 

Ο κόσμος που είναι θλιβερός ∙

μάτια που δεν δακρύζουν,

χείλι που έπαψαν να μιλάνε,

μια καρέκλα που δε λέει να μείνει άδεια.

 

Ο κόσμος που είναι θλιβερός ∙

άπειρες οι δικαιολογίες,

δικές μας οι αμαρτίες,

ανεκλάλητες οι δυστυχίες.

 

 

ΠΑΝΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

 

Στέλιος Γιαννίκος

 

Παντού χειμώνας:

στις ανοιξιάτικες ελπίδες,

στις καλοκαιρινές αγάπες,

στις φθινοπωρινές φιλίες.

 

Παντού χειμώνας:

στα αχνισμένα χνώτα,

στα παγωμένα αυτιά,

στην αδύναμη καρδιά.

 

Παντού Χειμώνας:

στους δρόμους της πόλης,

στα πάρκα και τις πλατείες,

στα θλιμμένα σπίτια μας.

 

Καλοκαίρι που σε γύρευα,

χειμώνας που με βρήκε

κι ένα όνειρο ασθενικό

που ψάχνει στα κάρβουνα να ζεσταθεί.

 

 

ΠΡΩΙΝΟ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2021μ.χ. Ή 2 μ.κ. (μετά κόβιντ)

 

Στέλιος Γιαννίκος

(Αφιερωμένο στον Δήμο Μούτση)

Πρωινό πρωτομηνιάς:

 

Ο Λαός κοιμάται.

Ξενύχτισε γιορτάζοντας τον ερχομό του νέου έτους

με μια ελπίδα, πως φέτος η ζωή θα γίνει καλύτερη.

Τώρα αποκαμωμένοι ονειρεύονται…

 

Στη Σύγκλητο οι πρώτοι Πατρίκιοι

έκαναν την εμφάνισή τους.

Είναι οι παλαιότεροι και γηραιότεροι.

Αυτοί που αντάλλαξαν τα αγαθά της υγείας

με την εμμονή της  εξουσίας.

«Ήταν μια δύσκολη χρονιά» λέει ο ένας.

«Όμως πετυχημένη» απαντά ο άλλος,

«ψηφήσαμε νόμους, συναλλαχτήκαμε,

αυξήσαμε την περιουσία μας

κι είμαστε ακόμη εδώ».

 

Κάθε τέτοια μέρα στην πολιτεία

επικρατεί ησυχία.

Παντού,  εκτός από το στρατόπεδο των Πραιτοριανών.

Εκείνοι δεν ηρεμούν ποτέ!

Διαπραγματεύονται  με τους υποψήφιους Αυτοκράτορες,

σχεδιάζουν πραξικοπήματα, συνωμοτούν διαρκώς

και δεν ξεχνούν να επικαιροποιούν τις λίστες των προγραφών.

 

Αυτή η νέα Ρώμη έχει ένα κίνδυνο

και το όνομα της είναι Καρχηδόνα:

 

Άλλοι λένε πως Καρχηδόνιοι είναι οι Πληβείοι,

κάποιοι πως είναι οι Πατρίκιοι,

ορισμένοι, πως είναι Πραιτοριανοί  και οι Αυτοκράτορες.

Ελάχιστοι,  την βλέπουν  μέσα στην ανθρωπότητα.

Όλοι  έχουν διαφορετική οπτική.

Συμφωνούν όμως σε ένα:

Et preterea censeo Carthago delenta est[1]

 

 

 

---

[1] «και να προσθέσω, η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί» Με την φράση αυτή ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων, γνωστός και ώς  Κάτων ο Πρεσβύτερος (234π.χ. – 149 π.χ,), Ρωμαίος πολιτικός, λέγετε πως έκλεινε τους λόγους του. Προέτρεπε τους Ρωμαίους σε έναν τρίτο Καρχηδονιακό πόλεμο, όπερ κι έγινε.

 

Κάπου στην αρχαία Καρχηδόνα