Κοίτα ποιος γύρισε - Sono tornato

Στέλιος Γιαννίκος

Ήταν μία ευχάριστη βραδιά για να αποχαιρετήσω για 48η  φορά τον Αύγουστο

κι ήταν μία πολύ καλή ταινία, που δεν είχε σκοπό να βγάλει τρελό γέλιο, αλλά πνιχτό.

Ο Μουσολίνι επιστρέφει στην Ιταλία του 2017. Όλα έχουν αλλάξει αλλά η ουσία παραμένει ιδία. Ο λαός συνεχίζει να είναι αμόρφωτος κι η ιστορία με τον ένα η τον άλλο τρόπο επαναλαμβάνετε. 

Θα πει κάποια στιγμή πως ο ίδιος δεν ανακάλυψε τον φασισμό, οι Ιταλοί τον είχαν κρυμμένο μέσα τους κι εκείνος απλά τον έβγαλε στην επιφάνεια.

Εξαιρετικός στην ταινία ο   Μάσιμο Ποπολίτσι στον ρόλο του Μουσολίνι που καταφέρνει να ισορροπεί μεταξύ του αστείου και του σοβαρού, με εξαιρετική μαεστρία.

Στο κάτω κάτω για να μπορέσεις να αποδεχτείς ότι «όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ιδία μένουν», χωρίς να αυτοκαταστραφείς από την τρέλα που μαστίζει τον κόσμο, τότε πρέπει να σταθείς στην μέση,  μεταξύ του κωμικού και του τραγικού της ζωής. 

Αγαπώ τους καλλιτέχνες που  μπορούν να ισορροπήσουν μεταξύ του ονείρου και της πραγματικότητας. Αλώστε την τέχνη της κινηματογραφικής ποίησης, δεν  την κάνει να ξεχωρίζει η ιστορία, παρά η φιλοσοφία που είναι ζωγραφισμένη σε έναν κινούμενο καμβά συναισθημάτων.

Ο ιταλικός κινηματογράφος σίγουρα έχει διαπρέψει σε αυτόν τον τομέα και η ταινία "Κοίτα ποιος γύρισε" έχει μέσα της τα στοιχεία αυτά.

ΥΓ:

Διάβασα αρκετές αρνητικές κριτικές, θαρρώ πως τους φόβισε που είδαν το είδωλό τους μέσα στην ταινία (κι ας μην το παραδεχτούν ποτέ, ότι οι κριτικοί στην πλειονότητα  τους είναι συστημικοί έμμισθοι υπηρέτες της προπαγάνδας).

Είμαστε με τους νικημένους

Στέλιος Γιαννίκος

Είμαστε με τους νικημένους.

Εκείνους που κατακτήθηκαν από την εμορφιά.

Εκείνους που ύψωσαν τ΄ αγαθό σημαία

και βάλανε την αξία πάνω από τ΄ άχυρα και τον χρυσό.

Εκείνους που ξέρανε πώς να ζήσουν,

γιατί μελέτησαν το πώς να  πεθάνουν.

Είμαστε με τους νικημένους

Εκείνους που έστησαν όρθιο το πνεύμα.

Εκείνους που ντύθηκαν τον μανδύα της κατάφασης

και κάνανε τον αγώνα τους γιορτή.

Εκείνους που μάθανε να κοιτάζουν

δίχως  φόβο, το τραγικό της ενθαδικότητας.

Είμαστε οι  νικημένοι.

Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.

Δεν έχουμε έρωτα παρά μόνο για το φως

κι αναζητούμε την αλήθεια για κυβερνήτη μας.

Δεν έχουμε φόβο παρά μόνο για την λήθη.

Και για όλα ετούτα, θα είμαστε πάντοτε οι Νικητές.

Rose Meditative, 1958 by Salvador Dali

Η ΠΕΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Στέλιος Γιαννίκος

Στην Ελλάδα, την χώρα των γεννητόρων της πολιτικής, με την έννοια του στοχασμού και της δράσης για την εύρυθμη  λειτουργία της Πόλις και την προάσπιση των ανθρώπων που ζουν σε αυτή.  Στην χώρα που θεμελιώθηκε η φιλοσοφία και η λογική.  Στην χώρα που μέχρι και τον 19^ο αιώνα ο κοινοτισμός, ως φυσική συνέχεια της πόλις κράτος, συνέβαλε στην ανόρθωση  του γένους τόσο σε οικονομικό όσο σε πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο, παρά την  πολυαίωνη υποδούλωση της σε αλλότριες δυνάμεις.

Στην χώρα αυτή η πολιτική έπαψε να υπηρετεί το λογικό και το  αγαθό του συνόλου και έγινε εργαλείο μίας απαίδευτης  ιδιωτικότητας, που μόνο κατ΄ επίφαση αναφέρετε στο κοινό όφελος.  Ο ελληνικός πολιτισμός ως προϊόν ανώτερης πολιτικής ιδιοφυίας σβήνει και στην θέση του ενθρονίζετε μία απαίδευτη καρικατούρα, μια σκιά ενός ένδοξου παρελθόντος.

Σήμερα και με την μεγάλη ευθύνη των κομμάτων, κυριαρχούν δύο βασικές  αντιλήψεις.

Η πρώτη χωρίζει τους ανθρώπου σε δύο κατηγορίες, στους «Δημοκράτες» και στους «Φασίστες».

Η άλλη χωρίζει τους ίδιους ανθρώπου σε δύο διαφορετικές κατηγορίες, στους «Πατριώτες» και στους «Προδότες».

Όλες οι λοιπές αντιλήψεις αποτελούν μία ελάσσονα πραγματικότητα που δύσκολα η φωνή τους ακούγετε.

Οι δύο αυτές Μείζονες αντιλήψεις αποτελούν το χειρότερο εχθρό της κοινωνίας. Είναι μία κοινωνία διαιρεμένη, χωρίς καμία ποιότητα, αφού τα στενά όρια της αντίληψης δεν αφήνουν περιθώρια για την ανάπτυξη σύνθετης σκέψης, μήτε δίνει την δυνατότητα επικοινωνίας και συνεργασίας.

Η πολιτική διαίρεση και η ισχυρογνωμοσύνη, υπήρξαν από τη αρχαιότητα χαρακτηριστικά του Ελληνικού κόσμου.  Όμως το επίπεδο της σκέψης και της αντιπαράθεσης ποτέ δεν ήταν τόσο φτωχό.

Ο ελληνικός πολιτισμός σβήνει και ο λόγος που σβήνει είναι ότι δείχνει πως ότι είχε να δώσει το έδωσε και πια δεν έχει την δυναμική για να παράγει νέο έργο.

Και δεν υπάρχει παρά μόνο μία ευκαιρία και μία μέθοδος θεραπείας και αποφυγής του αφανισμού.  Να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, να αναζητήσουμε από τα μέσα μας το φως των προγόνων μας, να επαναοργανώσουμε τις δομές του κοινοτισμού, να αντλήσουμε από την παράδοση ότι πολυτιμότερο έχει και να προχωρήσουμε διαμέσου της αγωγής σε νέες κατακτήσεις πολιτισμού.

Η Ελλάς υπήρξε το λίκνο της φιλοσοφικής και της πολιτικής σκέψης.  Η ιστορική της πραγματικότητα αποκτάει την ιδιαίτερη της αξία μέσα από τα επιτεύγματα του λαού της που υπήρξαν, παρά τα ελαττώματα του, πέρα για πέρα φιλοσοφικά και πολιτικά.

 Οι Έλληνες πρέπει το λοιπόν να δώσουμε λιγότερο βάση στην υπερηφάνεια για τους προγόνους μας και να αγωνιούμε περισσότερο για το κατά πόσο οι πρόγονοί μας θα ένοιωθαν περήφανοι για εμάς.

Μια συμφωνία που παραδίδει την Μακεδονία Αμαχητί

Στέλιος Γιαννίκος

Είναι παράδοξο μία συμφωνία που έχει σκοπό να λύσει ένα πρόβλημα στην ουσία να το ισχυροποιεί.

Είναι άξιο απορίας τι χρειαζόταν μία τόσο χρονοβόρα διαπραγμάτευση για ένα τόσο  επαίσχυντο αποτέλεσμα.  Η κυβέρνηση στην κυριολεξία χαρίζει σε όσους επιβουλεύονται την Μακεδονία, όσα επιχειρήματα θα χρειαστούν για να πετύχουν τον σκοπό τους.

Στη συμφωνία αυτή (Αρθρο 3 α) αναφέρει ότι  η ονομασία του κράτους της ΠΓΔΜ θα είναι  « Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και εν συντομία θα ονομάζετε «Βόρεια Μακέδονία».   Ο όρος Βόρεια είναι ένας όρος ναι μεν γεωγραφικός αλλά ταυτόχρονα σημαίνει ότι το κράτος αυτό αποτελεί ένα μέρος μίας γεωγραφικής ενότητας.  Έτσι όπου υπάρχει βόρεια μπορεί να υπάρχει η νότια, η ανατολική και η δυτική περιοχή.

Κατά πόσο λοιπόν ή βόρεια ανταποκρίνεται μόνο σε γεωγραφικό προσδιορισμό και δεν υποκρύπτει αλυτρωτισμούς;

Καταρχήν για να μην υπάρχει αλυτρωτισμός, θα πρέπει οι κάτοικοι της μίας και της άλλης περιοχής ξεκάθαρα να μην έχουν μεταξύ τους εθνική ή πατριωτική σχέση. Π.χ. να μην είναι αποτέλεσμα διαίρεσης ενός κράτους (βλέπε Βόρεια και νότια Κορέα) , να μην είναι αποτέλεσμα βίαιης προσάρτησης μίας περιοχής και να μην συνδέονται με κοινή ιστορία ή με φυλετική σχέση.

Τι ισχύει όμως με την συμφωνία;

Καταρχήν  Στο άρθρο 3 παρ. β αναφέρει πως ή ιθαγένεια του πολίτη αυτού του κράτους θα είναι «Μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας». Ως να λέμε, η ιθαγένεια του έχει σχέση άμεσα με την ολότητα της Μακεδονίας. Δεν είναι Σλάβος Αλβανός , Ρομά, Βούλγαρος ή Έλληνας, που αποτελούν τις πραγματικές εθνικές οντότητες αυτού του κράτους αλλά θα είναι «Μακεδόνες» πολίτης.

Στην συνέχεια του Άρθρου 3 παρ γ, αναφέρει ότι ,… Η επίσημη γλώσσα του Δευτέρου μέρους (ΠΓΔΜ) θα είναι η «Μακεδονική γλώσσα»… 

Έχουμε λοιπόν τους πολίτες της «Βόρειας Μακεδονίας» που είναι «Μακεδόνες» και μιλάνε την Μακεδονική Γλώσσα… Στο μέλλον λοιπόν και με την βούλα της Ελληνικής κυβέρνησης θα μπορούνε να πούνε (και να πείσουν ) ότι η περιοχή της «Νότιας Μακεδονίας» δεν κατοικείτε από «Μακεδόνες» άλλα από Έλληνες οι οποίοι δεν μιλούν τα «Μακεδονικά» αλλά τα Ελληνικά. Άρα η «Νότια Μακεδονία» έχει βιαίως προσαρτηθεί από τους Έλληνες και είναι μία περιοχή που δικαίως ανήκει στους «Μακεδόνες».

Και θα μου πείτε ως αντεπιχείρημα, αυτά δεν μπορούν να σταθούν ιστορικά… και θα σας απαντήσω, δεν υπάρχουν πολλοί που διαβάζουν ιστορία.

Η συμφωνία αυτή και στην συνέχεια έχει στοιχεία που επί της ουσίας δίνουν το κλειδί της Μακεδονίας στου ΠΓΔΜιανούς – Σκοπιανούς όπως στο άρθρο 3 παρ. θ που αναφέρει ότι οι εμπορικές ονομασίες (commercial names), τα εμπορικά σήματα και τις επωνυμίες (trademarks και brand names) θα συμφωνηθούν μέσα από έναν «ειλικρινή, δομημένο και με καλή πίστη διάλογο»(!!!)…  

Με λίγα λόγια προς χάριν της καλής γειτονίας ο «Μακεδονικός χαλβάς» μπορεί να μετονομαστεί σε «Ελληνομακεδονικός Χαλβάς» ενώ η φέτα Σκοπίων Θα μπορεί να ονομαστεί «Μακεδονική Φέτα».

Η συμφωνία αυτή, είναι αστεία και επικίνδυνη και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να περάσει.

Ο κίνδυνος μίας τέτοιας συμφωνίας είναι να ανοίξουν σταδιακά οι ασκοί του Αιόλου όχι μόνο μεταξύ των Δύο κρατών αλλά ολόκληρων των Βαλκανίων.

ΓΚΕΜΜΑ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ - ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Στέλιος Γιαννίκος

Πάμε λίγο πίσω στον χρόνο.  Την εποχή που ο Δημήτρης ο Λιαντίνης αυτοθέλητα αποχωρίστηκε από το σαρκικό του εγώ.  Μέχρι τότε μήτε τον ήξερα, ούτε τον είχα ακούσει και αν τον είχα ακούσει είχε περάσει απαρατήρητος από τα μέσα μου.

Το τελεβίζιο ήταν ανοικτό και στις ειδήσεις άκουσα  τον εκφωνητή να λέει πως κάποιος καθηγητής αυτοκτόνησε. Λίγα μόνο λεπτά και θα είχα το είχα ξεχάσει  αν δεν συνέβαινε να παίξουν ένα απόσπασμα από μία ομιλία του. Εκεί μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα είδα τον άνθρωπο, έναν δάσκαλο μπροστά από τον μαυροπίνακα να μιλά για τον Έρωτα και τον Θάνατο.  Αυτό ήταν. Η πορεία μου και η φιλία μου με τον Δημητράκη από την Λιαντίνα ήταν προδιαγεγραμμένη. Σκέφτηκα, αυτός ο άνθρωπος θαρρώ πως έχει να μου πει σημαντικά πράγματα  και σημείωσα σε ένα χαρτί το όνομα του να μην το ξεχάσω.

Πέρασαν περίπου τρείς μήνες πριν ξεκινήσω να διαβάζω την Γκέμμα.  Το βιβλίο έλιωσε στα χέρια μου. Κοιμόμουν και το είχα κάτω από το μαξιλάρι του νου μου, όπως ο Αλέξανδρος είχε κάτω από το δικό του τον Όμηρο.  Οι διάλογοι μου με τον Δημητράκη ήταν και είναι ένα ακόμα φωτεινό μονοπάτι της ζωής μου.  Στην αρχή ήμουν ο ερωμένος κι εκείνος ο εραστής, με τον καιρό έγινα ίσος, στοχαστής και πραγματικός φίλος.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης ανήκει στην γενιά εκείνων των μεγάλων φιλοσόφων που κάθε πρόταση τους είναι κι ένας ολάκερος κόσμος.  Είναι μία Ολύμπια φιλοσοφική οντότητα που πληροί κάθε δικαίωμα πολιτογράφησης εις των Ιδεών την Πόλι.

Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα...

Η παράσταση ΓΚΕΜΜΑ ΤΟΥ ΛΑΝΤΙΝΗ αποτελει μία εξαιρετική μεταφορά του βιβλίου σε θεατρικό λόγο.

Δυσκολο εγχείρημα.  Πώς να πάρεις ένα φιλοσοφικό βιβλίο και να το κάνεις θέατρο;

Κι όμως, η θεατρική προσαρμογή και η σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου είναι ένα κομψοτέχνημα καλλιτεχνικής διανόησης, που με σεβασμό και βάθος αντίληψης, αποτυπώνει με έξοχο τρόπο τον λόγο του Δημήτρη Λιαντίνη.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών εξαιρετικές.  Στο ίδιο πνεύμα η μουσική, τα σκηνικά, τα κοστούμια...

Ευχαριστώ θερμά τους συντελεστές της παραστασης για αυτή την όμορφη βραδιά.

Οσο για εσάς αγαπημένοι φίλοι που δεν είδατε την παράσταση, γρηγορείτε.

Οι παραστάσεις στο θέατρο βρετάνια έως τις 27 Μαΐου 2018.

Πληροφορίες Παράστασης :

Συγγραφέας: Δημήτρης Λιαντίνης
Θεατρική προσαρμογή, σκηνοθεσία: Πάνος Αγγελόπουλος
Δραματολόγος: Mαρία Μπινίκου
Μουσική: Έρρικα Σωτηρόπουλου
Σκηνικά: Γιάννης Ζημιανίτης
Κοστούμια: Λευκή Δεριζιώτη
Σύμβουλος κίνησης: Έρση Πήττα

 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Καλογερόπουλος, Κατερίνα Διδασκάλου, Βασίλης Παλαιολόγος, Βίκυ Μαραγκάκη, Κρυσταλλία Κεφαλούδη, Δανάη Λουκάκη, Μιχαήλ Γιαννικάκης

Πρεμιέρα: 20 Απριλίου 2018

έως: 27 Μαΐου 2018
Θέατρο Βρετάνια,
Διεύθυνση: Πανεπιστημίου 7, Αθήνα,
Τηλέφωνο: 210 3221579

Γενική είσοδος : 15 ευρώ
Ειδικές ομάδες  : 12  ευρώ

Προπώληση: Στο ταμείο του θεάτρου  τηλ.2103221579
Ημέρες και ώρες ταμείου: Πέμπτη έως Κυριακή 10:30-1:30 &5:30-9:30 

 

Το Τετράγωνο

Στέλιος Γιαννίκος

Το τετράγωνο είναι μία τραγωκωμωδία.

Μία πικρή σάτιρα που ξεδιπλώνει τους στοχασμούς της πάνω στη σύγχρονη τέχνη, που δεν είναι άλλη παρά η ίδια η κοινωνία.

Το τετράγωνο είναι η ψευδαίσθηση μίας πλασματικής εμπιστοσύνης σε ένα κόσμο που αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων όλο και μεγαλώνουν, που ο πλούτος συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερους ενώ οι άστεγοι και οι ζητιάνοι όλο και πολλαπλασιάζονται . Το πολιτικός  ορθό που καταπίνει την ίδια την ουσία της ζωής ∙ μία τεχνική ηθική που χτίζει όρια ∙ μία παράσταση που θεατές και θεατρίνοι ταυτίζονται.

Το τετράγωνο είναι μία κινηματογραφική γκαλερί με εκθέματα εμάς τους ίδιους τους ανθρώπους.

Μία γκαλερί γιομάτη εικόνες και αλήθειες τραγικές  που όμως δεν μας δίνει καμία απάντηση, καμία λύση.

Πως θα μπορούσε άλλωστε;  

Το τετράγωνο είναι μία ταινία που αξίζει την προσοχής μας                    

Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Έστλουντ 

Πρωταγωνιστούν: Κλάες Μπανγκ, Ελίζαμπεθ Μος, Ντομινίκ Γουέστ 

ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 2017 

ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Σουηδία/Γερμανία/Γαλλία/Δανία 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 142 ΧΡΩΜΑ

Τα κουρέλια τραγουδάμε ακόμα… το 2018

Στέλιος Γιαννίκος 

Βέρα , Βέρα, Βέρα, αγαπημένη Βέρα…

Εσύ είσαι, οι χαμένες στιγμές της ζωής,

οι χαμένοι έρωτες, οι χαμένες δεκαετίες.¨

Ένας λάκκος από πτώματα τα όνειρά μας

που πνίγονται από την όξινη βροχή του πολιτισμού.

Θα βγω στους δρόμους να σε συναντήσω

με ένα πιστόλι στο ένα χέρι, ένα τσιγάρο στο άλλο.

Δεν έχω την δύναμη παρά να σε σκοτώσω.

Μα είμαστε ήδη νεκροί πριν πατήσω την σκανδάλη,

πρίν πιώ το καπνό στα πνευμόνια μου.

Βέρα , Βέρα, Βέρα, αγαπημένη Βέρα…

Που κρατάς γλυκά το μαστίγιο

και την ψυχή ματώνεις με νεκρές αναμνήσεις ∙

τις σκοτεινές εικόνες  ενός φωτεινού παραμυθιού.

Είμαστε τα κουρέλια που τραγουδάμε ακόμα

το πνιχτό γέλιο των  καταραμένων.

 Βέρα , Βέρα, Βέρα, αγαπημένη Βέρα…

περισσότερα για την ταινία εδώ:
https://nikosnikolaidis.com/the-wretches-are-still-singing/?lang=el

ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ (1979)

Παραγωγός: Νικολαϊδης Νίκος

Σκηνοθεσία: Νίκος Νικολαΐδης

Σενάριο: Νίκος Νικολαΐδης

Μουσική: Άρης Μπέλλης 

Ηθοποιοί:
Άλκης Παναγιωτίδης
Ρίτα Μπενσουσάν
Κωνσταντίνος Τζούμας
Όλια Λαζαρίδου
Χρήστος Βαλαβανίδης
Έμμυ Καλογρίδη