ΜΥΓΔΑΛΙΑ Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣΑ

 

Στέλιος Γιαννίκος

 

 

Ανθίζω πάντοτε μέσα στον χειμώνα.

Τους αέρηδες και τους χιονιάδες δεν φοβούμαι.

Εκεί που η ζωή λαγοκοιμάται,

εγώ φορώ το νυφικό μου και ερωτοτροπώ με τον ήλιο.

 

Από μακριά σημαίνω, από μακριά με βλέπουν

και παίρνουν θάρρος πως η Άνοιξη είναι κοντά.

 

Αν και σείς τολμάτε, ανθίστε μέσα στον χειμώνα.

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε το κρύο υποφερτό

και την ζωή πιο ωραία.

 

Γιατί να περιμένετε πότε θα έρθει ή άνοιξη

για να φωνάξετε «υπάρχω»;

Νεκτάριος Αποσπόρης. «Αμυγδαλιά».

 

 

Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ

 Στέλιος Γιαννίκος

 

Φίλοι αγαπημένοι,

Σας κάλεσα σε τούτο το μυστικό δείπνο για να σας εξομολογηθώ την περιπέτεια που μου άλλαξε την ζωή και με έκανε να πάρω μια σημαντική απόφαση.

 

Πολλές φορές μελετάμε ένα πράγμα για πολύ καιρό και δεν μπορούμε να ιδούμε πίσω από τις εικόνες.  Και να! Μετά από ένα καλοκαιρινό μακροβούτι και καθώς ξαπλώνεις, ξέγνοιαστος από σκέψεις στην ξανθιά άμμο, ξεπηδά από μέσα σου η γνώση κα αναφωνείς Εύρηκα!

 

Έτσι και γω καθώς γυρνούσα στο σπίτι μετά το κάματο της εργασίας, στάθηκα μπροστά σε ένα κατάστημα οδικών πτηνών.  Για λίγο απολάμβανα τα τιτιβίσματα και τα κελαϊδίσματα τους κι έμοιαζαν χαρούμενα μέσα στο κλουβί.

 

Τότε ήταν που αισθάνθηκα μια έκρηξη στον νου μου, όπως εκείνη που από το κεφάλι του Διός επρόβαλε η παρθένα Σοφία!

Κατάλαβα πως περισσότερο από τα πουλιά, εγώ ζώ σε ένα κλουβί.

 

Για αυτό αδέλφια μου σας ζητώ, συνοδοιπόρους μου στο δρόμο της ελευθερίας να  γίνετε και μαζί να οργανώσουμε την απόδραση.

 

 

 

Ο “Θεραπευτής” (1967) Ρενέ Μαγκρίτ.

Η ΚΡΑΥΓΗ

 Στέλιος Γιαννίκος

Είμαι ένας ομοφυλόφιλος, με σπασμένα πλευρά και μαυρισμένο μάτι.

Είμαι μια πόρνη, που δίνει το κορμί της χωρίς ποτέ να παίρνει αγάπη.

Είμαι ένας ανάπηρος, που κοιτάζει από το παράθυρο τον έξω κόσμο

κι ένας ψυχικά ασθενής, που βρίσκεται εγκαταλειμμένος σε ένα δωμάτιο ψυχιατρείου

 

Είμαι το πεινασμένο παιδί, που αφήνει την ψυχή του στην Σομαλία.

 Είμαι  ο φονεμένος Τούτσι, σε κάποιο λιβάδι της Ρουάντα.

Είμαι η απαρηγόρητη μητέρα, πάνω από τους τάφους των παιδιών της, στην Συρία

κι ένας πρόσφυγας Αφγανός, που δεν έχει μέλλον σε τούτο εδώ τον κόσμο.

 

Είμαι ο ανέγγιχτος της Ινδίας, ο άστεγος της Αμερικής, ο άνεργος της Ευρώπης.

Είμαι οι αλυσίδες, που σέρνουν με βαριά βήματα οι σκλάβοι.

Είμαι η μπούργκα, που συνθλίβει την αξιοπρέπεια των γυναικών

κι οι ανήλιες φυλακές, που καταπνίγουν τις φωνές των αγωνιστών.

 

Είμαι η βαθιά πληγή που δεν λέει να κλείσει,

ένας άσβεστος πόνος χωρίς γιατρειά.

Είμαι η χαμένη ελπίδα του κόσμου που υποφέρει,

η σιωπή των αμνών πριν την θυσία.

Είμαι η κραυγή της απελπισίας.

 

Μέσα μου μια φλόγα που τρεμοσβήνει∙

θέλει να γίνει ένας ήλιος που θα ανατείλει∙

μια μέρα Λαμπρής που θα ξημερώσει.

Η Κραυγή (1893) του Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch)