Ψυχή και ήθος. Μια σύντομη επικοινωνία με τον Ηράκλειτο.

Στέλιος Γιαννίκος

Τόλμησε να γυμνωθείς

μπροστά στην αλήθεια,

φόβο μην έχεις μέσα σου,

καμία ψυχή δεν αφανίστηκε

από πνευμονία.

(Στέλιος Γιαννίκος, Μελέτη Θανάτου, Ποίηση, Έρωτας , Φιλοσοφία)

Η φύση της ψυχής είναι άγαιη, καθαρή ενέργεια.

Ο Ηράκλειτος που πολλά ομιλεί για την ψυχή λέγει, «…η ψυχή είναι άφθαρτη, γιατί βγαίνοντας από το ανθρώπινο σώμα μεταβαίνει προς την ψυχή του σύμπαντος που είναι της ίδιας ουσίας»(17.ΑΕΤΙΟΣ, IV7,2).  Τα λόγια του δεν είναι Θεολογία αλλά καθαρή επιστήμη.  Ένα κι ένα από όσα είχε πει, μας επιβεβαιώνονται σήμερα μέσω της φυσικής.  Και συνεχίζει, « για τις ψυχές είναι θάνατος το να γίνουν νερό, για το νερό είναι θάνατος  το να γίνει γη, από τη γη πάλι γίνετε το νερό, κι από το νερό η ψύχη»((36. ΚΛΗΜΗΣ, Στρωμετείς VI 16).

Τι μας λέει λοιπόν ο ποιητής φιλόσοφος. Η ψυχή είναι η συμπαντική ενέργεια που όταν κάποιο σημείο της υποστεί μία χωροχρονική καμπύλωση, τότε αυτό  θα οδηγηθεί προς μία τέταρτη διάσταση. Εκεί, σε κάποιο σημείο της πορείας αποκτά μάζα και μετατρέπετε σε ύλη.  Γεννηθήτω το ενθάδε, για να το πούμε αλλιώς.   Κάποια στιγμή ακολουθώντας την αντίθετη πορεία, θα επιστρέψει στη φυσική της κατάσταση και θα γίνει ξανά ένα με το Εν του σύμπαντος.

 Ο άνθρωπος ως έμβιο ον υπάρχει ταυτόχρονα και στις δύο καταστάσεις, είναι δηλαδή γαίος και άγαιος∙ έχει ύλη και ενέργεια∙ έχει σώμα και ψυχή. Οι δύο αυτές καταστάσεις συνυπάρχουν ως μία ενότητα και επηρεάζουν ή μία την άλλη. Επί παραδείγματι, όταν το σώμα πεινά η ψυχή ενεργεί δίνοντας προτεραιότητα στην αναζήτηση τροφής  κι όταν η ψυχή δρα το σώμα εργάζεται για να συντηρήσει το επίπεδο ενέργειας στον οργανισμό.

Πώς όμως αντιλαμβανόμαστε την ψυχή του ανθρώπου αφού δεν δυνάμεθα να την δούμε μέσω των αισθήσεων μας; Η εικόνα της ψυχής στον καθρέπτη του ενθαδικού μας κόσμου, εμφανίζετε μέσω του Ήθους. Το ήθος είναι δηλαδή κάτι σαν την φωτογραφία της ψυχής. Γιατί το ήθος όπως και η ψυχή δεν έχουν ύλη, όμως αντίθετα από την ψυχή το ήθος το αντιλαμβανόμαστε μέσω των διεργασιών της σκέψης και των αισθήσεων. Για αυτό και η παππούς Ηράκλειτος λέει, « το ήθος για τον άνθρωπο είναι ο προστάτης θεός του»(119, ΣΤΟΒΑΙΟΣ, Ανθολόγιον IV 40,23.).  

Ο άνθρωπος πρέπει να προσπαθεί να κρατήσει το ήθος όσο πιο κοντά στα γνωρίσματα της ψυχής. Να είναι απλό και γερό όπως οι δωρικοί κίονες του Παρθενώνα.  Να είναι αγνό και καθαρό όπως το άχραντο του χιονιού στις κορυφές του ιδεατού Ολύμπου. Να κρατά τα ηνία του άρματος γερά και με επιμονή να οδηγεί την ζωή προς το αγαθόν.  Να κυβερνά με σύνεση το σώμα και να αναζητεί την αλήθεια που δεν είναι άλλη παρά η πραγματική φύση της ψυχής.

Εδώ πάλι ο Ηράκλειτος μας δίνει τον ορισμό, « Η ξερή ψυχή είναι σοφότατη και άριστη»(118. ΣΤΟΒΑΙΟΣ, Ανθολογία V 8.).  Μας λέει δηλαδή ότι οι Σοφοί και οι Άριστοι των ανθρώπων είναι αυτοί που το ήθος τους  δεν υποτάσσεται στην ύλη (γαία).

Είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να είναι άριστοι, και μόνο οι ελάχιστοι από αυτούς θα διαβούν τις πύλες της σοφίας.  Μπορούμε όμως  να είμαστε φιλοσοφικοί, να στοχαζόμαστε δηλαδή και να δρούμε   μέσω της λογικής και της επιστήμης, για μία καλύτερη και ομορφότερη ζωή.  Κι αν δεν φτάσουμε εκεί ψηλά, δεν πειράζει, το δυσκολότερο είναι να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις αξίες και να προσπαθούμε για αυτές. Να μην στεκόμαστε τροχοπέδη στο αγαθό της κοινωνίας.

Και προσοχή !

 Όπως η ψυχή στο επέκεινα γίνετε ένα με το  Εν του σύμπαντος, έτσι και μείς «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» να γίνουμε ένα με τον κόσμο μας.

 

Η Ουγγαρέζα χορεύτρια Nikolska στον Παρθενώνα. Αθήνα 1929.
Φωτογραφία: Nelly's (Νέλλη Σουγιουτζόγλου. 1899 - 1998)

ΑΦΟΥ ΣΩΣΑΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Στέλιος Γιαννίκος

Αφού δείξαμε το ενδιαφέρων μας και σώσαμε την Ρουάντα από τον αφανισμό αφήνοντας μόνο 1.000.000 νεκρούς Τούτσι (ούτε ένας περισσότερος)

Αφού Σώσαμε την Λιβύη από τον Καντάφι και τώρα στο ισοπεδωμένο από υποδομές κράτος μπορούν άνετα οι εξτρεμιστικές οργανώσεις να δολοφονούν, να βιάζουν και να πουλάνε τους ανθρώπου στα σκλαβοπάζαρα. (Μικρό σχετικά τίμημα για την αποκαθήλωση του κακού δικτάτορα).

Αφού συνετίσαμε του κακούς πειρατές Σομαλούς, αφήνοντας τον πληθυσμό να πεθάνει από την πείνα.

Αφού υπερασπίσαμε  την Συρία από τους κακούς της κυβέρνησης, έστω κι αν χρειάστηκε να ισοπεδώσουμε την μισή χώρα με χιλιάδες νεκρούς και δημιουργήσαμε ένα τεράστιο προσφυγικό κύμα

Αφού δεν μας ενοχλεί που οι σύμμαχοι μας η Σαουδική Αραβία  διακοσμούν την χώρα με ακέφαλα πτώματα και εκτιμούν τις γυναίκες τους λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από τις καμήλες τους.

Αφού δεν μας ενοχλεί που το Ισραήλ  εγκληματεί κατά των Παλαιστινίων και με διάφορους τρόπους προσπαθούν να επιβάλουν σταδιακά μία γενοκτονία.

Αφού δεν μας ενοχλεί που οι Τούρκοι αδιαφορώντας για κάθε αίσθηση δικαίου φυλακίζουν και βασανίζουν ανθρώπους και επεμβαίνουν στην Συρία κάνοντας εκκαθαρίσεις στα κουρδικά χωριά.

Αφού, αφού, αφού …. και τέλος πάντων μετά από πολλά αφού, ήρθε η ώρα να σώσουμε την Βενεζουέλα από τον εαυτό της.

Η μόνη ελπίδα μας είναι ότι δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή για αν υπάρχει πώς να υψώσουμε το βλέμμα μας, να κοιτάξουμε τον μέγα δικαστή και να του εξηγήσουμε γιατί αφήσαμε το κακό να μας κυβερνήσει.

Λέμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ευφυές Ον. Είναι;  Οι πράξεις αλλά λένε...

ΣΟΜΑΛΙΑ. Το παιδάκι αυτό σώθηκε πόσα όμως πεθαίνουν βασανιστικά;

ΣΟΜΑΛΙΑ. Το παιδάκι αυτό σώθηκε πόσα όμως πεθαίνουν βασανιστικά;

Κούρδισα της Συρίας μαζί με το παιδάκι της στο ισοπεδωμένο Κομπάνι

Αμερικανός στρατιώτης φωτογραφίζεται με το "τρόπαιο" του στο Αφγανιστάν

Δημόσιο Μαστίγωμα γυναίκας στο Αφγανιστάν.Μια άλλη γυναίκα στο Αφγανιστάν αποκεφαλίστηκε γιατί πήγε για ψώνια στην πόλη χωρίς τον σύζυγό της

Δαμασκός, Συρία.

Δαμασκός, Συρία.

Όχι παλιά το 2018 στη Λιβύη. Σκλαβοπάζαρα γυναικών.

1.000.000 οι σφαγιασθέντες με μαχαίρια (!!!) στη Ρουάντα το 1994 και η δύση απλά κοιτούσε.

1.000.000 οι σφαγιασθέντες με μαχαίρια (!!!) στη Ρουάντα το 1994 και η δύση απλά κοιτούσε.

Ρουάντα 1994 Ο θάνατος και η ζωή δίπλα δίπλα.

Ρουάντα 1994, Τα δάκρυα της ψυχής είναι περισσότερα από εκείνα των ματιών

Συρία. Ο Αγώνας της επιβίωσης και η δυστυχία του Θανάτου

Συρία. Όταν έχει σκοτωθεί όλη η οικογένεια σου ποιος να σε αποχαιρετήσει;

Λιβύη. Έφυγαν οι "κακοί" για να έρθουν των χειροτέρων οι χειρότεροι. Φανατικοί Ισλαμιστές (Daes) οδηγούν σε εκτέλεση αιχμάλωτους Χριστιανούς Αιθίοπες. 

Λιβύη. Έφυγαν οι "κακοί" για να έρθουν των χειροτέρων οι χειρότεροι. Φανατικοί Ισλαμιστές (Daes) οδηγούν σε εκτέλεση αιχμάλωτους Χριστιανούς Αιθίοπες...

Σομαλία, Στα πρόθυρα του λοιμού.

Σαουδική Αραβία. Δημόσιος "στολισμός" με ακέφαλα πτώματα.

Υεμένη. Εκτέλεση με την μέθοδο της Σταύρωσης.

Ο Ελληνικός Βηματισμός. Επανάσταση ή καταστροφή;

Στέλιος Γιαννίκος

Το 2021 θα εορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 κι ένα χρόνο μετά θα είναι η επέτειος της Μεγαλύτερης ελληνικής τραγωδίας από γεννήσεως του έθνους.

Εκατό και διακόσια χρόνια μετά από αυτά τα γεγονότα οι Έλληνες καλούμαστε να επιλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε.

 Η επανάσταση του 1821 ένωσε τους έλληνες μόνο για δεκαοκτώ μήνες και στην συνέχεια, παράλληλα με τον αγώνα, ζήσαμε τον εμφύλιο σπαραγμό που ήταν και η βασική αιτία για να μην ολοκληρωθεί η επανάσταση στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο. Δημιουργήθηκε μεν ένα κράτος το οποίο όμως λειτούργησε  ημιαυτόνομα και χωρίς σοβαρές κοινωνικές και πολιτειακές δομές.

 Ο εθνικός διχασμός που ξεκίνησε στα 1915 κι ήταν η βασική αιτία της τραγωδίας της μικρασιατικής καταστροφής, δεν έσβησε ποτέ.  Συνεχίστηκε με τον αδελφοκτόνο πόλεμο του 1946-1949 όπου η  αντιπαράθεση των Βενιζελικών και των Βασιλικών μετατράπηκε σε αντιπαράθεση Αριστερών και Δεξιών. Αποτέλεσμα αυτού, μία έκρυθμη πολιτική κατάσταση που είχε ως αποτέλεσμα την δεύτερη μεγαλύτερη τραγωδία του Ελληνισμού, την βίαιη κατάληψη του βορείου τμήματος της Κύπρου από τον Τουρκικό στρατό.

Σήμερα ο ελληνισμός βρίσκεται σε μία πρωτοφανή προβληματική κατάσταση με απώτερο κίνδυνο τον ολοκληρωτικό αφανισμό του στις επόμενες δεκαετίες. Μιλούμε για έναν εθνοκεντρικό και μορφολογικό αφανισμό και όχι απαραίτητα την απώλεια της κρατικής υπόστασης.  

Ο πληθυσμός της Ελλάδος συρρικνώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, οι γεννήσεις υπολείπονται των θανάτων και ο μέσος όρος ηλικίας όλο και μεγαλώνει.   

Το πολιτικό σύστημα ασθενεί και παρουσιάζει έντονα συμπτώματα πολιτικής διαστροφής. Το ιδιωτικό συμφέρων και το κομματικό είναι το κυρίαρχο μέλημα των αιρετών, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την πολιτεία. 

Τέλος και με μεγάλη ευθύνη των βουλευτών και των  κομμάτων,  τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να φουντώνει ξανά ο Εθνικός διχασμός.  Η μία πλευρά χωρίζει την κοινωνία σε δημοκράτες και φασίστες ενώ η άλλη σε πατριώτες και προδότες.

Είναι επιτακτική ανάγκη να ξεφύγουμε από αυτόν τον ατέρμονο διχαστικό κύκλο. Η επόμενη τραγωδία που θα δημιουργήσουμε μπορεί να είναι και η τελευταία. Εκείνη που θα σημάνει το πιστοποιητικό θανάτου του Ελληνισμού.

Έχουμε μία ευκαιρία να αλλάξουμε την ροή της ιστορίας και να ολοκληρώσουμε το έργο της επαναστάσεως του 1821 σε κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο.

Οι Έλληνες πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο και να προτάξουμε το εθνικό συμφέρων.  Να μάθουμε να επικοινωνούμε και να βρίσκουμε τα κοινά μας πατήματα ακόμα και στις μεγαλύτερες αντιθέσεις.

Στην αποτυχία να πούμε εγώ φταίω και όχι ό άλλος και να επιμείνουμε στην συνεννόηση .

Αν αφεθούμε στο διχασμό θα χαθούμε, μα αν μονιασμένοι γεννήσουμε  ιδέες και οράματα για μία πατρίδα φάρο πολιτισμού κι αν όλοι μαζί εργαστούμε για ένα όμορφο αύριο,  τότε τα πάντα είναι πιθανά.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:   1821, 2021… ΕΙΘΕ

Η Ελλάς ευγνωμονούσα είναι πίνακας του Έλληνα ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκη, που φιλοτεχνήθηκε το έτος 1858. Ανήκει στο αρχείο της Εθνικής Πινακοθήκης.

ΑΥΤΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Ο ΠΑΛΙΟΣ

Στέλιος Γιαννίκος

Φεύγει ο παλιός ο χρόνος και επιστρέφει ο ίδιος, γιατί ο χρόνος δεν είναι παρά ένα παιδί που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του, μα με τον νου μας βλέπουμε σε κάθε στροφή κι ένα νέο πρόσωπο στο οποίο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για μία καλύτερη ζωή.

Έχουμε ξεχάσει πως οι πράξεις μας είναι αυτές που μας ακολουθούν κι ορίζουν την μοίρα μας.

Τίποτα δεν θα αλλάξει αν πρώτα μέσα μας δεν σκοτώσουμε την ελπίδα για το νέο, μία ισχυρή κυρίαρχη ουτοπία στην συνείδηση της ανθρωπότητας. Εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι να σκύψουμε με αγάπη σε αυτό που έχουμε ∙ να γιατρέψουμε τις πληγές μας ∙ να μορφώσουμε έναν καλύτερο άνθρωπο. Να αντιληφθούμε την ματαιότητα του είναι και να αναστήσουμε την ομορφιά του όλου, γιατί το ένα χωρίς το σύνολο είναι κι από ένα καρφί που ματώνει το σώμα της κοινωνίας.

Η ζωή μας δεν είναι παρά ένα πέρασμα από την μία όχθη του κόσμου στην αντίπερα και μέσα στα νερά αυτού του στενωπού προσπαθούμε να σταθούμε. Ότι κουβαλάμε από την μία όχθη είναι η συμπαντική μας ενέργεια, ότι θα περάσουμε στην απέναντι όχθη είναι το ίδιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα εφήμερα εργαλεία που βοηθάνε σε αυτό το σύντομο ταξίδι και θα έπρεπε να εξυπηρετούν τον σκοπό του κι όχι το αντίστροφο.

Κάθε αύριο ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει από το ίδιο σημείο και να διαγράφει την πορεία του από ανατολή σε δύση με τον ίδιο σταθερό ρυθμό. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος που ζούμε την ζωή μας η οποία μήτε στο παρελθόν υπάρχει, μήτε στο μέλλον. Τα πάντα στην πορεία του βίου μας τα ζούμε την στιγμή που υπάρχουμε και μέσα σε μία ενότητα του χρόνου οπού  παρελθόν παρών και μέλλον είναι το ίδιο Ον σε τρεις διαφορετικές οπτικές.

Όπως συμβαίνει και με τον χρόνο έτσι συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Ο κάθε ένας από εμάς  είναι και ένας και πολλοί και το όλον, ανάλογα με την προοπτική της σκέψης.

Η Εμμονή της Μνήμης 1931, Salvador Dali

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ ΕΑΛΩ

Στέλιος Γιαννίκος

Να καταργηθεί το Πανεπιστημιακό Άσυλο ή όχι; Η ερώτηση αυτή είναι  άτοπη κι αν οι περιστάσεις δεν ήταν τόσο τραγικές θα μπορούσαμε ακόμα και να γελάσουμε.  Η συζήτηση μοιάζει ως σαν να γίνεται πάνω από το πτώμα του νεκρού το οποίο δεν έχει δηλωθεί ακόμα στα κατάστιχα του κράτους. Είναι δηλαδή επί της ουσίας νεκρό όχι όμως επί του τύπου και του νόμου.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα θα πρέπει πρώτα να δούμε ποιο είναι το σώμα του ασύλου και ποια η ψυχή του.  Γιατί σώμα χωρίς ψυχή δεν είναι παρά ύλη σε σήψη και όχι πρόσωπο. Θα πρέπει να ειπούμε λοιπόν ότι το σώμα του ασύλου είναι τα πανεπιστήμια ή δε ψυχή του είναι η ελεύθερη έκφραση των ιδεών, της επιστήμης, της μάθησης και γενικότερα της παιδείας.  

Τι συμβαίνει όμως ;

Πρώτα από όλα τα ίδια τα κόμματα ρίξανε τα δηλητηριώδη βέλη τους στο σώμα του Ασύλου.  Η δομές των κομμάτων βασίζονται σε μία, κατά το δυνατόν πιο ομοιόμορφη, προπαγανδιστική σκέψη. Δε ο τελικός σκοπός τους δεν είναι η ευημερία του όλου, που συμπεριλαμβάνει και τα αντίθετα, παρά η επιβολή του μέρους στο σύνολο.  Ο κρυπτοαπολυταρχισμός των κομμάτων δημιούργησε αντίπαλες ομάδες εντός των πανεπιστημίων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπάθησαν και το κατάφεραν σε ένα βαθμό, να ελέγξουν την κοινωνία των πανεπιστημίων προς όφελος τους.

Το έγκλημα υποστηρίχτηκε και από άλλες αυτόνομες ή ημιαυτόνομες πολιτικές ομάδες που με τον επιθετικό τους ακτιβισμό έδωσαν στο πληγωμένο και δηλητηριασμένο κορμί του Ασύλου την χαριστική βολή.

Τέλος εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία της πολιτείας να κρατήσει ζωντανή την ουσία του Ασύλου και όχι τον τύπο, διάφορα παράσιτα εισχωρήσανε στους χώρους του πανεπιστήμιου και βρήκαν μέσα σε αυτό προστασία από τον νόμο.

Το Πανεπιστήμιο κατάντησε ένα λούνα παρκ παράνομων και μαυλιστικών ενεργειών, ενώ η διακίνηση των ιδεών και της παιδείας έπεσε στην ομηρία των φαύλων.  Οι καθηγητές  και οι μαθητές μπορούν ανά πάσα στιγμή,  να εκβιαστούν, να απομονωθούν ή και να χτυπηθούν.  Οι τοίχοι να γεμίσουν συνθήματα κάθε είδους, τα κτήρια και οι λοιπές υλικοτεχνικές υποδομές  να υποστούν τεράστιες φθορές. Τέλος στους γύρω χώρους το παράνομο και ενίοτε εγκληματικό εμπόριο ανθεί .

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο Εάλω.

Η συζήτηση λοιπών περί της κατάργηση ή μη του Ασύλου δεν έχει ουσία.  Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πράξουμε τα δέοντα για να το αναστήσουμε .  Να προστατέψουμε τους καθηγητές, τους φοιτητές, την ίδια την οντότητα μας. 

Γιατί μία κοινωνία χωρίς ελεύθερη σκέψη είναι ένας πολιτισμός χωρίς μέλλον.

Να θυμηθούμε την σοφή ρήση του Ρήγα:

Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.

Ο Ελληνικός τοίχος ∙ μια ασθένεια βαριά, πολύ βαριά

Στέλιος Γιαννίκος

Ποιος φταίει;  Ο καθένας έχει μια εξήγηση.

Άλλος θα πει οι ξένοι, ναι οι ζηλόφθονες ξένοι που δεν θέλουν να δουν την Ελλάδα να προκόβει, γιατί όταν εμείς χτίζαμε το Παρθενώνα εκείνοι ακόμα κανιβαλίζανε.

Άλλος θα πει ο καπιταλισμός, που θέλει να χτίσει ένα ακόμα προτεκτοράτο, μία αδύναμη Ελλάδα, ένα υποχείριο των αλλότριων οικονομικών συμφερόντων.

Ο παράλλος θα πει οι κομουνιστές, που είναι απάτριδες.

Και πάει λέγοντας…

Μα έχουμε ξεχάσει έναν από τους βασικότερους παράγοντες της ελληνικής ασθένειας και τούτος δεν είναι παρά ο τοίχος. Ένας άθραυστος τοίχος που από τη μία στέκουν οι μισοί που κοιτάζουν με το ένα μάτι κι από την άλλη οι υπόλοιποι που κοιτάζουν με το άλλο.  Όλοι έχουν ένα μάτι, κάτι σαν Κύκλωπες, μόνο που ουδείς είναι πολύφημος και κανείς τέκνο θεού.  Ο κάθε ένας από την πλευρά του βέβαιος ότι κατέχει την αλήθεια και κάθε ένας για την πλευρά του άλλου βέβαιος ότι πρεσβεύει το ψέμα.

18 μήνες κράτησε η ενότητα μας από την έναρξη της επαναστάσεως του 1821 μέχρι που χτίσαμε τον τοίχο κι αρχίσει η αδελφοκτόνος μονοφθαλμία. Από το ένδοξο 1912 στον εθνικό διχασμό του 1915. Από την εποποιία του 1940 – 1944 στον καταστροφικό εμφύλιο.

Κι η αμαρτία συνεχίζετε…

Φανατισμός, αμάθεια, διχόνοια… άραγε που χάθηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα; Γιατί και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν τις ίδιες αδυναμίες αλλά τις εξισορροπούσαν με το μεγαλείο ενός δημιουργικού και φιλοσοφικού γίγνεσθαι.

Πώς μπορεί να γίνει,  να σταματήσουμε να χτίζουμε τοίχους;

Το δέντρο του ελληνισμού έχει ρίζες που όλο κονταίνουν κι όλο απομακρύνονται από το ζωοφόρο νερό.  Οι  παραδόσεις και αξίες σβήνουν, όπως σβήνει και ο Ήλιος που το θρέφει με την ψυχή των φύλλων.  

Η μόνη ελπίδα, μία ανέλπιδη στροφή, να ποτίσουμε το δέντρο με το αίμα μας μέχρι να αποκτήσει ξανά βαθιές ρίζες. Να στηρίξουμε με το κορμί μας τα κλαδιά, να αντέξουν τους ανέμους και με το φως του ήλιου να έρθει ξανά η άνοιξη, μαζί της κι ο ανθός που θα προμηνύει τον νέο καρπό.

Για να πάμε μπροστά πρέπει να ξανακερδίσουμε τα πίσω.

  

28η Οκτωβριου 1940 «Εἷς οἰωνός ἄριστος, ἀμύνεσθαι περί πάτρης»

Στέλιος Γιαννίκος

Λένε αναληθώς πως στις 28 Οκτώβρη του κάθε έτους εορτάζουμε την έναρξη του πολέμου.

Το σωστό είναι ότι εορτάζουμε την έναρξη του αγώνα.

Τι τιμιότερο από την προάσπιση της ελευθερίας της πατρίδος. 

Η σχέση του Έλληνα με τον Αγώνα υπέρ πατρίδος έρχεται από πολύ μακριά και για αυτό είναι ριζωμένη στην ψυχή του.  Πάνε τρεις χιλιάδες χρόνια που ο Όμηρος βάζει στο στόμα του μεγαλύτερου πατριώτη του έπους της Ιλιάδας και για αυτό και τον μεγαλύτερο ήρωα, τον Έκτορα να λέει: «Εἷς οἰωνός ἄριστος, ἀμύνεσθαι περί πάτρης».

Αργότερα ο πατέρας της Αττικής Τραγωδίας ο Αισχύλος θα ζητήσει να γραφτεί πάνω στο μνήμα του τα παρακάτω λόγια:

Τον Αισχύλο, τον γιο του Ευφορίωνα, τον Αθηναίο,

Που πέθανε στη σιτοφόρα Γέλα, σκεπάζει τούτο το μνήμα

για την πολυθρύλητη ανδρεία του ας μιλήσει το δάσος του Μαραθώνα

και ο βαθυχαιτήεις Μήδος που την γνώρισε.[i]

(Απόδοση στα νέα Ελληνικά, Θ. Κ. Στεφανόπουλος)

Με τα λόγια αυτά ο Αισχύλος προτάσσει ως σημαντικότερο κατόρθωμα της ζωής του, όχι τα έργα του που δυόμιση χιλιάδες χρόνια από τότε κι ακόμα βρίσκονται στην κορυφή της διανόησης και της τέχνης, παρά την συμμετοχή του στον αγώνα για την προάσπιση της πατρίδος.

Ναι εμείς οι Έλληνες εορτάζουμε την έναρξη του αγώνα, γιατί ενώ την νίκη την απολαμβάνουν μόνο οι Ζωντανοί, τον αγώνα τον ζουν και αυτοί που μέλλει να αποθάνουν.

Και τι μεγαλύτερη τιμή για εκείνους που αφήσανε στο μέτωπο την ζωή τους, αλλά κι εκείνους που γύρισαν λειψοί στο σώμα μα στην ψυχή γεμάτοι.

Την 28^η του Οκτώβρη αυτούς εορτάζουμε πρώτα από όλα και το παράδειγμά τους τιμούμε με την υπόσχεση πως και μεις άμα χρειαστεί θα πράξουμε τα ίδια.

 

πηγή των φωτογραφιών που ακολουθούν:

https://belisarius21.wordpress.com/2014/10/28/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7%CF%82-%CF%84/

---

[i] Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεύθει
μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·
ἀλκὴν δ᾽ εὐδόκιμον Μαραθώνιον ἄλσος ἂν εἴποι
καὶ βαρυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.
Ἀθήναιος 14, 6

Το Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο στο χωριό Βουλιαράτες, σε απόσταση 4,5 χλμ από το τελωνείο της Κακαβιάς

Το στρατιωτικό μαυσωλείο της Κόνιτσας και το στρατιωτικό νεκροταφείο της Πυρσόγιαννης

Το στρατιωτικό μαυσωλείο Ιωαννίνων και το οστεοφυλάκιο Καλπακίου

Στρατιωτικά νεκροταφεία Ζούζουλης Επταχωρίου και Γεροπλάτανου Κόνιτσας

Ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο Αγίου Νικολάου στη στενωπό της Κλεισούρας

Κεντρικό Γκόλικο, Ύψωμα 1615, απέναντι από τον Αυχένα της Μετζγκοράνης.