Στην ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι το 1972, «Οι ιστορίες
του Καρτέμπερυ», βλέπουμε τον Διάολο να στέκεται στα τέσσερα και να κλάνει
ασύστολα και μέσα από τον πρωκτό του να πετάγονται καλόγεροι. Στην
Ελλάδα, όταν ο Διάολος κλάνει, πετάγονται βουλευτές, υπουργοί, στελέχη ΜΚΟ,
μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας κι αλλά διεστραμμένα πρόσωπα που μετατρέπουν
την πατρίδα με σταθερούς ρυθμούς σε κολαστήριο.
Παλαιότερα, το 1923, ο Κωσταντίνος Καβάφης έγραψε το «
Επιτύμβιον Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής» στο οποίο αναφέρει:
«Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός—
ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν·
εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.»
Κι όμως, από την δημιουργία του Ελληνικού κράτους, το
Ελληνικό άρχισε να υποχωρεί και στην θέση του να παίρνει το Ελλαδικό. Από
Έθνος, σιγά σιγά, γίναμε χώρα. Τα τελευταία χρόνια, γίνετε δε προσπάθεια,
από χώρα να γίνουμε χώρος. Η Ελλάδα μετατρέπετε σε ένα brand name. «Ελάτε ξένοι κι
αγοράστε, έχουμε ωραία Greek
Λιμάνια, Greek ιχθυοκαλλιέργειες,
Greek σιδηροδρόμους, Greek Νοσοκομεία, Greek το ένα, Greek το άλλο…»
Και για να κλείσω με έναν τρίτο στοχαστή ο Φρειδερίκος Νίτσε
κάπου λέει, πως ο Ελληνικός πολιτισμός προσέφερε τα μέγιστα στον παγκόσμιο
πολιτισμό, αλλά δεν ήξερε πότε να πεθάνει. Και, να που αργοσβήνει κι ο
πόνος είναι αβάσταχτος για όσους το Ελληνικόν αγάπησαν κι ακόμα περισσότερο για
όσους από εμάς Ελληνικά ζούμε.
Υπάρχει ελπίδα;
Θα αφήσουμε τα Διαβολογεννήματα, τα σάπια βδελύγματα της
δυστοπίας να μας καταπιούν;
Το άριστο εκείνο, Ελληνικός- είναι μια πανανθρώπινη αξία.
Η ευθύνη μας για αφύπνιση κι αγώνα δεν είναι μόνο για εμάς,
αλλά και για την παγκόσμια κοινότητα. Τι θα γίνει ο λεγόμενος δυτικός
πολιτισμός χωρίς τις αξίες που γέννησε ο Ελληνισμός. Μια σύγχρονη,
χρηματιστική και τεχνολογική απολυταρχία γενάτε, που θέλει να καταπιεί κάθε
ανθρώπινη αξία, για το όφελος των ελαχίστων. Ο αγώνας μας, είναι η
ανθρωπιστική υποχρέωση μας. Να δώσουμε φως να αναστήσουμε τις αξίες… κι
αν χάσουμε, τουλάχιστον να πέσουμε με αξιοπρέπεια.
......
 |
| Η φωτογραφία, από την ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι το 1972, «Οι ιστορίες του Καρτέμπερυ» (I racconti di Canterbury) |
